Тогаш            мојот хипнотички поглед го меша со мислите и страстите:                 Константно и директно се џари,                 Нема потреба да се умилкува и додворува                 На својот слуга за бакнеж,                 Нему, кој е сопственик на ужасите,                 Кој ја познава матката на отровницата,                 Пегава и одрана со црно,                 На рѓосаната вага на амбрата,                 Неговиот гроб -                 Затегната направа за мачење што предизвикува тага                 На која тој лелека - лелека!
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 10“
              
              (1997)