Но Монсу на свој начин, внатре оваа традиција, претставува нешто ново: тој го     открива пејсажот на соништата од онаа страна на нивниот “амблематски” карактер, тој     ги опишува “како такви” во нивната чиста алогичност, и тоа главно халуцинаторните     соништа, елементите на еден “параноичен” свет кој Дали, на пример, премногу     програмски го наметнува.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Тој е манирист во секој поглед: изборот на боите е под влијание на     Камбиасо, тука е хиероглифскиот пејсаж, магичните простории, визиите од соништа     итн.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА  бр. 29-31“
              
              (1996)