негов (прид.) - рамо (имн.)

- Толку ли е тешко? - Леон, речиси се потпре со целата тежина на неговото рамо и го потапшуваше во знак на отпоздравување, додека Давид се обидуваше да ги сркне со вилушката резанките од моцарела.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Соколе чувствува како се припива таа до него, па ја спушта својата глава на неговото рамо и гледа сѐ така во пределот, сега не се смешка а е замислена.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- Тоа е сѐ, - му вели таа и ја стиснува силно неговата рака и уште повеќе се припива до неговото рамо, така што тој пак се заборава.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Се потпре на неговото рамо и почна да му шепоти, покажувајќи со главата кон вратата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој седна до неа и ја завитка со наметката и дозволи нејзината глава да се навали на неговото рамо.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
МАРА: Земи ја ризата, стави му ја и речи му со здравје да си оди. (Ката ја зема ризата и му ја става околу вратот и ја спушта главата на неговото рамо, плаче).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Учителот ја става раката врз неговото рамо и благо вели: - Младене, појди си на местото!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ни треба починка – предложи Еразмо, притоа помислувајќи дека на неговото рамо јастребот – сомнеж цело време беше мирен.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Посакав да го повредам. Посакав со неколку зборови да му нанесам исто онолку болка колку што тој ми нанесуваше тие месеци.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас одново ги подадов прстите кон неговото рамо, но тој ги оттурна со раката уште пред да го допрам, и додаде: “Не сакам да те видам никогаш повеќе.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Не знам каде ќе одам. Можеби во Венеција.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Тогаш, сакам да дојдам со тебе.“ Го допрев неговото рамо со моите прсти. „Каде и да одиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ѕвечкањето на пушката, која преку неговото рамо се допираше до редениците во ритамот на неговиот чекор, беше сосема поинакво од ѕвечкањето на металот кога ги редеше теговите на шипките во теретаната.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но, веднаш потоа ластарестото тело просто се свитка под Змејковата рака, со која тој го присили пак да седне, притискајќи го надолу и држејќи ја в дланка сосема слободно исколчената клучна коска на неговото рамо под литата облека.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Језекил имал многу такви денови, а неговото рамо било така сништено, што се чинело дека носи некаква невидлива неминовна копанка со малтер, под чијашто тежина се ведне, дури и кога поминувал по сокаците на селото, доаѓајќи си како туѓоземјанин, вратен од светот, со печалбата врзана в крпче, скинат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Притоа, додека го чекаше, тој немаше ниедна друга мисла, не мислеше дури ни на тоа, што значеше за него еден таков среќен лов; беше само еден благ трпнеж задоволство, што се раѓаше во неговата рака и во неговото рамо и му се ширеше по целата снага, обземајќи го сиот во своите топли бранувања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас ги тргам рацете од неговите рамена, се премислувам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Ана го прифаќа неговото рамо. Допирот разбудува врел трептеж и крвта му ливнува во лицето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој ја тешел цела ноќ и другиот ден, со рака префрлена преку неговото рамо, ѝ го донел детето.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Нејзината рака помина по неговото рамо и се најде на алатот на Александар кој добро беше подготвен благодарение на она што дебелата Симона го правеше со своите пријатели.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Таа на моменти му дозволуваше, на моменти му се отргнуваше и повторно ја пушташе раката на неговото рамо барајќи ослон да не падне.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Нечија рака се спушти лесно врз неговото рамо. Погледна угоре. Девојката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се потргна малце од него плашејќи се да го погледне и кришум, додека пак ја чувствуваше тежината на неговото рамо врз едната страна на лицето, му ја бараше раката.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој стоеше крај дното на каучот, со карирано памучно ќебе префрлено преку неговите рамиња како шал.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во неговото рамо не се загнездуваше смртта, се враќаше животот со тиха крвава радост што се бори и што открива дека може да се бори.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ја потпре главата на неговото рамо.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Минувајќи, црната сила на неговото рамо го смачка преостанатиот коњ и јавачот стотина стапки наспроти одронот, пиштејќи и пиштејќи, со змејски рев, со огнот насекаде, околу, под него, розов, портокалов сончев оган со големи меки перјаници од заслепувачки чад.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Гледаше точно покрај него, зад неговото рамо, или во неговата брада или раце, но никако в очи.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не виде ниту една мома или момче да се повисоки од неговото рамо.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
- Бато, може да ми дадеш едно пенкало, моето престана да работи! – ќе му речам, влегувајќи ненадејно кај него, и додека да се сврти, веќе сум блиску и ѕиркам преку неговото рамо.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)