чуден (прид.) - жена (имн.)

Митре мрмореше крај нас: - Хм, чудна жена!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Што чудна жена си, само се поплакуваш, - пак ѝ свика дедо. - Остави го Веданче на мира.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Неговите подвизи беа чудните жени во неговиот живот, чудната смеа на неговите волчи заби, чудната крв под неговата темна кожа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
НАШИОТ РОМАН Ех, кога би знаеле вие колку чудна жена е мајка ми!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)