Единствено прашање по повод едно такво патување: до каде можеме       да одиме во истребувањето на смислата, до каде можеме да навлеземе во       пустинската иреференцијална форма а да не пукнеме, но притоа, се разбира,       да ја сочуваме езотеричката привлечност на исчезнувањето?
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 10“
              
              (1997)