да (сврз.) - застане (гл.)

Му дадоа име Станко, да застане.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Човек кој би ме посматрал ако се загледа поскоро би видел како стрелката на часовникот се движи. Сепак морам да одам. Не смеам да застанам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Селанецот место да застане, ја тргна белата крпа, со која беше покриена кошницата и внатре се покажаа црвени велигденски јајца.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Треба да им однесам на пријателите во градот некое црвено јајце.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Влегов дома, стресен. Направив два-три круга во собата. Не бев во состојба да застанам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Повреденоста во мене ќе го истисне, ќе го отфрли, ќе барам здраво место, тврдо тло, на кое ќе треба да ставам нозе и да застанам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ако е до онаму до каде што може да се ископа и да застане човековото стапало, добро!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Се извртив да застанам така што да го засенам сонцето за да ми светне водата долу и уште еднаш се наведнав.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И саноќ само на птиците помислувам со питагорејски молк: оние кои никогаш не запеале во туѓа татковина. Една од овие птици чука со клунчето на прозорецот и вели: ќе си запееме, заедно ќе си запееме... ***
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Одново на птиците, помислувам, на грлицата, помислувам, која никогаш на својот возљубен не му ја засенува честа туку, доколку се случи низ животот да остане без него, сама, пак низ цел живот ќе ја брани честа на љубовта: таа никогаш веќе нема да застане на зелена гранка да запее и никогаш веќе нема да се принапие бистра вода.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сарџент грижата за Грција ја сметал за британски долг, посебно во ситуацијата во која се наоѓала Грција ја сметал за британски долг, посебно во ситуацијата во која се наоѓала Грција која поради несредената состојба во земјата не можела да застане во одбрана на своите внатрешни интереси како што тоа би го направила во „нормални услови“.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Гого и жена му го запознаа девојчето кога дојде синот дома да си ги собере пљачките, а после останаа да се тешат: Гого наоѓаше оправдување за неговиот наврапит (по него) и непромислен (по неа) чекор, во тоа што детето, односно човекот, сака веќе да се осамостои, да застане на свои нозе и да заснова свој дом, па и да се оттргне од влијанието на таткото како сликар и просто да излезе од сенката на неговиот авторитет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Рози молкум погледна во Кети барајќи таа да застане на нејзина страна, за да го убеди Милан да се откаже од своето милениче.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Брмчењето што го слушна пред себе ја натера да застане на патеката и истиот миг виде една колибри - црвеношијка што брмчеше и се врткаше меѓу криновите, како некоја бургија што дупчи, оддалечена од неа колку една спружена рака.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
На главниот автопат, делот од патот по кој Даниел возеше, мораше да застане и да почека малку пред да почне неговиот камионет да се вклучува во реката од сообраќај.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Внимателно ќе гледаш во водата додека се возиме крај реката и ќе чекаш да почувствуваш кое е тоа место на кое треба да застанеме.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се исправив од миндерот возбуден и збунет и се обидов да застанам на болната нога.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Не, не, таа сепак правилно постапуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дали навистина можам да застанам зад она што го тврдев?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И бидејќи бил насликан на сферична површина, си можел да застанеш каде сакаш во таа одаја, а тој сѐ така еднакво и од секаде те гледал со своите ситни очи, со црнки во нив како кај мачкиниот род.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Се искачивме на насипот и јас, без никаква видлива причина јурнав да трчам код мостот; зад мене Земанек викаше да застанам, да го почекам; јас не застанував, јурев кон тунелот, влетав во него, трчав и пеев: „Учи ме мајко, карај ме, како да земам Луција“; трчав кон светлината, но експресот веќе беше поминат и не можев да сфатам дека веќе нема ништо пред мене, освен светлина; и во моментот кога излегов на светлина, кога градите ми се полнеа со воздух (каква страшна болка во градите!), видов дека Земанек допрва влегува во тунелот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Утре ќе го натерам логотетот да застане со ѓаволот, пред него да стои, со негови очи да види, да узнае дека под словото друго слово има, под буквите видливи – други, скриени, под душата на словото друга душа е настанета!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Како да сакал отец Мида да каже дека човек треба да застане на местото од ѓаволот, во ѓавол да се престори за да го разбере словото; тоа е цената на читањето на скриените значења!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој рече да почекам и се упати кон жената- пајак, која по вторпат беше паднала во својата мрежа и во неа се прпелкаше обидувајќи се да застане на нозе и да излезе од густата преѓа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да не било и тогаш така: толпа да застане меѓу двајца?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Измачените и страдалнички лица, на кои се сочувани белези на гордост и достоинство, те тераат пред нив да застанеш и да простумиш со почит и воздржан здив.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Местото се вика Превалот и нужно тера да застанеш и да погледнеш долу каде во прстенот на околните планини се легнати двете преспански езера.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Средовечен маж со рака ни даде знак да застанеме и нешто нѐ прашуваше на албански.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И кога се случуваше да застанеме за да се создаде колоната, тогаш го галев, му велев браво, стари, издржа и продолжи да издржуваш, немој да откажеш на нерамниот пат, фаќај ја кривината, лапни ја угорнината.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кутрата Ели, кој знае колкава потреба чувствуваше да се приближи кон некоја жена што ќе ѝ биде мајка, зашто мајка немаше, а јас, секако, многу малку можев да застанам на тоа место.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако е така, тогаш претполаганиот окупационен одред на чие гледиште ќе треба да застане?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Го слушаше само нејзиниот глас. Со викот ја предупреди колоната да застане.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Тето, како да застанав на глог. По само неколку чекори.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Нејзиното стрмоглавување беше доволна опомена за да застане цврсто.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И таа искрено жалеше за Младен, кој повеќепати знаеше да ги смири нападите на Ружа и да застане на Радина страна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тоа знаеше честопати да застане пред излезната врата и толку бесповратно да чезне за надвор со оние свои очиња, така што тој можеше само да му отвори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше исто како мечката да му дофрли уште некоја цинична потсмешка заради неговата лутина, во таа нерамноправна подигравка во која тој беше неспоредливо во подредена положба, без дури и да застане барем малку да го погледне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чувството за некаква кобна завлечканост во неговите петици тој не го загуби ниеднаш и сигурно затоа можеше да застане и да се сврти уште на првото 'ржнување, што го чу.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас му викам да застане, а тој не се свртува, не ме слуша.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секој сака поблиску да застане, да се огрее, крвта да му потече. 159
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Слушавме гласови, лелеци. Ама не смееш да застанеш, да откопуваш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Кршете ги и грутките, викам, а не само копни, преврти, велам и не ја оставам мотиката да застане да ми запре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На крајот од расказот, авторот се исповеда: „Најлошото од сѐ беше што ми се пушеше, а немав кибрит со кој би ја запалил цигарата, ниту пак смеев некаде да застанам да го купам“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
За какви злосторства? се прашувале луѓето, За оние по кои не ќе остане за новороденчињата жена со боска, говореле и пак демнеле и ковале нови стапици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Војводите го целивале и му праќале од своите трпези дебели овновски опаши и густо вино но тој, кашлајќи тешко, изблул од уста бели парченца дроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Војводите пак го целивале и му рекле дека мајсторите можат веќе без него, тој нека собере сѐ што може да застане на нога, старо и младо, машко и женско, на незаштитените места на гратчето да се постават камени појаси за одбрана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И нигде на планината не можеле да најдат трага од неговите големи стапалки, и ако нашле не ќе се излажале - ногата на тој изрод не можела да застане ни во детска колепка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Долгиот реши. Го натера Глигора да застане под самата дупка, се искачи на неговите рамења, се фати за горните рабови од карпата и, виткајќи го змиулесто тенкото тело, се извлечка надвор.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Посакувам да застанам под твојот прозорец, за да ја слушнам мелодијата на твојата душа, но секогаш кај тебе, таа граница меѓу разумот и срцето.. таму почнува и завршува сѐ... а толку ми е потребно да бидам, по малку луда и насмеана, по малку разиграна и заљубена... по малку дива и полна со живот... потреба да се изживее мигот со тебе...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Не можеше да се движи брзо, не можеше да го држи столот со исправена рака, не можеше да застане на една нога без да падне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Цел тој ден течеше многу, многу бавно, споро, секоја минутка, секоја секунда беше лесна како воздух, исполнета со најчудесните чувства на светот, но траеше дооолго, времето не минуваше, како да застана и така остана.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Многу ми се допадна овој град, како некоја заспана убавица од приказните, како да застанало времето, тука, во овој убав град.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Како времето да застанало во собите на хотелот, секоја посебен експонат, со различни шарени цветни тапети, оригинални стари делови од намештаи, меки килими секој со различни мотиви и шари, големи и удобни кревети.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Везирот го викна кај него, му рече да го симне турбанот и со голема возбуда му рече да застане до Анѓа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Сите кадани се истрчаа кон кадијата и направија обрач околу него, притискајќи се една до друга која поблиску да застане до него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Имаше, јасно, нешто во мене што ме нагони да застанам баш на тоа место во книгата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Вистински слуга божи е оној што може да застане на алтарот и да отслужи света литурѓиа“, повторуваше тој за целиот свој живот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
2. Најдобар начин да успееш во политиката е да најдеш толпа народ што оди некаде и да застанеш на чело.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А времето навистина беше веќе отворено и можеше да го листаш како оној албум со слики на братучедата Роза, и, разлистувајќи ги страниците, ако гледаш внимателно, ќе сретнеш секакви лица: и насмеани, и зачудени, и несеќидневни, и обични; само расплаканите не ги спомнувам бидејќи секој си ги брише очите пред да застане пред фотографскиот апарат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Еднаш реков: минатото не постои за ништо друго освен да поттикнува разговори и спомени.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се разбира многу е полесно ако можеш да застанеш скраја од сѐ, па без лутина и рамнодушно да ги проценуваш своите постапки.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Еј, ти, застани! – ѝ свика. - А зошто да застанам?
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
На заминувањето од Струмица, кога излезе од градот, на раскрсницата каде што патот се дели за Штип и Валандово му кренаа рака да застане некои три женски.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Порешително од кога и да е, цврсто да застанеме на земја, да ги сублимираме животните вредности и да пронајдеме хармонија во душата и рамнотежа во просторот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Слободата е секојдневен предизвик, а триумф е кога мирно ќе заспиеме без грижа дека некому нешто должиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Луѓето повеќе не знаат што сакаат, полесно им е да кажат што не сакаат.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
-„Кои работи во животот ве тераат да застанете и да живеете, а не да трчате кон крајот?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Неколкупати се обидува да се сврти, да се преврти, да се фати за нешто, да се прибере, да застане на колена, да се исправи, ама со секое движење станува сѐ послаба, сѐ поистоштена и чувствува дека мракот околу неа станува сѐ погуст, дека ја притиска кон земјата, ја стега за грло, ја дави.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Фонтана. Да блика водичка, да шурка, убаво да биде, свежинка да шири, жедните да застануваат, да пијат, да се разладуваат...
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Продолжија. Нигде не ни мислеа да застанат да починат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Да не може капка вода повеќе да застане, на неа да се задржи.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некои ќе побараат да застанеме, а мене не ми се седнува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Над мене снегот се мачи да застане на оголените гранки.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не сме знаеле да застанеме поблиску до него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да не знам да застанам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не можам да го втасам, повторно да застанам на него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа никогаш не може да се скраси, на едно место да застане: се мрешка, се мешколи, потфрла бранчиња и го подлижува брегот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А во огледалото, што да ви раскажувам, што сѐ се гледа! Ужас еден! Сѐ од лошо -полошо!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ама не велам, оти тоа би звучело многу невоспитано, па си молчам и одвај чекам да ме остават на мира, да си влезам во мојата соба и да застанам пред големото огледало што ми е крај креветот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)