„Како што можете да видите, MacGuffin е всушност баш ништо.”             MacGuffin значи одговара точно на она што во Лакановата теорија настапува како objet petit a, објект - причина за желбата, што само претставува „позитивизација на ништожноста”: чисто причинување, чијашто „реалност” е само во интерсубјективноста, во тоа што го поттикнува случувањето меѓу субјектите, празно место што делува како причина за желбата и е како такво ретроактивно воспоставено од желбата. (Кога сме веќе кај тоа, таа темелна логика на MacGuffin доаѓа уште појасно до израз во друга верзија на истата приказна: „Што има во пакетот на полицата?“
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 22“
              
              (1995)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Од тој аспект симптоматичен е пред           сѐ расплетот на филмот, самоубиството на таткото по паѓањето на авионот во морето,           откако ќе види дека главниот јунак и неговата ќерка се заедно и безбедни: на ниво на           површна шпионско-политичка приказна овој самоубиствен потег е претеран, премалку           основан, но ако ја земеме предвид либидиналната напнатост на филмот, тој е сосема           разбирлив.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 22“
              
              (1995)