мој (прид.) - совест (имн.)

Кога некој постапува лошо и несовесно со мене, мојата совест се бунтува.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ниедна душа изворна, сите со грешна облина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но, за мојата совест грижлива, добив утеха неповторлива, возач на Црвен Автобус станав, му носам на адот храна, разнесувам тела и магариња, им наплатувам дебела патарина.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тихо спокојство ја разнежни мојата совест, на исконска вистина...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во каква непријатност сакаш да ја вплеткаш мојата совест, братчед, кога јас, според нејзиното лично признание ја легнав како ороспија, а се кренав од неа како од девица?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Да умрам за мене е врховна повелба на мојата совест.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Го оставив мајкиното писмо. Тивката и ненаметлива Мајка не бараше да одговорам.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Навистина, никогаш не бараше одговор, ниту го сугерираше на било кој начин. Оставаше на мојата совест!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За ракописот, виновно е немирното море кое е исто толку немирно како и мојата совест.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)