НАСОН И БУДНА  ги гледам тие очи... Знам - ќе се вратиш,  мил мој, да се љубиме -  и веќ да векуваме...  ***
               
             
           
            
            
              „Молика пелистерска“
               од Бистрица Миркуловска 
              (2014)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Ќе те понесам длабоко, век да векуваш.
               
             
           
            
            
              „Вардар“
               од Анте Поповски 
              (1958)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  - Не ни е определено да векуваме во Лесново, рекол Онисифор Проказник. - Кажа, запомнив.
               
             
           
            
            
              „Тврдоглави“
               од Славко Јаневски 
              (1990)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  И тие како да му се покорувале на редот и на убавината на лесновските закони.
               
             
           
            
            
              „Тврдоглави“
               од Славко Јаневски 
              (1990)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  Имам јас жили и добрина  векови за да векувам.
               
             
           
            
            
              „Вардар“
               од Анте Поповски 
              (1958)
              
              
            
            
           
      
    
      
         
         
           
             
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
             
               
               
               
               
                  IV  Во ова царство на мажи и без царови  Да му се поклонуваат сите на ножот  В раце што го стегаат овие црни беласици  И кории;      Со него сите очи да им се извадат;  Во онаа провалија долу  И телата со него да им ги избодат      - На опинчарите на рибарите на брсјаците  Да остане ова царство пусто  И само камен  Црн гол камен да се народи  Името под себе да ни го чува  Внуците да ни ги откопаат      Со нив и ние да векуваме.
               
             
           
            
            
              „Вардар“
               од Анте Поповски 
              (1958)