Токму таа загуба на идентитетот на уметничките    стратегии им допушта еден специфичен рез во телото и една специфична структура која сака што повеќе    да се оддалечи од традиционалната физикалност на телесните ограничувања, како што се просторот и    времето, која сака да се оддалечи од причинската или непричинската логика на прикажување и наместо    тоа да обликува некоја нова структура: структура во која ќе биде можно учествување на далечина, која ќе    биде од информатички материјал и умножена на безброј нивоа.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Идентитетот се дроби во моментот кога веќе нема    просторни ограничувања, кога се случува одвојување на телото и просторот, каде што групите веќе не се    дефинирани со просторни туку со дискурзивни особини.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)