По оној дојдов, вашиот пријател, Анатолиј се викал, и многу бил личен. Само срамежлив. Како девојче.
„Жената на белогардеецот“
од Србо Ивановски
(2001)
А што? . . . – победоносно ме погледна како девојчето што некогаш ме држеше во неизвесност пред крајот на приказната. – Лузна. Белузникава, долга лузна.
„Пловидба кон југ“
од Александар Прокопиев
(1987)