Во онаа полупоспана состојба (кога мракот не е само темнина) овие зборови ми прозвучија како сожалување но истовремено и како закана.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Како провокација ми прозвучи и она забелешка на иследникот, и тоа среде испитувањето, дека постоеле моменти кога будноста попуштала.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
Раскажаниот сон остануваше како закана и тајна која не можевме да ја растолкуваме.
„Три жени во три слики“
од Ленче Милошевска
(2000)
Во поранешните денови, при едно од спроведувањата кон собата на иследникот ми беше упатена, можеби и со добра намера, опомената дека секое барање од страна на службено лице кое не звучи и како заповед, или барем како закана, треба да се сфати за неприлично.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)
„Таквите околности не смеат да се користат“, гласеше неговата опомена.
„Синот“
од Србо Ивановски
(2006)