Тогаш, на последниот премин од растроениот свет на јавето во безмерното царство на Хипнос, тоа чуствува како оздола, од топлата влажна поетова дланка надоаѓаат широки бранови сомилост и пријателска благодарност.
               
             
           
            
            
              „Слово за змијата“
               од Александар Прокопиев 
              (1992)