Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

На тој начин низ перципирањето на секојдневното и на поп- културата се засилува севременското прашање за кодирање на сексуалноста.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Патиките така обезбедуваат непосреден контекст за оние кукли врз кои се менува топографијата и распоредот на половите органи, така што пенисите, налик на избликнати бубулици, се појавуваат и врз лицата на адолесценти.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Едниот од нив, Ибн Фодлан (ум. по 922), раскажува за обредот на погребување на некој кнез, виден од него во текот на неговиот престој кај волшките Бугари.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој вели дека тие „на почетокот запалија пламен и го спалија телото, а потоа изградија нешто налик на ритче, во чија што средина поставија големо парче тополово дрво, на кое го напишаа името на мажот и името на царот на луѓето“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ако не се сетиш, не можеш да се сетиш, тогаш како некаде во главата, во мозокот, крвта да ти се згрушува, ќе почуствуваш нешто налик на потисок на одредено место во главата.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа беше една повисока степен во естетиката на живеењето на маказарчани - не просто бели ѕидови на одаите, туку шарени, некаде со ситни цветчиња, другаде со крупни медалјони, на трето место со фигури кои беа почисти во линиите, налик на геометриски.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Убавото младешко лице на Мацола, налик на маска, е глатко, недофатливо, загадочно; распоредот на површините таа слика ја прави речиси апстрактна.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Пепелта ја чува невиноста само во она што не е начнато од подмолни нагризи налик на црвојадина.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

Гнилите и од црвја нагризани дрвја ги фрла настрана зашто не е гордо црв да гори.

„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)

За нив, налик на инонокластите од десетиот век кои на Исток станале познати по тоа што не верувале дека божествената Вистина може да се инкарнира во слика, ниту една изложба на Бојс повеќе не може вистински да задоволи, бидејќи уметникот не е присутен за да ја раководи инсталацијата на своите предмети. 82 Margina #11-12 [1994] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Се надоврзуваат простори со различни димензии, во некои се среќава осамена творба (како Olivestones), како и широки простори кои слободно „дишат“, инсталации кои меѓусебно се допираат.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Сепак, овие забелешки не ги оправдуваат оние кои сметаат дека единствено уметникот е способен правилно да ги претстави своите творби, да ги оживее и да ги измени низ едно естетско уредување.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Една вечер враќајќи се со автомобил од некој концерт, мојот пријател Норман и јас останавме опсипени од сликата која изнурка од некој мрачен подвозник и удри во автомобилското стакло налик на ненадеен кошмар.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Натпреварот за најдебела Американка нема да биде толкуван како карневалски бунт на грдото тело против убавото, или барем како негова логична спротивност, туку попрво ќе биде налик на административно допуштање на демократската Америка на постоењето на алтернатива, варијанта.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Но, потоа на неговото лице се појавува некаков стратешки израз, потоа засилено-рамнодушен, и вам како да ви е полесно.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Можеби дури ќе успеете и да го заборавите додека се шеткате меѓу несмасните надгробни споменици од осумнаесеттиот век, понекогаш налик на вазни, што можат да се добијат на некоја уметничка лотарија, но почесто личејќи на облаци вкаменета пена од прашок за перење; потоа меѓу надгробните споменици од деветнаесеттиот век, интересни поради мешањето на рускиот класицизам и уште по нешто руско, се чини, духот на апсолутизмот и, најпосле, помеѓу надгробните плочи од последниве децении, неромантични, каков што е обичниот алат.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Но, таа мрежа, ткаенина совршена е само слика на светот божји; та нели и Бог ја создал небесата налик на мрежа, и нели ѕвездите на небото мали јазли од таа мрежа се, мрежа во која сме уловени со нашите судбини неизбежни.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На планината налик на Голгота, почна да се извишува Кулата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Духот на таа вера просто блика од делото на Ренџов, ги буди спомените за детството, ги оживува приказните за нечестивите кои само ќе ја зголемат силата на Божјото име, ги подотвора пердињата на одаите во кои течеше еден живот налик на вечност, влегува во црквите и манастирските ќелии, и талка по далечините изгазени од нозете на аџиите.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Низ книгите ги откривавме и нејзините сликари, Карпачо и Белини, Џорџоне и Лото, Тицијан и Веронезе, Тинторето и Тиеполо.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Нашиот татко ни се приближуваше единствено кога ни ги раскажуваше животите на Ное, Јаков и Мојсеј преточени во детски приказни и налик на бајка, а и понатаму ни остануваше далечен, постојано свесен, како што се свесни некои од луѓето кои направиле нешто многу подоцна од мигот кога требало тоа нешто да го сторат, за разликата помеѓу едно и друго време; нѐ гледаше нас, своите деца, кои бевме помали од децата на неговите деца од првиот брак, и можеби таа негова свесност беше најголемиот јаз меѓу нас и него, јаз кој нѐ тераше да го викаме „татко“ а не „тато“, „татко“ кое звучеше како – „господине“; не годините, не верата која тој ја имаше а која нам не ни ја даде, туку свесноста дека нешто направил предоцна и тоа предоцна е преголем јаз, беше она што му даваше форма на згрченост на секој негов гест, секој негов збор го правеше да звучи како предупредување, секоја негова топлина ја смрзнуваше уште пред да се упати кон нас.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Оној ден кога требаше да тргнам на мојот прв училишен час, стравот ме натера да ги измолам моите родители да ми дозволат да останам дома.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Кога ќе забележеше дека не можам да го следам во она што ми го кажуваше, правеше еден гест кој ни беше како поздрав, а и како знак да ја смениме темата за која разговаравме: со врвот на показалцот ми го допираше челото, па врвот на носот, па усните, и започнувавме да зборуваме за нашите мечтаења – посакувавме да заминеме за Венеција, само тој и јас, Венеција, која во копнежот по нашето заедничко постоење во тој град трепереше онака како што замислувавме дека трепери Месечината во водата на венециските канали, Венеција, со архитектура налик на тантела, која видена во книгите за тој град, пред нас во нашите замисли постоеше пореално и посилно отколку пред очите на многумина од оние кои биле таму, Венеција, секогаш кога ќе ја споменевме, како во некоја игра си ги приближував поддланките, спојувајќи ги местата на пулсирачките жили од двете раце, ги извивав малку прстите, правејќи така гондола, и запловував со гондолата- раце по воздухот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ова е егзактно! Тоа, нешто налик на екран, светка: триаголниците сино, кругчињата црвено, правоаголниците жолто.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Нив можат да ги предизвикаат само театарски адоранти налик на оние што ги истакнувале вредностите на пиесата на Виктор Иго „Ернани“, што го исвиркале „Галеб“ на Чехов, што со стиснати тупаници му се заканувале на Мерхолд оти им го упропастил Гогољевиот „Ревизор“ или, пак, налик на оние кои извиците „Браво“ од задоволната публика ги заглушиле со силни свирежи упатени кон тенорот Роберто Алања по завршувањето на романсата на Радамес од операта на Верди, „Аида“, изведена во Миланската скала.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Зли усти имитираат кучешки лаеж, стар барабанџија со темно маслинесто лице, бронзени усни, налик на статуа, го кинеше од мене злобното завивање на омразата кон излитено пријателство од автодеструктивни пориви...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

А веднаш крај нив кулоарските еминенции, перфидните „византијци“ кои предизвикуваат страв, налик на господинот Џемперко со кого нѐ плашат дека ќе ни биде претседател ако не бидеме добри. И тоа е целиот јавен живот.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Реалности, правила и изненадувања Обидот да се дефинираш себе си е налик на обидот да си ги гризнеш забите. - Алан Ватс Медиумот е порака.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Во мислите Арсо го изучува неговото лице со продорен поглед и нешто, налик на страв, му поминува во крвта.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

- Змија, се наведнал над покојникот Симон Наконтик, кикотливо старче; заради боцкавата муцка бил налик на видовникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во последните две ноќи и во последните две разденувања, ни месечината ни сонцето не се запирале над толпата и брзале да бидат што подалеку од смртта на лутата крв што селанецот ја носи со себе од оној ден кога како глембаво новороденче ќе се стави на јачмена слама.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Малата безопасна закачалка -организер налик на опасна мачета го совладува хаосот.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ги грабаа своите палта за јаките, налик на животни кога ги фаќаат за врат своите малечки, ги облекуваа и брзо се враќаа на своите места.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ноќе, испраќајќи ги своите илјада зборови во Амстердам, често се занесував со поетската слика во која моите свитоци налик на тулипани од хартија скокаат од факс-машината во раното амстердамско утро.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Уште позакржлавени во сенката на своето прогонство, доволно се мали за да летаат со помош на пловечки кожинки кои во вид на крилја се распнати меѓу долгите, ’рбетовидни прсти, налик на букет опашки, и така сите тие создаваат...“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Практикувањето на тој жанр како да е повеќе налик на напорот на болните погодени од Алцехајморовата болест, со помош на хартивчиња, налепници, белевчиња да се ориентираат во околниот свет пред (тие или светот?) да потонат во целосен заборав.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Мојот shrink е жена, измиена плавуша сосем налик на ѕвездата на моето детство, Doris Day.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Американската телевизија налик на голема училница во која се одржува пробна настава.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Ова можеше да означува само едно: да се биде нормален е нешто туѓо, изолирано и оставено да се снаоѓа само, како болест на која не можат да ѝ се најдат симптомите – неизлечива и по сите обиди да се подоздравее, налик на религиозно-осаменичка сооченост со божество кое не ни го потврдува нашето верување.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Беше чудно како тој тип луѓе налик на бубалки се намножува во Министерствата: мали набиени луѓе, кои се здебелуваат уште во млади години, со куси нозе, со брзи ситни движења, и со дебели непроѕирни лица и сосем ситни очи.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Таа имаше интересна, чудна глава, која, колку што ја гледаше Илко, толку почудна му стануваше, особено во профил: лицето и челото ѝ беа сплескани, издадени, налик на сечило од секира; носот шилест и издолжен како клун; очите ситни како мониста; веѓите тенки и споени; ушите мали, прилепени; усните заоблени, собрани како свирка. Зборуваше со шуштење.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Гледана од страна, авенијата Пердју навидум изгледа како фантомска населба во која не вирее никаков облик на живот (налик на оние разурнати градови во апокалиптичните футуристички филмови).

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

И така викендов по дома организиравме воени вежби налик на оние СВОЗ-манифестации што на времето се одржуваа во нашата месна заедница Тафталиџе Два: Јасна ми бира кошули што најдобро ќе го одразат мојот буен режисерски талент, мојот адвокат Пол ми пишува говори што ниту за две години не би можел да ги научам, на балконот на Нено и Милена е формиран кризен штаб за заднинска поддршка, а јас визионерски шетам низ дневна замислувајќи како во блиска иднина Рихана ме преколнува за соработка.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Овој лик е присутен речиси во сите или буквално во сите досега објавени осум книги од Луановата „Балканска сага”, но сега, како да се здобива со статус на одделна целина, на една автономија на достоинството па, се извишува налик на биљур врз поворката од останатите впечатливи јунаци на оваа проза.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога Марко и Едо влегоа внатре, од собичката во аголот излезе еден човек налик на плашило за чавки, целиот свиснат врз самиот себеси, со конзерва пиво во едната рака и со другата напикана во големиот џеб од елекот облечен на голо – слаб, со испиени образи како да гладува, подвиткан, со сипаничаво лице и ретка, права, немиена, пуштена руса коса што му паѓаше на сите страни на лицето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А горе, горе сѐ порив до порив да се бара, да се бере, да се бира да се стигне негде, макар без цел а горе, горе самородна арома со горчлива слуз заситувачки и насладувачки марципан бадемов прав и крем служен во мали дози, налик на отров а горе - друг свет, поинаков, питомо див понекогаш видлив, понекогаш не!