сам (прид.) - во (предл.)

Сум толку во тесно што чинам како божем да се сведувам на зрно кое секој час ќе се соземе самото во себеси.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ненадејно го напушта Кембриџ и оди да живее сам во Норвешка, во колибата која сам за себе ја изградил.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За кратко време ги наведува Расел и Мур да постапуваат со него како со интелектуално рамен на нив.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Се распраша за неа и дозна дека е жена на офицер, покрстена Еврејка од Војводина, дека маж ѝ последнава година служи во погранична единица, дека ја посетува на неколку денови во месецот, додека останатото време таа останува сама во куќата.  Шабтај се врати скршен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Беше сама во ресторанот па иако со гости беа зафатени неколку маси, вештата домаќинка се снаоѓаше насекаде навреме да услужи. Сакав да каснам наше јадење.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас, воопшто, болката ја ценам за најнеморален белег низ еволуцијата на човекот; за најпонижувачки симбол на човековата автентичност: Бев опседнат од овие страдања и сам во ретки мигови јас се префрлав на теми и поинакви од оние кои ме измачуваа.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
На фотографијата обајцата молчиме загледани еден во друг и скаменети веќе сами во себеси преповторуваме: Верно, животот, можеби, не беше добар но беше убав...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Се немаа слушнато речиси цела недела и кога ја виде Сузан сама во црква тоа утро, тој си помисли дека нешто не е како што треба.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Една вечер, дури луѓето од тајфата си легнуваа да спијат, Веле потајно се искраде од колибите и отиде, сам во ноќта, на градилиштето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Отиде сам во место каде не бил со неа и каде не го познаваа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Прво помисли дека се мрднала од умот, вака сама во куќава како утка, па сега блада нешто што ѝ се завртило во главата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Мајка остана сама во куќата со татковите книги, под вечниот изговор дека таква била последната желба на сопругот.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Но кој да верува дека моето патување во Албанија во потрага по вистинска претстава, создадена според зако­ни­те на уметноста и автономната вредност, ќе се престори самото во драма, при што сцена ќе биде самата земја, со расплет во декорот на Атеистичкиот музеј во Скадар, со ликови меѓу одбраните водичи по музеите, со многубројни активни и пасивни статисти од редовите на тајната поли­ција, Партијата, мои блиски по таткова и мајчина линија, во генералниот декор на родната земја со седумстотини илјади бункери?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Да бидеме двајцата сами во планината. Високо! Речиси покрај одаите на Господа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку убави, колку вредни за радување се чинеа тие веќе речиси достижни нешта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Токму кога убедените обожаватели ја нарекуваа најсјајната филмска ѕвезда, слика и прилика на милоста, токму кога писателите раскажуваа за нејзиниот пат до врвот, токму додека дрег-кралиците ја изведуваа Милдред Пирс пред огледало, во некаков раскошен, патетичен омаж на победоносницата од губитникот... таа мрееше сама во очај.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Останав сама во собата. Ете ми го Париз за кој што сонував.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Ми се чинеше дека кога јас би била на нејзино место, би побегнала од дома, каде и да е, сама во светот.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- Знаеш, ќерко, баракава ми ја дадоа зашто куќата што беше скоро за паѓање ја урнаа, а сама во неа не ми се седи. Па, ете, така, ќе си седиме со Марина.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Во еден момент кога тетка Рајна беше сама во кујната £ кажав.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сега и овој е упропастен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога живееш сама во куќа, кога ќе си дојдеш дома го проверуваш каменот покрај влезната врата за да видиш дали бил поместен во твое отсуство.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не постои Бог (еднина) вон тебе самиот во одреден момент.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако е поместен, тогаш некој ти влегувал во куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Постојат толку многу Богови (множина) колку што можат да бидат замислени.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Е многу е смешно. Би сакала да ѝ го смачкам тој пилешки мозок.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Првата вечер по враќањето сестра ми не сакаше да спие сама во домот, и јас останав кај неа таа ноќ.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во онаа истата во која некогаш мина години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Понекогаш, кога се плашам да заспијам сама во собата, одново замолчувам и се скаменувам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Доктор Гете испиша со показалецот едно „не“ во воздухот, а потоа со глас го повтори тоа „не“ неколку пати, и продолжи: „До неодамна таа беше сама во соба.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој веруваше дека работата може да го излекува лудилото, или барем да помогне во излекувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Клара беше сама во собата, и доктор Гете ме убедуваше да дојдам на поседок кај неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш ме изнесуваат од нашата соба,” и се насмевна, како кога човек ќе си спомене на добрите стари времиња, “и ме носат во некоја од оние соби каде што врескаат, врескаат, врескаат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Пред да легнеме да спиеме Роза ми рече: “Постојано се прашувам дали бев добра мајка.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Баба Ристосија остана сама во Горно Село. Од неколку стотини селани, остана сама за да ги варди душите на мртвите од сколовранците и гавраните начичкани по плотовите на селските гробишта, за да има од што да се плашат плашилата по бостаните, распарталени од ветриштата и дождовите.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Од таа вечер кога љубовта ѝ се откри во сета своја непредвидливост, таа постојано, со години исчекуваше да ја сретне повторно, повторно да го доживее она целосно отворање, кога телото се губи самото во себе како што моливот и хартијата се губат во зборовите што ги пишуваш, а четката и бојата се губат во сликата што ја создаваш.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мара беше таква жена што не сакаше да ѝ се метка посредкуќи сѐ и сешто, а сега беше останата сама во селото подналутена зашто токму тој од едно цело село мажи да оди толку дена сам во снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури кога го затвори вратничето на запалената печка му текна дека оние двајца можат сега да мислат и на тоа оти ќе треба да отпатуваат сами во селото.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Месечината ги пробиваше здружените круни на дрвјата под окитот во ретки, испокинати и морничави светли пруги, кои на таа модрикава темнина ѝ дава некоја сина глобочина, а самите во една ваква зачмаеност личеа повеќе на врескање, отколку на месечина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Таа... Тие преку тебе и преку овие растенија сакаат да дознаат како може војската во кризно време, кога ќе нема леб, да се прехранува од растенијата што растат сами во природата...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Празна куќа, а јас сама во празното.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и што ќе правиш сама во ова колнато време.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И џвака, како да нема никој, како да е сам во собата. (Тој џвака, а децата подголтнуваат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И Уља си оди дома, јас си одам дома. Пак сама во куќата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одеднаш како да се најде сама во голема густа матна вода.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Отпрвин ја фати некоја радост дека сепак не е сама во градот, но веднаш забележа дека таа има впечатливо издолжена сенка што се простираше речиси до неа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Знаев дека тоа ќе ја натера и неа, и нејзиниот соучесник, најверојатно убиецот од Калемегдан, да се откријат и да почнат брзо да дејствуваат додека обетката, што одвај ја открија кај мене, не замине од моите раце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Документот за кој станува збор – да бидеме отворени, станува збор за писмо – стигнал до ограбената личност кога таа била сама во кралскиот будоар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зар сè што беше нејзино ѝ го презела од Аванос?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пред една година, додека одев на работа, ја оставав сама во мојот стан.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас никогаш нема да бидам како мојата американска познаничка Judith којашто живее сама во запуштена куќа и упорно сонува за тоа како еден ден ќе се пресели во Грција.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Не сум сама во кашата, ама знам дека сум на дното.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тогаш не тргнав кон врвот, и покрај нејзината загриженост да останам сама во пошумена планина, со можност да ме пресретнат волците.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Седи на креветот потпрен со перницата на грбот и гледа низ прозорецот: надвор ноќта е темна, опустена без ѕвезди; затворена сама во себе; се оцртува по некое дрво во градината како оглоден скелет; допира грозен глас на петел како фатен за шија.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се сети на некаква зеленоока вдовица без деца, се сети дека може да не биде сам во својот живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Но тогаш пееше и други револуционерни песни кои никогаш не ги заборави и чии рефрени ги потпевнуваше, посебно песната A las baricadas, кога му беше тешко во животот, особено кога беше сам во ќелијата на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Односот на Стево Трајчов кон Илона беше еднаков како кон сите останати жени во зградата, освен што таа имаше посебен третман во сместувањето – спиеше сама во еднокреветна соба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Со благо допрени дланки на завесата, гледајќи кон улицата, зборуваше тивко, речиси нечујно: „Сакав да бидам некаде, да отпатувам во свет во кој ќе бидам сама со себе, сама во себе. Тоа сакање сега е попусто.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во некои улици жените не се осмелуваат да ги остават бебињата сами во куќата, дури ни на пет минути.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сознанието дека таа е таму, неосквернавена, беше речиси исто како да се и самите во неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Клекна и откри дека може да се исправи сам во стоечка позиција со ужасни болки во бутовите и во листовите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И дури сега, по толку време од првото предупредување на сопствената потсвест, седам сама во станот, зад пердето, и се трудам да ги поврзам сите поединости и да го најдам одговорот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Бев сама во Долнец. Се ближеше половината на септември. Наеднаш, сѐ опусте.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зар ти ќе седиш, вели, сама во собата?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Жегата се лепеше за мене, сама, сосема сама во пејзажот, од левата страна езерото, од другата планината која се издигаше горе до Гупешкиот манастир за којшто веќе имав слушнато.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Ама - зошто си вака сама во дивината?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Како што се наближуваа деновите за враќањето во Македонија се чувствував сѐ полошо и полошо, бев повеќе свесна дека кога ќе се вратам нема да ме чекаш, зошто на моменти си замислував дека сум дојдена сама во САД, а ти ќе ме чекаш во Македонија.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
На враќање дома, сама во автомобилот, почнав да плачам и да викам: „Не, не сакам, не можам….
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Да ја остави сама во овој свет, откако таа со толкава доверба тргна со него.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Отиде сама во судот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Доста остана сама во земникот. Тука ќе дојдат: попот, нункото, деверот, зетот Илко и брат му Стојо.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Еее, ошче со тоа добро ако ме израдува господ, нишчо друго веќе не му сакам“ — си повторуваше сама во умот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури кога остана сама во одајата, си го протри челото, се пораздвижи и се созеде. – Каде сум, господи, јас?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Никако не му идеше в глава толкава упорност и пожртвуваност, тврдоглавост, како што си велеше самиот во себе. Не можеше да си го објасни фанатизмот на овие луѓе што ги жртвуваа животите заради своите души; заради верата и слободата што ги бранеа по цената на животите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Како да беше малку нејзината болка, тоа што останува сама во рамната земја додека сѐ што ѝ беше мило замина со онаа црна змија натаму, на кај југ!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Пелагија открива дека ѝ е мило што не останува сосема сама во селото, дека овие луѓе околу неа, тешки од болка и достага, се всушност нејзина радост.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Ве имам за најблиски Оти сум сам Во самица Пред чиј катанец Свивате колено Со молитви За сродство со изворот.
„Век за самување“ од Веле Смилевски (2012)
Потоа пукна брука дека за рестрикција на хомосексуалните права гласале припадниците на малцинските групи што и самите во минатото биле жртва на репресија: црнечките протестанти и хиспаноамериканските католици.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Но кога животот, во долгиот балкански егзил, нè соочуваше со брзи и судбински решенија, Мајка ги донесуваше одлуките, оставена сама во воените траншеја помеѓу две војски, пред празните чинии на своите чеда, во времето на големата немаштија, верувајќи, надевајќи се дека Татко е со неа, го гради патот на мислите кој води до спасот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Потем, стариот ја прекинал песната. Сакал сам да пее. Да остане сам во чунот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но откако Мајка остана сама во Татковата библиотека, без да може да го споделува верувањето, таа ги очекуваше овие ретки миго­ви, со нас, децата, да ги коментира своите верски сознанија, верувајќи дека, и овој пат, е на својот вечен браник за да ги спасува нашите животи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога заладуваше времето, Мајка одеше сама во киното.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
– „Шоана, али навистина е ова, али на соне; види сега и децана да ме познават и на име да ме викаат, чудна оваа работа ќе биде; ај да видиме Господ што ќе каже“, си велел сам во себе и влегол у човекот дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Бегам леден во ноќта луда, Изгубен, заболен и сам Во срцето на зборот загледан И од зборот љубен и огреан Се враќам во сонет од рими дочекан, како лебед пред смрт, распеан.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Млада привлечна вдовица, сама во куќа…
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Мислам дека токму тој впечаток останал, тоа сеќавање.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа ноќ, во понеделникот, Дуда ја оставив сама во “Зора”.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Танцуваше како пеперутка, лесно, предадено,како да е сама во средината на салата.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Често бидува Преспанецот да потпевне на чардакот некоја стара и мераклиска - не мора да е баш преспанска ама секако да е натопена со роднокрајна тага: од кога е ставена чатијата на куќата Преспанецот си ја есапи песната за барјак развеан на чардакот а самиот во себе си вели дека е барјактар не да речеш за фалби или за нешто друго, ами отшто секој барјак си има и свој барјактар.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Сама во самотијата, сама меѓу бреговите на смрта и брановите на животот, сама во самотијата!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Лежам и тишината надвиснала како иронијата, недостижен ми е пулсот на волјата и страста на желбата, повторно и повторно се саможртвував и казнував со преживувањето на истите вакви часови од минатото кои совршено се пресликуваат во сегашноста.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ме оставија пак така сама во темницата од густото зеленило.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ме оставија сама во собата, а собата голема, што се вели, не е само за еден човек.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Само тогаш кога таа е сама во длабокиот ров, може да размислива и да се радува. да биде со себе и со се што и е блиско, туку и тогаш погледнува слччајно некој да не јa прислушкува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
БОРИС: Ти сама дома, тој сам во хотел, внук ми сам во мојот стан, јас ќе одам во подрум со шифоњерите и креденците. Разбирам слобода, ама ова!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
САРА: Ова е мојата соба. Се запознавте со мене пред само два часа, а веќе сме сами во мојата сопствена соба.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Четворица луѓе стоеја сами во една црква.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Бато, батенце, ех, да си сега тука, сѐ би било полесно...
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Уште долго останав сама во собата, загледана во празно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Од оние на кои не им го знаеш името, ама знаеш дека, ако ја отворат устата, можат веднаш да те проголтаат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се обидував да мислам на Игбал и само на Игбал, ама не ми поаѓаше од рака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Татичко, кога ти би знаел, не би ме оставил вака сама во шумата, сигурно би презел нешто.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше темна ноќ околу нас, на небото имаше сосема млада месечина, тенка како срп, што не може ништо да осветли, бевме сами во таа ноќ и среде тој страв што мене ми изгледаше голем и црн како некакво страшно и опасно, непознато диво животно од приказните.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Значи, бев многу свесна иако крајно замелушена во тивката атмосфера, притоа сама во просторијата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Така јас останав сама во просторијата.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Веќе пет и пол години живеев сама во Скопје.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Тажно е во ноќта да бидеш сам со птиците, да чекаш со нив сам в некоја пуста станица, и додека некој се лула низ улиците да мислиш дека ти си, ти си тој пијаница.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)