Како да му се пресликуваше душата на самото лице.
„Тврдина од пепел“
од Луан Старова
(2002)
Тие беа нешто за што беше делумно свесен, нешто што му се метка покрај самото лице, смрдеа што упорно му стоеше во ноздрите.
„1984“
од Џорџ Орвел
(1998)
За разлика од тоа, последниот уметник во овој преглед, Gavin Turk (р. 1967) во потполност им се подредува на прашањата на популарноста, на популарната иконичност, без осврт кон самиот медиум кој е само безлично средство, веќе проверено како неуметничко.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Неговото дело Pop (1993) всушност е восочна фигура која, посебно во лондонските услови во коишто живее Турк, упатува кон достигнување на бесмртноста згрижена во Музејот на восочни фигури како популарно музејско собиралиште, далеко попосетено од кој било друг лондонски музеј. 13 Наведено во Sarah Kent, Shark Infested Waters, стр. 16. 14 Види Марина Мартиќ, „TRUSTNO1“, New Moment 5, пролет 1996, стр. 94-5.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
И самото лице на Дикинсоновиот вонземјанин веќе е видено во некои филмови (нпр. Communion) коишто очевидно се работени по слични упатства. Alien abduction syndrome помалку е присутен во католичките земји (каде што укажувањето на Девица Марија и понатаму се покажува како проекција на слични неврози), а едновремено портретот на Дикинсон е икона што одговара на едно пробивање на протестантската иконокластична свест.
„МАРГИНА бр. 37“
(1997)
Може да навлезе во формата, но не и во нејзината содржина.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Но кое значење?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Што тоа пренесува ова крајно стандардно црносериско средство?
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)
Критиката на црната серија (филм ноар), и покрај сета своја префинетост и сите постигнувања, не може да ни помогне тука; нема што да каже за особеното значење на овој стилски елемент во контекстот на овој филм.380
Точниот ефект што тој кадар, осветлувањето на лицето и самото лице го произведуваат го надминува она што техничката анализа на визуелната реторика во кинематографијата ни овозможува да го доловиме, зашто визуелната анализа не може да навлезе во контекстуалната, општествена димензија на сликата.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)