Низ нејзините образи се тркалаа солзи: претчувство на неговиот крај.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Азра ѝ ја стави раката на челото, ѝ ја поднамести косата, и помина со прстите по патецот, а потоа нежно ја спушти дланката по нејзиниот образ.
„Полицајка в кревет“
од Веле Смилевски
(2012)
Долго и молчешкум ја гледав мајка ти и го запамтив секое треперење на нејзините образи и збрчканото лице на кое и покрај длабоката старост, меѓу брчките сѐ уште се сочувани остатоци од дамна одмината убавина.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
- Ова што ти е? - праша политичкиот, покажувајќи со прстот на нејзиниот образ.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Неговата рака сосема совршено се припи на кривината на нејзиниот образ, топла, сува и мека, заштитничка, речиси како родителска.
„На пат кон Дамаск“
од Елизабета Баковска
(2006)
Таму најде три спомени: во времето кога за неа многу нешта на светот сѐ уште немаа име, едно момче ѝ подаде остар предмет и рече: „Нож“; во времето кога сѐ уште веруваше во бајките, еден глас ѝ шепотеше за птицата која со клунот си ги раскинува градите и од нив си го откорнува срцето; во времето кога допирите ѝ кажуваа повеќе од зборовите, една рака се приближи до нејзиното лице и со јаболко го погали нејзиниот образ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Се враќам на започнатото. Додека мајка ти раскажуваше, јас непрекинато долго и молчешкум ја гпедав и го запамтив секое треперење на нејзините образи и збрчканото чело.
„Големата удолница“
од Петре Наковски
(2014)
Еден ден, да ја утешам во болката, мојата дланка се најде на нејзиниот образ, а нејзината солза на моето рамо.
„МАРГИНА бр. 19-20“
(1995)
Во тој момент Рада не ни забележа дека се наоѓа пред дрвената порта на својата куќа, а веќе еден топол бакнеж беше се залепил на нејзиниот образ.
„Последната алка“
од Стојан Арсиќ
(2013)