да (сврз.) - лежи (гл.)

Треба да знае дека и за моите пари може да лежи в затвор.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
„Има право Нико Кочов“, продолжи да зборува тој, „не можел Никола, убиен на начин на каков што бил убиен, да лежи крај олтарот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Па и откако ќе ја пресече душманот сакам таа да лежи во оваа земја што се напои овие дни со толку маченичка крв.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошто за ваков ситна работа да гнијат тебе коските и предвреме да лежиш во гробот?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овчарот се изгуби, момчето што го донесе извештајот за амнестијата си ја нарами торбичката и си киниса, ветувајќи им на војводите дека нема да ги предаде на аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Прво така, а после и за други. Што било лошо во тоа? Да лежат и да жеволат иловица?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Цела есен, цела зима го болеше ногата и мораше да лежи дома.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Но и кога земените од војска не се вратија, стигна абер дека останале да лежат таму на бојните полиња за слава на империјата и неговото височество султанот, Руса пак продолжи да го чека Јована.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но Роско остана да лежи со потпрена муцка на меките шепи.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Имаше причина да се дојде до заклучкот дека, за да биде полегната тревата и на неа да биде оставен отпечаток од формата на змијата, змијата мора да лежела таму долго време, нешто што се чинеше дека не е можно.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таа успеа да стане чувар на куќата во која тој беше роден и го чуваше стариот гуштер во бавчата, кој имаше обичај да си го влече огромното тело низ дворот и крај пчеларникот, или со часови да лежи на сонце.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И потем рече: „Јас само сакам да лежиш малку мирна и да ми дозволиш да си ја исполнам својата последна цивилна желба“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога ќе малаксаат од пиење и пеење, кога ќе се вангелосаат убаво, стануваат, и сите заедно одат на гробиштата; одат на гробот каде што требаше да лежи Лоте; седнуваат крај него и плачат, ронат солзи; жалоста уште повеќе се зголемува кога Лоте одненадеж ќе се струполи над гробот, ќе се оптегне колку што е долг и широк: ќе ги прекрсти рацете на мевот, ќе ги вклешти вилиците, ќе ги затвори очите и ќе го запре дишењето; луѓето тогаш му пеат тажни, погребни песни, му палат свеќи, му принесуваат цвеќиња.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Прашањето фрлено како ракавица среде супермаркетот остана да лежи на плочките, газено, туркано и најпосле фрлено во отпад од дежурната чистачка, која додуша покажа мали знаци на чудење за тоа што бара едно прашање на подот.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Оние двајца продолжуваа да лежат на креветот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Не ми е баш мило да лежам во вошките. Што можам јас?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А колку само од нив им јавиле на домашните дека некој пресечен дрвар останал да леже во планината.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
и еден ден се појави полковиот командир, на еден бел коњ, коњот игра, не гази на земјата, беше бил заробен од Англичаните, и кога дојде му даде команда на ротниот командир и на другите офицери да се тргнат подалеку од војниците, и тие сите се тргнаа едно двеста чекори, и полковиот командир не прашува кој каква мака има, или некоја поплака да има, и излезе еден, Ристе се викаше, а тој пак сето време само главата навалена и само зачуден, и со никого ни а, ни бе, и мајката, си мислиме, на толку молчење, сега најде да зборува, а тој ти имал мака, полкот негов ја збркал работата, а го окривиле и Ристета и го осудиле седум години затвор да лежи по завршувањето на војната, и Ристета цела недела пред тоа го учел еден адвокат од Скопје како да се пожали, го вежбал за докладот, како да се претстави и како да се поплаче и Ристе станува, јас бев часовој, вели, кога стана тоа, а имам и часовник добиено за храброст, ама јас не бев таму, кај што стана колењето и му кажува сѐ како што било,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
„Тргни се. Никола Влашки и Пандил Димулев поубаво знаат како ќе му помогнат. Што сме ние?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Или жените без маж треба да лежат под студена плоча.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Видовникот само ги собрал колениците кон стомакот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Вдовец си, знаеш што сакам, рекла Фиданка Кукникова и пркосно и потсмешливо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така разговараа. Потоа уште неколцина дојдоа кај огновите да лежат кај што лежеле пред тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се свртел ненадејно и се сопнал на едно од осумте деца на вујкото, го превртел, го оставил да лежи крај неколкуте празни стомни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури и кога Онисифор Мечкојад се исправил, тој останал да лежи на грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Те натепав зашто нема вода со која ќе го измијам срамот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми дотежнало да лежам па излегов малце да им расправам на децава за чудесијата на поп-Пауна, бог да го прости.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Деведесет Христови воскресенија ќе остават зад себе и кога црковната камбана ќе го испрати архангелот Михаило со нивната душа, тие остануваат да лежат на одарот празнично свечени.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
А пак на улица да лежи, нема да ја оставам!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Ќе ја остават, гола и уништена, да лежи и да размислува зошто била така безвредно оставена.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Мора да лежи, да одмара и да се надеваме дека наскоро ќе закрепни.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Поради неоснована клевета кај Французите, наводно дека се дружел со непријателите на Французите, тој е отпуштен од службата, дури и уапсен, но оставен да лежи во Командата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зад челична мрежа, најверојатно за да ги заштитат од мене, седат во ист ред сведоците: ученичката во црн сатен, онаа танка скоро проѕирна жена што бездруго ќе се откажува од мене колнејќи се дека сме биле во брак, оној што еднаш го сечев под струјомерот (сиот е во превивки и под долги фластери), оној друг што остана да лежи со крваво теме во царството на пауните и тревите, двајца што еднаш ја откопчуваа од подот Неговата слика.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Винстон остана да лежи уште неколку минути.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се прашуваше неодредено дали во укинатото минато било нормално да се лежи вака в кревет, во свежината на летната вечер, маж и жена без облека врз себе, да водат љубов кога ќе посакаат, да разговараат за што сакаат, без да чувствуваат никаков порив да станат, едноставно да лежат и да ги слушаат спокојните надворешни звуци.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сѐ што сакаше беше да лежи мирно и да чувствува како силата му се насобира во телото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сестра му ја осети работата и, чувствувајќи се виновна, гледаше да му ги ублажи болките и сама одеше кај татка си и го земаше Крлето оти сама ја страеше да лежи, бидејќи нејзиниот Трајко беше цело време на колибата, а дома немаше други жива душа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Побратим ми е, не ми се пушта лесно од рака...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
АРАНЃЕЛ: (На Костадина). А ти, Костадине, колку мислиш да лежиш?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Знам, се насмеа црниот човек треба да лежи распаран на прашлив друм, гаврани да се огледуваат во стаклата на неговите очила.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Несреќата мора да лежи во друго. Не во мене и не во нив, двете Марии, прскаа искрите во него.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Знаат да извикуваат пароли, да јадат, патем да лежат под сенка и да си ги одржуваат чисти војничките униформи. Во Прењес сите се плашат од падавичарите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Затоа внатре ги оставивме шведските сандаци и сето останато - да лежат наоколу на подиумот. 68-та некој отвори дискотека под името The Church, во една стара црква во West Side.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Некои останаа да лежат, ништо не ги скорева.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се плашат од нивните имиња на гробовите, вели, зар со туѓи имиња да лежат в земја?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Напладне, во дванаесет часот, падна Лисец, а Киро, избиен и изрешетан, остана да лежи зад каменот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)