да (сврз.) - испие (гл.)

Татко ми тоа го протолкува како божји предзнак, а малку потоа со гордост им покажуваше на соседите колку ракија можам да испијам.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Потоа ќе влезеше дома и долго на балконот Го полеваше цвеќето, ги забришуваше неговите листенца И на крајот ќе седнеше да испие кафе со младата домаќинка.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во првото кафеанче седнав да испијам кафе, ја пикнав раката во кожната ташна што ја носев обесена на рамо, а која сега ја имав положено на масата пред себе, и го најдов својот адресар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ама ни дојде убаво од тој ликерот и се вративме да испиеме уште по едно чоканче.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Нозете го болеа. И главата, како да испил седум – осум лименки од пивото „Гардист“.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Па го покани со дебелата рака: - Седни на миндеров, да испиеме по еден чибук.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
АРСО: Ама чиста е девојката. Виде сам.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Требаше за атер да испиеш една чаша вода!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ПЕТРИЈА: (Зела од тавата и му дава парче цревце.) На, куме!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: (Бришејќи го грлото од шишето скришно со шамивчето, прави лице како да треба да испие најодвратен лек. Отпива малце.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
А ги местам зборовите, и гласот така го местам, да не му е лесно што се јавил, да види колку пари чини да го држиш Методија на пат, кога тој сака една ракија да испие дома.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Па тоа беше малото на колешката од соседната канцеларија, која утрото ме повика заедно да испиеме по едно кафе.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Само затоа свратил во гостилницата. Да земе здив и да испие една ракија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)