да (сврз.) - краде (гл.)

— И почнуваше да се чуди. „Да краде, не се слуша, душко, чишчо по село!?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во лозјето, по стар навик, прошета прво околу, да види да не прерипнал некој преку жицата да краде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Го впивав што е можно повеќе тоа поетично синило, како да крадев дел од него.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Лесно ни беше таа година: не моравме како другите години да крадеме и да растураме плетови како што правевме зашто луѓето ни даваа сами или ни кажуваа каде можеме да најдеме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ги виде една старичка од својот прозорец и се прекрсти - безработниците одеа да крадат бостан!
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Русокос е и ноќе влегува во бавчите Да краде јаболка.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Царот пак се нашол во небрано: како да објасни дека бесмислено е да краде сам од себе?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Последниот нејзин жител – полјакот Аврам, кој што беше страв и трепет за децата што идеа во бавчите да крадат праски умре за време на војната и на негово место не дојде никој.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Штом крадат комунисти, си велам, значи и јас можам да крадам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
По некое кусо двоумење, тој можеше да краде и да продолжи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Замина, којзнае каде, се изгуби, којзнае во што, го остави оној, со неговата гоена жена на прагот, го остави да си биде, да си претседателствува и понатаму, да краде.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Добро беше, кога излегоа по тебе во дворот што му рече нему: „Слушај, бреј, копилјаку мајчин. Зарем ќе продолжиш и од нас да крадеш...“
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Или ќе престанеш еднаш да крадеш“, му рече еден ден на оној еден од нив, а можеби тоа му го рече тој самиот, но тоа беше безразлично, „или ќе си ја поскусиш раката со тоа твое левосување, или ќе му кажеме на Башмајсторон, да си знаеш“, додека се враќаа во приквечерината кон своите бараки.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го фаќаше Бандо Трајана за раменици, го фучеше во орото и му велеше: „Кајафиле-тријафиле, чуклец-муклец: не штипи повеќе по девојките, немој веќе да крадеш - ноќеска живо месо ќе јадеш...“ му намигнуваше кон Царјанка.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Му се радував, го слушав, се согласував да крадам по бавчите со него и не сонував дека е тој најарниот ученик од школата на злосторниците во овој врел прашен град исткаен како стара черга од тесни улици, од плашливи куќарки, од џамии и од два бронзени коњаника пред стариот камен мост, двајца црвеникави кралеви: Петар - татко, и Александар - син.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
13. ПОАРНО ЧОВЕК ДА ПРОСИ, ОДОШТО ДА КРАДЕ - и просеше тој и крадеше, но арно му не е, кога наутро сонцето на небото ќе се здаде гледајќи го жалосен и жално му се смее...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
При што никому од тукашните главатари не му текнува Да поведе сметка и за нас коалите Па на секој новодојденец да му наложи при цапнувањето во Австралија Да засади макар по еден еукалиптус За ние да можеме безгрижно да сонуваме И да си ја исполнуваме својата мислителска мисија А не да ни ги скусуваат соновите и од нашиот еукалиптус Уште да прават и некакви бонбони за шмукање Божем нема со што друго да го лечат народот од грлоболка Ние коалите не сме злопамтила Ама вие сега видете каков тоа човек создала работата И дали е баш вистински човек оној кој на коалите им зема дел од еукалиптусот Таквите во Македонија ги викаат човеци Некои од нив доаѓаат од стар крај со навики да крадат дрва за огрев Ама и кога крадат барем крадат дабови и борови а не еукалиптус
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Подобро нека ти го гледаат срамот одошто да крадеш, зашто во куќа каде се краде, - напредок нема!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- По војната, рече Гоше Љубин, ќе одам во Америка. Таму колку сакаш си можел да крадеш вели, и пак ќе остане. Така сум чул, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Господе боже, и своето мораш да го крадеш. И од своето да крадеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама кој сака да краде вошливи алишта?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Чума да им никне во срцето. Ама сега почнавме и ние да крадеме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да сакаше некој да краде, ќе нѐ оставеше голи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)