И зошто одненадеж, паф,
   се измазнува ко песја муцка
   ко опашката на Макс мачорот, душичка
   (врати ми го, те молам!);
 
   „Простете, не беше намерно“, вели езерото
   ми ги краде зборовите
   небаре расипало скапоцен предмет
 
   а јас, како ништо да не било
   скокам во него
   пливам, и нуркам, и го гушкам
   и повторно го сакам, свежо
   (макар што јас не знам
   што всушност значи да сакаш)!
               
             
           
            
            
              „Ерато“
               од Катица Ќулавкова 
              (2008)