туѓ (прид.) - жена (имн.)

Кога сакат тој пезевенк да имам туѓа жена, нека платит —заврши кајмакамот и му рече на Грабула да појде со сите податоци кај него во канцеларијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кутрата Марина! Како ли ќе навикне на оваа туѓа жена, која треба да ја замени мајка ѝ... и тоа толку брзо, на маќеа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Можеби требаше до крај да останам упорна во својот отпор кон Вера и да не ѝ дозволам на таа туѓа жена да заземе такво место во нашиот живот со Ели, а татко ми како сака нека постапува.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
СИМКА: Како што милуваш, Костадине, така ќе биде... Немој да заборавиш на редот... Да дојдеш на зима...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СИМКА: На туѓа жена око да не фрлиш.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Старецот се распрашуваше за сѐ, богословот расправаше за сѐ весело наслушнувајќи се самиот себе:војната има сто очи запалени, и сто 'рбети железни, и сто усти гладни и крвави, па оди како стоногалка на нас, а господ светот го заборавил, му завртел грб - црвчиња сте вие, пијаничиња, туѓи жени задевате. Па штом е така, удрете.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Другиот ја дувна бубалката од показалецот и продолжи: „Се лутевте што сум освоил туѓа жена.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во таа збрлавеност се случуваа и грешки; се случуваше - по грешка некој од мажите да преспие кај туѓа жена, а некоја жена кај некој туѓ маж; се случуваше да се родат копилиња, да зашета некоја жена со искасани образи, но луѓето во тие мигови - сѐ си простуваа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Пред две години непознати братучеди на ред го мердале жилавецот за здодевање на туѓа жена или туѓа сестра.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Старчето нешто раскажуваше пребројувајќи на прсти, Сандре Самарија со почит ја нишаше главата пред неговата мудрост, третиот, Арсо Арнаутче, со преголеми очи ја следеше девојката, а мене ме обземаше желба да истрчам и да го зграпчам, да му ја забуцам главата во потокот: разлади се малку, стрико Арсо, имаш син на мои години!
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Маж ти посегна по туѓа жена, го протеравме. Оди и моли се за неговиот грев.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Дај од ракијата, стрико Симоне. Тешко ми е. - Ти тежи кражбата; суво рекол Јован Стојче - Столетников.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме сонуваш ли ноќе, Доце? - Бегај, проклетнице, ги кренал како за одбрана рацете Доце Срменков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Трипун Караѓоз сакал шарено и слатко, пиел и погледнувал по туѓи жени. Секогаш за си се изненадувал.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Можам да им кажам на оние пештерски пајаци. Сакаш ли? Тие ќе те убијат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А маж ми, ако се стрчнал по туѓа жена, сакал само да биде како нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Страв и восхит Претпоставка: Македонскиот крал премногу го сакал светот и премногу можел и премногу претчувствувал немал време, хронично немал но сепак доволно за да ги поремети дозите предвидени за рамнотежа на Просторот, и самиот без смисла за умереност - хармонијата е нешто друго, сосема само предозирана волја, отровен концентрат само неповторлив порив, рев по далечното - туѓината како вечно искушение! само силна страст по странствување per se, дури и во јазикот само вродена дарба да и’ се тутне на смртта грациозно, пагански под здолништето додека Оваа си игра божем случајно криенка-миженка митска мижитатара само сензибилитет за походи општа хиперсензибилност - просто да се спростре врз далечниот Исток ко полна месечина на полноќ - просто да го освои светот како туѓа жена со чувство на нелагодност а забраната стимулира срна истрчува на пусија во заседа, балканско дувло империјална глутница избришани, заташкани траги имагинарно писмо толку голема моќ што се втиснала во потсвеста за век-и-веков жиг на восхит и страв од повторување од повторување на судбината...
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ама Маса Кулумоска се разбираше и од баење, кушање, да му црцне млеко од туѓа жена, под корен да провира и други маривети знаеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)