Препуштајќи му го на случајот изборот на фотографираните субјекти, извлекувајќи ги од анонимност случајните минувачи и поставувајќи ги во центарот на вниманието резервиран само за славните, делото на Димитријевиќ претставува критика како на системот на вредности со неговите очигледно произволни хиерархии, така и на идеологиите кои лежат во основата на рекламниот дискурс и политичкиот култ на личноста:           „Се обидов да најдам одреден вид на активност           што ќе ми овозможи да ги надминам рамките           на формалната еволуција и да се обидам           фундаментално да го променам нашиот           пасивен однос кон опкружувањето.
               
             
           
            
            
              „Простори на моќта“
               од Зоран Попоски 
              (2009)