Веројатно,     затоа што бев мошне весел човек, кој со радост го гледа широкиот Божји свет,     кој ја одложува работата заради смеа, шега и низа од сложени анегдоти, што ги     освежуваше другите, зафатени со работата, со здодевните сметки и интриги.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Јас работев во канцеларијата крајно несмасно и до денес не можам да сфатам,     зашто мене таму ме трпеа шест години, мрзлив, јас ја гледав работата со одвратност     и по секој повод спорев не само со благајниците, но и со директорот.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  - Се позамисли малку и, вадејќи ја раката од својата шилеста брада (секогаш раката му беше на брадата прилепена), - мавна со неа свртувајќи се кон Големата вода и, со мошне весел глас, рече: - Се обложувам, малечок, дека ти не знаеш и со што си го заслужил ова место.
               
             
           
            
            
              „Големата вода“
               од Живко Чинго 
              (1984)