Заспа. Беше топол септемвриски ден, но јас знаев дека нејзе ѝ студи, знаев дека тој студ ја тера да сонува зима и мраз, сонува како е оставена некаде сама, и на неа паѓа снег.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Тргнува кон мене деверот со карта вино, со јаболко начичкано со пари, со капа на глава, а главата без лице.
„Захариј и други раскази“
од Михаил Ренџов
(2004)
Во еден миг рацете, кои дотогаш цврсто ги стискаа држачите на столот, се олабавија, а главата полека се навали нанапред, како длабоко да се поклонува некому.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“
од Гоце Смилевски
(2010)
Моето изненадување не беше мало, кога се сретнав со огромното горило, кое имаше два човечки раста, а глава голема колку шиник.
„Патувања“
од Никола Кирков
(1982)
Коса има, а главата не му се гледа... Нејсе...
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Мајка ѝ на Благуна, вдовица на Васила Јанческа, почина меѓувреме, а главата на сојот Јанчески, војводата Крсте Јанчески, на кого сѐ му зарастуваа месата и кого и новата српска управа го тормозеше, откако го прочита писмото, го здипли в пазуви и два дена со никого не прозборе од своите.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
Потоа, на третиот ден, кога вечераа, сиот мрачен, рече: Уште тоа треба да правиме, да чуваме српски копилиња.
„Потковица на смртта и надежта“
од Миле Неделкоски
(1986)
За да каже дека: кога ги силуваа руските жени, тие паганите ги гледаа во очи и не испуштаа глас, а кога им ги стрелаа синовите ги гризеа усните, а главите им беа кренати високо... и пак се тресеше земјата кога тие газеа!
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)
Пред тоа молчевме. Веројатно болката беше премногу присутна.
„Ласа“
од Наташа Димитриевска Кривошеев
(2011)