Дали маниристот воопшто може да се спаси од демонскиот порив на постојано     интензивирање сѐ до лудило, за еднаш себе си да може да се види во огледало, а     не огледалото да го репродуцира во неговата самобендисаност и изворен грев, да     го покаже ненашминкан? (...)
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Не     ли е човекот едновремено и најлогичната и најмалку логичната метафора за Бога?
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)