завиткан (прид.) - во (предл.)

Повторно Платон, само сега завиткан во христијанска догма.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Крајно поедноставено, конечниот исход на христијанската догма е дека телото е минливо, нешто што треба да ги поднесе маките и искушенијата, за да ѝ овозможи на душата да се врати повторно во „царството на бесмртноста“.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лежев завиткан во чаршафот кој веќе мирисаше на пот и ја зголемував треската со нервозата што ја имав заради тоа што таа треска ми се јавува еве токму сега на почетокот од големата и благородна работа поврзана со бунарот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Една единствена, завиткана во книжуле, колку за да се вика бишкота, демек бисквит, па и уште повеќе и поделикатно од тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Огромните дворци, изградени на една чиста планиска лединка, завиткани во густа борова шума и опашани со зидови, оставаат впечаток на куќи приказни од бајки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Ја искашлува тој реченицата. мојата вртелешка од сонце и месечина мирува испишана со милион бледи имиња ја покривам со туника од тага и спомени и седнувам завиткан во облак од тишина Margina #19-20 [1995] | okno.mk 59 На мојот кожлест пријател сите коски му се сместени во главата.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Кита сложи на земјата неколку динари, пазени со години, завиткани во фишек - во стара, пожолтена хартија и тивко промрмори гледајќи надолу: - Од каде одите, пак да си се вратите...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кате излегува од бањата, завиткана во бел чаршаф, со турбан од пешкир на главата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Пакетот беше завиткан во хартија од вреќа, а подврзан со веќе употребено ортомче, така што генералот претпазливо го одвиткуваше како во него да можеше да биде скриена некоја експлозивна направа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Живееше само од питијата и питите што му ги оставаа болните дојдени од крајот на неговиот татко: шишињата ракија завиткани во стари весници, а комадите пита прекрстено стуткани во книжни салвети како во шарени шамии.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
АМФЕТАМИНИ (AMPHETAMINES) Форма: Главниот вид на уличниот амфетамин е амфетамин сулфат, белкаст прашок (повремено содржи сивкасти или розеникави траги) кој обично се шмрка со цевка или се внесува интравенозно, но исто така се голта (завиткан во хартија од цигари или помешан со пијалок) или се меша со тутун и се пуши.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
КЕТ (KHAT) Форма: грмушка која содржи природен амфетамин, обично се продава како куп гранки завиткани во листови, за да се задржи влажноста.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тажните гласови на репортерите, долгите кадри, сликите на мртви тела, погреби, лешеви завиткани во национални знамиња, ритуалните примања на воените одликувања, толку слични на примање хостии, ужаси проследени со балканско новокомпонирано дрндање, шлагери што со фолклорно дерење му се закануваат на непријателот дека ќе биде уништен, сиот тој новокомпониран патриотски фалш, таа кичерска пропагандна индустрија на војната - сето тоа се крчка во балканскиот лонец помеѓу трагедија и фарса, страдалништво и рамнодушност, сочувствување и цинизам, гроза и пародија.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
2 Овде на овој трем под лозницава завиткана во влажни ветрови во сенката на тешкиот рид што паѓала по нејзините раце, по ставата, овде сѐ уште живее сенката на нејзиниот глас.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Човек слично или исто може да си мисли и за луѓето кои собрани на куп и кои иако завиткани во кожуви се измрзнати и молчат несреќни и јадосани - дека се безумни очајници кои, ете, во коложег дошле да копаат `рвеник на пуста рида без вода, или да откопуваат нему нешто незнајно - да не е тоа, неговото, Максим Акиноското, ѕвонливо и постојано повторувано во веавицата Алелуја, алелуја, алелујааа!
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Двајца мажи влегуваат во гробот, кој нема како денешниве рамно дно, туку на дното на гробот ископана е правоаголна дупка, нешто како гроб во гроб, и во неа го положуваат стрика Анѓела, откако пред тоа го подземаат од други двајца кои им го подаваат завиткан во веленце.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не толку заради што му се исуши устата од силна возбуда, туку и за да провери дали букарите навистина, легнати така еден до друг и завиткани во влажна `ржаница ја држат студена водата, побара да му дадат вода.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа, двајцата влезени во гробот над главата на стрика Анѓела ставаат барде со вода, на градите поскура завиткана во крпа и земјена ваганка со овоштија, па прикрепувајќи се еден со друг и подземани за рака од другите мажи излегуваат од гробот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
„Баш убо.” По правило, постариот син требаше да одговори на татковите прашања, но Даниел остана завиткан во својата издвоеност, тивко џвакајќи ја храната, криејќи ја својата тајна зад маската на своето суво, геометриско лице.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Иако слушна гласови, неговите очи не можеа да распознаат човечки фигури сред купот волнени паноа, неонските цевки завиткани во форма на букви, и друг материјал и опрема складирана внатре.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Имаше и полни чинии со бадемов кафен ориз - пилав (еден од специјалитетите на Кети), мелено месо и ориз завиткани во листови од зелка, пржени домашни колбаси, многу зачинети, чорба, длабоки чинии со мешана зелена салата, потпечени пиперки со маслиново масло и разни други зачини, вклучувајќи ја и неизбежната туршија од пиперки, жолти и со форма на рокчиња, за кои Даниел ја предупреди Рози, ”Немој да си гризнала од оние. Ќе ти ја изгорат устата”.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Главата му беше завиткана во бело.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ноќе копавме со казмите во тврдата скрка и потоа умрените завиткани во излитени ќебиња ги погребувавме во мракот.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Пластичен чаршаф со боја на кожа, чист, завиткан во провидна кутија како кеса за ѓубре.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го подигнав пакетчето до нејзините сини очи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лудачка идеја ми помина низ глава. Не, помислив.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ти повторно беше во бикини, завиткана во Навахо ќебето, а јас ги имав навлечено кратките пантолони додека гаќите сѐ уште ми висеа од задниот џеб. Ѝ го испитуваа телото со батериите од кои неговата белина блескаше.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Градите ѝ беа свиснати; пупките изгледаа собрани од студот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Стомакот изгледаше надуен како да беше полн со галони вода.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Една од тие воени зими беше најстудената што ја помнам; студот не ни дозволуваше да заспиеме навечер, па останувавме со мајка будни во мракот на приемната соба, тропавме со нозете по подот и триевме дланка од дланка да се згрееме, проговорувавме по некој збор, а потоа, кога ќе изминеше ноќта, кога ќе минеше утрото а ближењето на пладнето малку го ублажуваше студот, одевме секоја во својата соба и заспивавме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Немавме ќумур ни дрва за огрев, па во зимите седевме завиткани во ќебиња, со капи на главите и ракавици на рацете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќерка ѝ, Јана, мајката на девојчето, ѝ донесе за роденденот три раскошни цвета на стрелициум, три наежени папагалови глави, завиткани во целофан и украсен црвен ширит.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Низ гаражата влезе право во кујната, го отвори големиот фрижидер и во него ја нареди храната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Оној што го разочара го паркира џипот и додека автоматската врата на гаражата полека се затвораше, од предното седиште ги извади хартиените ќеси полни со пластични шишиња со природен џус, конзерви со сос од домати, парчиња свежа риба завиткани во мрсна хартија, јајца, вакуумиран леб веќе исечен на парчиња, филтер-кафе, пена за бричење, зелена салата, крем за лице за мажи...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Вчера, кога ви гореше куќа на ридон, тоа ми го кажавте. - Гореше моја куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со воздишка ја занишал матарката доближувајќи ја до необично малата школка на увото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше завиткан во своите познати крпи, со црвено брадиче и со калуѓерска камилавка на главата каква што некогаш ја носел, во времето на моето детство.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш ѕидот што ми бегаше се отвори и јас го видов, понеже сакав да го видам него, што можеби и не бил навистина жив факел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Вчера главата не ти беше завиткана во чалма, се издолжил еден зад престарениот Доце Срменков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во лимениот сад завиткан во маслинеста чоја немало веќе ни капка вино.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Арсо си ја потпре главата до ѕидот и тврдо гледаше во таванот, исчаден и завиткан во нечиста пајажина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Зар беше важно тоа, каков и чиј е тој бог, кому носи корист, кому пропаст, дали тој има чалма или златен ореол околу главата, дали е облечен во турска салтамарка или е завиткан во црвено платно.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Другиот ден Бобан доаѓаше право од работа кај татко му, а овој обуен го чекаше со отштекан кабел завиткан во круг и залепен со лента и приказната се повторуваше.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Човекот со мака ги двежеше нозете завиткани во стари, безбојни крпи.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
На тој смрзнат Бадник, таинствено завиткан во жолта гуња и ретки крпи магла, сликата што минуваше пред човекот мртво се огледуваше во неговите очи; тој беше слеп за сѐ околу себе и газеше како смрт, не можеше да се сети како стана сето тоа?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Епилогот на оваа „дискусија“ (во која што не дојде до збор партизанот) беше сосем очекуен: партизанот ја извади од внатрешниот џеп на палтото својата збирка, внимателно завиткана во еден италиански весник, и - им ја даде.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Меѓутоа, една вечер, снеможена до потиштеност, Марија со тивок глас ја праша жената од соседниот кревет: – Каде сме?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Вратата се отвори и се заниша на ментежињата, отворајќи се и затворајќи се.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа се утеши со цигари завиткани во весник, што некои од болните ги изработуваа од догорчиња собрани од ѓубрето, зашто нејзината опсесија со пушењето стана толку силна како и првичната опсесија со телефонирањето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бев во голема невола: ми претстоеше итно патување; еден тешко болен ме очекуваше во село оддалечено десет милји; силна снежна меќава го исполнуваше просторот меѓу мене и него; имав кола, лесна со големи тркала, токму онаква каква што е потребна за нашите патишта; завиткан во бундата, со ковчежето со инструментите в рака, веќе стоев во дворот, подготвен за пат; но коњот, коњот го немаше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во овој град, понекогаш како доенче завиткан во пелени од прашина, мачките лаеја како пци и власта осудуваше малолетни деца на доживотна робија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Баба Мара седеше покрај ќумбето завиткана во шал и ги гледаше: „Мајката и најмладото дете да останат тука со мене, а останатите да излезат.“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
На тој смрзнат Бадник, таинствено завиткан во жолта гуња и ретки крпи магла, сликата минуваше пред човекот мртво се огледуваше во неговите очи: тој беше слеп за сѐ околу себе и газеше како смрт, не можеше да се сети како стана сето тоа?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги печеше завиткани во кална кора, потоа ги лупеше како портокали.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Сликата беше извадена од рамката и завиткана во модра хартија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Беше темна и мазна, завиткана во станиол.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
— Убаво, убаво. Види шо поскури ти меси воа кучило! — продолжуваше Доста, покажувајќи ѝ ја поскурата, завиткана во новото цркварско цедилце, на Билјаровата снаа и други, кои што врвеа пред порта со букарите на глава.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
В подрум одам мајче, в подрум шетам секаде млади мајче наркомани гледам аманаман мајче аманаман го најдоа Трајче мајче сам во апартман Сам во апартман мајче, сам во апартман со шприц во рака мајче Трајче предозиран дилери фрчат мајче на секое ќоше у лошо друштво мајче го видов и Тоше Кај Мирко пaлицрква на техно мајче одат па кркаат табли и во вена се бодат аманаман мајче од ужас и страва целиот град е мајче завиткан во трава
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
-Ама доста, Августе! Остави ме, ти се молам... Не се мешај во моите работи!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Татко ми, целиот завиткан во завои, не можеше да си ја сврти муцката, се душеше во чиревите, ама сепак добро ја слушаше мајка ми низ катовите, како дига џева од една соба во друга, со ногата што ѝ се влечкаше...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама го гледаа на улица, целиот завиткан во вата.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Еден е саатот насабајле! Ах! Ебате беља!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Одвратна! И еве се селам! Се отплеткувам...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Не се грижи за мене!... Мене ми е сосема добро! Му зборуваше со ангелското гласче...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Умрените се носеа завиткани во ќебиња, во веленца, на тезгериња, или на колички и се фаќаа со дрвени куки.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Како што се договорија, Едо со автобус, по куси пантолони, со ракавиците завиткани во работната облека под мишка, пристигна во Лагадин, во Арамиското гнездо, кај ужина, која сонцето навалуваше кон зајдување.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И палјачото, тој бол завиткан во шарени крпи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Десетина печени кочани завиткани во лушпи им остави во бовча со нешто ореви и јаболчиња и ги испрати.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Може да се допре со прсти и она што не постои, иако место злато, изложено на завитканите во кадифе витрини, зјае голиот асфалт.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зошто вака завиткан во ќебе ми се шеткаш од соба в соба?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- А мислиш дека самоубиството - викна завитканиот во преврски -за такви како нас е подостоинствено?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога изгреа сонцето завитканиот во преврски замоли: - Погледни, молам, свети ли сонцето? - Свети, - реков.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Откако ќе се изнаплаче, се оддалечува, од луѓето, се крие некаде зад карпите, чепка меѓу камењата, собира некои тревки и корења, ги суши на сонце, а потоа, завиткани во парче весникарска хартија ги пуши.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Рацете, завиткани во преврски, ги држеше пред себе.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Или една добро исукана кора; набрана, набрана и завиткана в кол.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Лежиме во трапот завиткани во шинелот и ослушкуваме сè што ќе шушне.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Главите им се покриени со долги коси и завиткани во бради.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога втасаа на падинката со борчињата - и тие завиткани во магла - застанаа да ја сочекаат колоната.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Околу апокалиптичната слика на градскиот пејзаж завиткан во смог прицврстија бели снегулки со насмевнати лиценца, со што создадоа ефектен контраст.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Прачки - што има да се скрши!“ рече кондуктерот и му ги подаде садниците, поврзани и завиткани во фолија.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ја повикува и довикува не со гласот, зашто гласот се беше претворил во липтеж, ами со дланката завиткана во бел окрвавен завој.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Завиткани во крвави, валкани завои, одмораат од истоштувачките деноноќни борби и од долгото ноќно патување растресени на коњските грбови и носилките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Додека Петре Даскалот со куц-куц му се приближуваше, татко ми од дисагите извади еден шеј завиткан во некоја црна басма.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Градите му се завиткани во крвави партали. Пауза.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Се стемни додека ги исшета само неколку од четириесетте, појде од Тахта-кале маалото, па по Капан-џаде и Гази-Лала, слезе на Карадак и Кебир Челеби, а додека севезден се ѕвереше нагоре, небаре од ова или она ќоше на сокаците ќе го види туљбето на Гази Баба, снегот редеше и редеше, и врз неговите опинци и опутите, и врз клепките, ушите завиткани во шал, така и врз керамидите на куќите што му се бендисаа, убави куќи, ниски и двокатни, градени цврсто од тврд керпич, од чии пенџериња го гледаа вцрвенети детски обравчиња што крцкаат оревчиња, а лушпите не ги фрлаат надвор, преку џамот, туку ги собираат и метат како што е редот на чистотата и како што игуменот ги подучуваше во манастирот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Едни донесуваа, други ги однесуваа испечените тави, тепсии со баници и со буреци, разни татлии, сомуни лебови наредени на долга штица и завиткани во топли цедила, грав-тепсиичиња, чомлеци во земјени грнчиња на кои капаците им беа залепени со тесто. Само да гледаш и да не се нагледаш.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)