Некогаш, пред дваесет години, тој ги одбиваше стројниците барајќи му на своето чедо што подобра прилика, а кога стројниците престанаа да идат, нему му беше јасно дека е задоволен, дека среќата го зачувала да не ја омажи ќерка си, да си остане таа со него, да не биде тој за неа втор, и спореден, поткошнат 
 па макар и во своја куќа, без право да ја повела.
               
             
           
            
            
              „Послание“
               од Блаже Конески 
              (2008)