да (сврз.) - може (гл.)

Кажува работи што многу луѓе би сакале да можат да ги кажат, но во исто време е и малку одвратен. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
- Винска амнезија, докторе. И докторите сами си препишуваат терапија за да можат да се откачат од реалноста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во визба, на првата или на другата плоча, господ ќе знае, таа да може неврат ќе фати само да не ги среќава очите на Добра и на Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
МИТРЕ: (се испружува убаво). Шуќур каде оставил господ лежење, да може човек да си ја одмори снагата...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Лесно му било да го каже тоа, зашто потајно ја мразел својата млада жена и сакал да ја симне од врат за да може на нејзино место да донесе една млада Гркинка со руса коса.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Дури помислив, кога веќе сфатив што се случи, дека можеби, сиромавиот сакал да си го исмее гревот, само за да може да ја пренесе гламјата со огнот во мојата печка. Она што не се случи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А третото, тоа и најмногу ги копкаше жителите на Потковицата - од каде на Јанческите толку пари за да можат да купуваат земја?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Петто: дека со тоа тие ќе го избегнат понатамошното пролевање крв без да можат да го променат конечниот резултат на војната која сега е при крај.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Сфатив дека е спремен да окара и тоа само затоа зашто за момент бев изумил дека се има зафатено со доволно важни нешта за да можам јас да го разонодувам со непотребни прошетки!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тоа беше сѐ. Беше сета храна, што ја имаше за сите идни денови, во кои допрва требаше да ја пречека водата, а после да може и да поработи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Градот плаче, градот е мачен во градот е тежок и животот брачен градот знае да биде брутален во градот е борба за стан социјален Бизнис менаџерчиња, јапи со куферчиња со кафено на гаќи, јаки профитерчиња за пуста пара и дубара прават да можат и жените на берза ќе ги стават
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
- Да... само забораваш дека потоа наиде и онаа Стојка, или Стојна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Би ти позлатија сваку реч, да може да чујем ... A добру им попару припремисте вечерас, мајку им македонску ...
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Свилената марама ме натера да можам да се погледнам во огледало без однапред познатата аверзија, фрлајќи во дефокус секаков натпис од девијантна природа.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Нивните светови беа составени од толку различни нешта, а и таа и тој толку силно сакаа да ги слушнат еден од друг различностите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во расветлувањето на тајната, што не беше спремна да ми ја открие, не ми помогна многу ни прашањето што уследи, бидејќи и тоа беше исполнето со двоумење: „За да можеш да се наречеш нечиј син зар не е поважно да бидеш сигурен дека таткото ти е спремен да те прифати?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш, кога ја согледуваш правдината и ја принесуваш на тацна за да може да биде испиена.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И онака нема да можам да видам ништо надвор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Страшно! - рече таа. - Или трпиш влијанија од татко ти, или си премногу мал за да можеш сѐ да сфатиш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ивана? – праша Игбал. – Која е Ивана? - Ах, да – се сетив – не сум стигнала за неа да ти раскажам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мислам, не ми беше право, иако жената е створена таква, сѐ да може да поднесе трипати повеќе одошто мажот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Едно мало човече, кое дотогаш го немав сретнато, довлечка од некаде кутија со пијалок и се качи на неа само за да може да ме потчукне по рамото во знак на охрабрување.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еднаш се преесапил, како да е во Охридско Поле и Струшко, чунки тамо имало езеро, да може морето да ја донесло гемијата во езерото и тамо може да се скрши и тој излегол.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се разбира, треба време зовриеното да се излади, за тогаш да можат да го вкусат овдешните нејаки мисли, за потоа да дојде до целосно општествено провривање.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Во една таква мала цепнатинка во која како да беше сместено и нејзиното двоумење јас ја открив дозволата да постапувам толку слободно што да можам дури и да се предомислувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Наместо Тина која сѐ помалку зборуваше отворено со својата ќерка откако оваа најави дека можеби ќе го заборави Доне, се јавуваше некоја друга жена од бегалците кои се одмораа вдолж долгата барака од црвена тула, и тоа прилично гласно да можат да ја чујат и оние на најдолниот крај Арно прави мори Чано шо оди на црква, не чини ниа шо сме скарани су Господ!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Од деталите раскажани во врска со овој мој постојан сон толкувачот на сонови од оваа барака извлекол заклучок дека прогонувачот постојано се движел праволинејно а притоа и прилично брзо за да може да изведе и таква операција каква што е наведнувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Седни, сега Пелагија ќе донесе слатко и ладна вода, седни да си поприкажиме јас и ти за да можат и тие две сестри да си кажат нешто насамо!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Ја мразев својата пречувствителност, треперев и посакував да можам да си го задушам треперењето, се самосожалував и си го мразев самосожалувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе настапи зимата, китените сватови да можат да се загреат и да се поткрепат со црвено вино...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Среде тој бескраен спор помеѓу двата братски соседни народа македонското словенско население, заради кое тие се караат, малце по малце зрее во националното самосознание и сака да се ослободи од покровителството на соседните народи за да може само да си биде вршител на своите судбини.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Да можеше да се помрдне, ќе ја подадеше раката и ќе ја положеше на О'Брајановата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А по некое време, кога беа веќе зафатени во еден голем град и откако работеа доста за да можат да сетат што значи да се кажува копанката со вар и песок горе; на високото скеле на една раменица, откога можеа да сетат што значи и сѐ друго тука, старците често пати знаеја во слободните денови, или онака, делник ден, кога немаа што да прават во градилиштето, да ги пуштат сите нив да прошетаат по улиците на тој град, да го видат, да го рашетаат градот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Што се однесува до постапките што се во доменот на правото, наговарањето на толеранција е излишно.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но премногу брзо се движеа за да може да види што е тоа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
За да може да се направи порамнување и оценување на различно разбраните народни идеали, треба тие да бидат искажани усно или на книга.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кога не си можел да ги совладаш на местото, или барем првиот ден, тогаш сигурно побргу од тебе ќе ги настигне некоја глутница волци и, ако се совладани дотаму, за да не можат да ѝ се спротивстават, ќе ја нахранат побргу неа, така, за кога ќе стасаш ти да можеш на наидеш на тоа место само некоја бела коска.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но, тој ниеднаш не ги молеше. Тој просто не беше роден за да може да го прави тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да можеше, Бешир сигурно ќе дојдеше.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
I Да можеа да зборуваат сите Мајкини гени и хромозоми, тие ќе ви ја раскажеа најнеобичната балканска одисеја на еден живот минат, во најголемиот свој дел, во одбраната на едно семејство.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
23. ПО УШИТЕ, НЕ ПО ОЧИТЕ, ИЗБЕРИ СИ БРАЧЕН ДРУГАР - првин ислушај што и како зборува тој, слушај, па испотрчи околу него илјада и триста круга да можеш да ја заобрачиш недосегливата му душа...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Мојава душа е пристаниште и само ти можеш да го укотвиш грандиозниот брод на љубовта, мојата страст, нежност и копнеж, моево срце и душа се најинтимното нешто што можам да ти го подарам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Порнографијата со својата дословност и занимавањето за сексуалниот ефект (еден од најстарите примери за интерактивен однос меѓу гледачот и изведувачот) му се заканува на митот за симболичката форма и естетската дистанца на уметноста.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Разлабави малку, човече, нека омекне и твојана земја, а и мене пушти ми ја водана за да можам да сторам сѐ, за што сум тука и дојден, со сите оние трупци и со мојана пила.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бато, повторував, дали ти знаеш дека јас тебе многу те сакам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Црн како катран, тој ја погледна со речиси човечки поглед, тропна уште еднаш со клунот по стаклото и одлета пред таа да може да направи нешто.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Верува дека нема да го пропушти, во тоа неговиот творечки дух насетува прикаска, но тој е автор кој, прво, пишува за свое задоволство и, второ, сака да си постави мамка на која ќе се фати за да може добро да влезе во играта и успешно да исплива од неа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Молчиш и здржан си за да можеш да ја дофатиш оддалеченоста што ја создала смртта и во исто време да се одбраниш од нејзината блискост.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тивката августова вечер им помагаше да можат да слушаат далеку.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Откоа се распознале старио со момчето, му рекол старио на момчето: - Јас те сакам, момче, за наместо син ти да ми бидиш, ама ако легниш ничкум за да те удрам со патерицава три пати што да можам.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А и да можат, не треба.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Не гледај ме така, ти се молам. Премногу крв имам на себе за да можам сега, токму во овој момент, да се откинам од нив.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Рече дека, во првиот дел од прегледот, ќе му постави неколку неизоставни прашања на пациентот, пред да го изврши другиот дел од прегледот, за да може да му понуди што поцелосен увид на медицинскиот колегиум.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Затоа издејствувај ми едно пусулче за да можам да го обесам на ѕидот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во животот сѐ уште не сум слушнал човек што ќе каже: „Леле луѓеее, да можевте да видите, поточно, да можевте да слушнете, каков аплауз сум упатил на актерите на сценскиот живот“, затоа, пак, многупати сум слушал како некои чинители на духовните добра се фалат токму со гласноста и времетраењето на аплаузот што им бил упатен.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Поради тоа повторно оживеа нејзиното верување дека тоа не била жива змија, која лежела таму најмалку еден ден и една ноќ за да може да остави толку добро дефиниран отпечаток на тревникот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кон таму сега повеќе нема да може да заскита ниедна твоја мисла, макар и да пцовисаш од глад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сиот народ е истеран да работи. Ангарија. Да можат и мртвите ќе ги скорнат да помагаат. 238
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ваквиот пристап би понудил можности во понатамошното истражување таа политика значително да се прошири. Итан Неделман (Ethan Nedelman), професор на политички науки на Факултетот „Вудроу Вилсон“ (Woodrow Wilson) во Принстон (Princeton), предлага постепен пресврт кон легализација „кој би започнал со легализацијата на марихуаната, за да може да се запре, преиспита и пренасочи политиката во врска со дрогите која станува прескапа или контрапродуктивна”.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се сеќавам, селекторите (стручни лица од различни области) ќе ги наредеа жените, тасма голи, во салата за фискултура, отпростум, една до друга, за да можат полесно да ја утврдат фактичката состојба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Прво, во 1997 година беше укината можноста правата по основа на преостанатата работна способност и правото на паричен надоместок за телесно оштетување да можат да се остваруваат и во текот на осигурувањето (чл. 24, ЗИДЗПИО/97).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Барем да можев некако да се изгубам од тој задушен казан во кој се варат луѓето, нивните страсти, маки и пакости.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Новаковиќ се трудеше да биде близок и до македонските национални дејци за да може да ги искористи за целите на српската политика и пропаганда, па се среќаваше и со Мисирков.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но од тоа тие немаат многу мака. Ги печеше ги гореше, ама и ги зајакнуваше да можат да ги издржат сите други и маки и страдања што им ги нанесуваа господарите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Татко ги знаеше и сите детали за херојското држење на Мајка, кога го спасуваше семејството од прегратките на смртта, за време на грчко-италијанската војна во 1940 година. – Што стори со знамињата? – праша директно Татко. – Многу се изветвени за да можам да ги прекројам за облека за децата! – Барем за нешто да послужат! – дофрли Татко. – Тие си го отслужија своето.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Трајковиот дел го зеде Митра да го работи „наполу“, едно за него — едно за неа, оти тие со Стоја се поголема тајфа, та „да може да чкрипне некој и друг лакот за тие црвците децата“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Змејко го знаеше тоа за сето време, застанат крај чамот, што беше доста дебел, а постојано со едно проклето чувство како некој да го имаше исфлено на една ѓаволска сува долина, на некоја гола ведрина, и сѐ, што можеше да стори, беше да испука уште три истрела, нишанејќи право во челото на она заскокано ѕверче што стануваше со секој миг сѐ поголемо и сѐ понасочено кон него, право на него, како некој истрел, единствен и неизбежен, а за сето време додека пукаше, остануваше свесен дека со тоа нема да може да стори ништо, бидејќи знаеше многу добро дека сите делови од телото на тој затрчан самјак беа заштитени во дебела кожа и со непробојна коска, така што на тоа негово место не би можела да му помогне ни кртешница.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше како калемен со неа, некогаш, далеку во времето, пред да можел да почне да зацврснува и да расте. И постојано растел на тој калем.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Барем да можеше да ќути!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тој не знае да ги чуе твоите мисли и нема да можете да разговарате.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Лекарите установиле дека таа млада жена нема да може никогаш да роди дете.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
- А бе, Мила – се насмеав – ама ти е некој сон! Да знаеш ти какви јас неостварливи соништа имам!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Создадовме свет за нашите души и ништо не е случајно, се пронајдовме за да можеме заедно да живееме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На овој саем сретнав многу стручњаци од „Треска“, архитекти и инженери, кои беа дојдени да го проучат врвното во производството на мебел за да можат да пренесат и кај нас и во наши услови.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Гледаш богати, прекрасна трампа на автомобил за коњ.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Јас имам премногу обврски за да можам да ги одведам, а Том нема да се врати навреме од работа.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И сите од ред почнаа да ѝ честитаат, а Пела се протурка до мајка си и се закачи за нејзината рака, ама не побара да биде крената, ама мајка ѝ како да сфати што сака па ја израмни со себе за да може да гледа одгоре.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Еден овдешен граѓанин вели дека доволно е да имаш малку памет малку среќа ил само среќа и иницијатива, за да можеш да спечалиш барем толку за да се нахраниш со она парче леб и риба што се продава во кајаците кај „Галата“.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Со часови потоа без некој да може да ви забрани летате над водата.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
О, да може да потоне сосе чун на езерското дно и никогаш да не излезе оттаму.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но, веднаш забележав дека таксистот не се движи така како што е нормално, туку заобиколуваше низ разни улици и си помислив дека ја користи ситуацијата дека не сме тукашни па нѐ вози по заобиколен пат за да може да земе повеќе франци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас знам, се разбира, дека минатото е фалсификувано, но никогаш нема да можам да докажам, нема докази.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Луѓето (и ова го има забележано неговата рака) смеат да горат како полски булки секогаш кога ќе им се приближи убавината. (Не е грев пофалбата на возбудата да го користи повторувањето за да може да се доживува до последен здив).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Во кривичниот процес (кој беше воден пред судскиот совет во состав В.Миновска судија-претседател, С.Михајловска и С.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Петковска – поротници/членови) осудениот управител беше застапуван од својот бранител (адвокат В.Петров), а и оштетениот Јакшиќ имаше свој полномошник (адвокат М.Максимовска) кој, во завршните зборови, предјави имотно-правно побарување во вредност од 3.500.000 МКД (57.375 ЕУР) кое ќе го бара во друга постапка. ***
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Врескајќи, таа истрча за да земе столица и ја поткрена за да може да се поткачи до мемливиот мрак.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пред да можеме да му помогнеме, без нишање, со тежина на соборено стебло, Борис Калпак се урна преку софрата и остана со распарчено лице и без движење.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И покрај тоа, продолжувањето на војната против дрогата, макар и со послаб интензитет, секогаш одново би ги генерирало сегашните проблеми. Доколку хероинот остане забранет, бројот на кражби и понатаму би останал висок бидејќи зависниците и понатаму би краделе за да можат да дојдат до пари за задоволување на својот порок.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јас, сум, на некој начин, Архимед. Барам доволно стабилна, за да можам да стојам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Стравот на сиромасите како да можеше да се победи.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Старата обично одеше да крштава само машки деца за да може, кога ќе пораснат, да се кокори на свадбите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога курвата сака да ја мине границата како уметник, таа излегува од рамката каде што била објект за самата да може да ја авторизира сопствената рамка.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
И, иако втората позиција има јасно оправдување, потврда - на крајот, битно е едно дело да биде разбирливо, драмата да може да се игра, а поемата да се чита - арогантниот став на критичарите со кој тие оценуваат дали еден превод е добар или не, од чисто монолингвистичка позиција, повторно укажува на неблагодарното место што го зазема преводот vis-a-vis метатекстот (дело изведено од, или што содржи, веќе постоечки текст), каков што е и литературниот критицизам, сам по себе.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Значи, пат дотолку да може да се стигне до онаа единствена куќа на Симона во Долнец и да се продолжи нагоре кон Стрелеско.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Секогаш ќе постои еретик, непријател на општеството, за да може да биде победуван и одново и одново победуван и понижуван.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Виде отец Иларион дека љубовната болка силно ѝ ја разнебитила душата, ја разорила, и ѝ читаше молитви за да ја успокои, да ја оттргне од депресијата, за да може да се совземе, да ги оттргне мислите од тоа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
„Сѐ уште не, принцезо“, ѝ рече, плескајќи ја по образот со најголема нежност која некогаш ја почувствувала. „Сѐ во свое време“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Работата беше друга. Тој требаше да појде во училиштето пред Неда, за да може тој да ја дочека, а не таа него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Извесен број од другарите во училиште цртаа многу подобро од мене и јас знаев дека нема никогаш да можам да ги стигнам, а уште помалку Бил Елдер или Џек Кирби. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Подзамижувам за да можам да му се приближам на гласот на Борко кој се обидува да ми дорасветли некои посебни детали од неговите љубовни доживувања.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Нека струже, нека кове, како што се правеше и во капитализмот, пред војната, а јас како директор, ќе се потрудам околу некои нови производи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тогаш мора ноќе да си ги намачка рапавите раце со вазелин, а наутро мора на врвовите на прстите да си залепи фластер за да може да продолжи да работи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Премногу се замислија самите себеси во слична положба за да можат да не си замерат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој ја разубедуваше... Ѝ рече дека нема да може да стапи во никаков контакт со неа.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А за да може човек да ги ползува резултатите од својот труд, треба прво да се потруди.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Човечкиот материјал по правило е преслаб за во помасовна форма да може да се избегне соработката со диктаторските режими и активното служење на нивните најнехумани цели.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Со сиот глас, за да може секој да го слушне, главниот ѕидар го кажува името на подарувачот и што подарил.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Благодарение на тоа што внимателно ги слушав моите пациенти, дојдов до важни сознанија за тоа како функционира човечкото суштество.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А тоа „помалку нешто" беше интернирање во внатрешноста на царството: да не им мател вода по Мариово, да можат тие слободно да вршат што сакаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И израснал толку голем да може да изгради силна ракета, да седне во неа, да летне до Месечината и да се врати назад.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Уште пред да можам да замавнам со раката мачката престана да ми го гризе увото и замавна со шепата, зафаќајќи ми ја целата лева страна на лицето, од веѓата, преку окото, кое за среќа го затворив, низ образот, сѐ до устата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тој брзаше да ги завери документите во полицијата, за да може да продолжи со работата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Сакате сега да ја видите Клара?,“ ме праша доктор Гете, кога влегов во неговата канцеларија во Гнездо.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Судот направи пресметка колку ќе чини експертизата и побара од Китан да вложи половина од таа сума на име кауција за да може да отпочне експертизата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Каучот го преместив така што да можам да го гледам телевизорот од лежечка положба.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Претходно, со ЗИТ (1985), беше предвидена помалку експлицитна одредба – која, потоа, беше преземена во стариот ЗРО/93, според која работникот, за заштита на своите права, можеше да се обрати до инспекторатот за труд, кој е должен да постапи по барањето и да го извести работникот за утврдената состојба, со поука како да ја оствари заштитата на своето право (чл. 23, ЗИТ/85 и чл. 140, ЗРО/93).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Веќе вторпат тој ден немаше да можат да си ја довршат играта.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
За така добиените резултати да можат да се изразат со човечки говор, претходно мораат да се ослободат од товарот на квантификација и попредметување.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Таа би дала и фустанот да ѝ го извалкаат, и да ѝ го искинат, и косата да ѝ ја растурат и кондурите нека ѝ ги земат, само да може да се замени со малата кукла, што се сви сега во топлата прегратка на Маја.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
За да можат да се исхранат луѓето, голата сиромаштија дури мелеле дрвја за да ги јадат помешани со брашно во некаква чорба голата сиромаштија....
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сметајќи се за „страна“ спрема антиегзархистите, кои што биле и водачи на Револуционерната организација, егзархистите првин побарале половината од составот на ЦК на Организацијата да биде пополнет од нивни луѓе, за да можат да се спогодуваат како две страни.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Не се тие лесни девојки“, ѝ рече кога се разделуваа, а таа знаеше дека следниот ден, во „комбинованата“ соба ќе бидат наредени, како по стар муслимански обичај, сите подароци, обесени на закачалки врз корнизот, за да може да ги покаже, како и букетите спакувани во целофан и наредени накосо на сите долапи во регалот, нормално без вода.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Така секој составен дел на работата е потполно искористен, па линеарноста експлодира и се ослободува за да може динамично да функционира во создавањето на повеќедимензионалноста внатре во самиот елемент, што ја одржува несфатливата бесконечност.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Да можете да ми ѕирнете внатре во главава, ќе се уплашите.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Промените, главно, се сведуваат на следново: а) одредбата која забрануваше работничка од областа на индустријата и градежништвото да може да се распореди на ноќна работа, ако работата во тоа време би ја оневозможила да оствари одмор од најмалку седум часа – во времето меѓу 22,00 часот и 5,00 часот наредниот ден (чл. 71, ЗРО/03 – Пречистен текст) беше заменета со порестриктивна одредба, која сега забранува само вршење на подземни физички работи во рудниците од страна на жени (чл. 160, ЗРО/05); б) кај бременоста дојде до две позитивни промени – се воведе забрана работодавачот да бара какви било податоци за бременоста на работничката, освен ако таа самата не му ги достави заради остварувањето на правата кои ѝ следуваат при бременост (чл. 163, ЗРО/05); а во т.н. постнатален период, односно една година по породувањето, се воведе и посебна дневна платена пауза, од час и половина, за доење на детето од страна на мајката -доилка (чл. 171, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Нема да можеш да општиш со младата по дома, туку само во кола на некој запуштен паркинг зашто секогаш едно ќе биде со температура, па ќе биде дома, или сите ќе бидат здрави, ама барем две ќе бидат тажни дека им фали оној другиот родител што не е дел од ова, закрпеново семејство.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сега внимателно Србин ја здобави и тамам почна полека да ја врати матарката за да може камчето со лизгање некако да излезе одвнатре, кога, оној од зад ѕидот рече на цел глас: - Што се шуњате овде мајку вам вашу!
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сѐ додека не надојдоа сосема блиску прерд него, така за да можат да им бидат видени и нивните остри муцки, и нивните опашки, издолжени зад нив и секоја од нив како прекршена во својата средина од гладот и од мршавоста.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа бргу-бргу го одвлечкала во болница за да може да ја измие крвта од креветот и никогаш да не се дознае дека Дејан бил таму.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Да можеше човек уште од првиот час да се привикне на такво нешто: едноставно требаше да се биде само малку глуп и лицемерен, тогаш сигурно полесно ќе дојдеше до подобра карактеристика и сѐ што следуваше со тоа парче хартија.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како кога ѕвони телефонот, ти си дома, а не ја креваш слушалката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да можат и нешто свое да ми придодадат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знаеше како изгледа тоа: ужасна, зашеметувачка болка, која е постојано тука, но не може да биде одболувана, затоа што пред да спречи што и да е неопходно е да може да дише.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Наоколу карти, божества, хороскопи слики, книги, мемоари пресметки, математики, хронометрии ти стануваш појдовна точка за сѐ да може да се сложи ти си ѓаволски склоп структура на структури Време, Литературо покажи ми ја темната страна вишокот, несводливоста хроничната невидливост нашата обострана завист.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сакаше барем да остане и тој понекогаш да може да му појде да поседат и да помолчат заедно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се прескока преку сергиите за да може да се помине, да се направи пат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Нема да ти идаат од Анѓелета. А и да можеме да си позборуваме уште малку куќни муабети со вујка ти.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тој им препорачуваше да палат по малку сулфур за да можат да спијат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Заѕиданата мајка, принесена како жртва во темелите на мостот, на тврдината, од страна на своите девери, за да не се урива градбата, барала да се отворат дупки за да може низ нив да се дои чедото од градите на мајката.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
5.1. Бордерхак (Borderhack) Што да правите кога сте од погрешната страна на границата?
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Било тешко, се жалеше Амер, но додаваше дека ќе издржи само да може да работи постојано, преку цела година.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Моето правило на играта беше крајно едноставно, беше убаво, глупаво и тиранско: ако некоја жена би ми се допаднала, ако би ми се допаднала жената што седи наспроти мене, ако би ми се допаднала жената што седи наспроти мене крај прозорецот, ако нејзиниот одбледок на прозорецот го вкрстува погледот со мојот одблесок на прозорецот, ако мојата насмевка во прозорскиот одблесок го вознемирува или му причинува задоволство или му станува одбојна на оној женски одблесок врз прозорецот, ако Маргарита ме види како ѝ се насмевнувам на Ана а Ана ја наведнува главата за внимателно да може да го испита затворачот на својата црвена чанта, тогаш имаше игра и тогаш беше потполно сеедно дали насмевката ќе биде уважена или возвратена или занемарена, првиот став на обредот и не оди подалеку од тоа, од насмевката што ја лови оној што и ја заслужил.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Средниот брат влегол под шаторот многу нерасположен и грубо ѝ наредил на жена си да му ги собуе чизмите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, оние требало да си ги прегризат своите јазици за да можеле да измолчат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А красни беа: врата, прозорци, покрив и место да можат барем седуммина да се спикаат внатре.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
На нивните врсници и другари од класот им требаше уште малку време за да втасаат до фазата за да можат себеси да се наречат зрели.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Денес, сето тоа чувство би го доживувал по илјадапати на ден, само да го имам тато, само да може да ги оценува моите усилби, да може да оцени колку ме бива за пејач, поет, драмски писател и раскажувач.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Не го сакаа тоа од некоја наклоност или добронамерност спрема мене, не ни дека би се откажале од своите сплетки, туку сакаа да им бидам блиску за да гледаат како одблиску ги слушам, да можат директно да ме зграпчат, да ме тегнат и да ме тресат за палто.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Еднаш, по едно “Ќе беше подобро да не те родев,” кога себеомразата сакаше да ја убие пречувствителноста, се скрив под креветот, си ги ставив рацете околу вратот, и палците силно ги зарив во грлото над клучната коска, сѐ додека не ја изгубив свеста.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јова или која било, ќе ги наложи со коприви и сол за да им спласнат сињилата и да можат утре да издржат повторно додека да се смилува Мефаил да ги пушти дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Меѓутоа, ја зграпчил со силен замав за рака и ѝ се внесол в лице.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Требаше доста време за да може да забележи како прво се испрекинуваат, а после како стануваат сѐ поретки, морничавите потреперувања на малото телце на срнчето, кое не забораваше да биде постојано притиснато некаде, во некој ѕид зад себе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го одврзав Гаро за да може, кога ќе остане сам, да се напие вода во езерото долу.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
И кога Толе му рече дека отепал Турчин, тој се насмеа и му рече на Толета кога ќе го извадат од ќелијата и кога ќе излева во дворот со другите затворници, да се накашлува трипати по три едно подруго за да можат да се запознаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од друга страна го заскокоткаа Арслана и Сефедина оние петстотини лири што ги зедоа од витоливци, та добро им дојде Толе да можат да ги уценат и другите села како Витолиште.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Имаше и еден друг кој тврдеше дека во неговите постапки со подароците имало нешто анѓелско. Такви знаци иделе озгора.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Јасно беа забележливи и двете киски на ушите, и сиот склоп на телото од ѕверот, за да може уште на прв поглед да биде наполно сигурен со кого си има работа, и воопшто да не помисли да се спротивставува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Значи, за да станеш видовит, кој го раскажува минатото, ја гледа сегашноста и „може“ да ја предвиди иднината, не мора да завршиш студии за историја (дека така одеше дефиницијата за историја - запознај го минатото, за да ја разбереш сегашноста, за да можеш да ја предвидиш иднината), ами само еднаш да паднеш во кома на пократок рок, па кога светлината на крајот на тунелот ќе ти се појави, да се сториш пишман и - оп, рикверц, ама со нов ум, претприемнички подготвен да го спасиш и општеството и човештвото.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Денес ќе ви кажам два-три збора за психологијата на непријателот, чисто затоа за да можете да погледнете длабоко долу, во емајлираниот слој на дното, во огледалото на вашиот бунар.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
— Чарето тоа е. Да се ваќа орманот: Кравица, Добро Поле, Соколот; ако може мајката планина да не зас'не — им советува Толе и ги изведе еден ден на врвот на Соколот, на границата меѓу Мариово и Меглен, та ако дојде зорт, да можат да се преметнат некако во Пајак.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Покрај поголемата експлицитност на одредбата, ЗИТ (1997) ја предвидува дополнителната поволност работникот своето барање до инспекторот, покрај писмено, да може да го изјави и усно пред него, а новина е воведувањето на можноста инспекциска интервенција да побараат и лицата пријавени на јавен оглас заради вработување.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Неколку секунди Винстон беше премногу парализиран за да може да се помрдне.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И Хејс и Перлис имаат само една цел, без оглед дали се свесни за тоа или не: да најдат основа за обезвреднување на секое негативно сведоштво за да можат безбедно да ѝ се вратат на менталистичката интерпретација на „виртуелниот” систем - интерпретација којашто самиот виртуелен систем никогаш нема да ја избори затоа што еден симболички систем мора „по дефиниција” да е способен да ја понесе целосната тежина на една систематска интерпретација.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Со првата, од месец август, дојде до укинување на одредбата за работничките книшки (чл. 1, ЗИДЗВОСН/авг.08), 11 додека втората се однесува на укинувањето на можноста работодавецот да може да вработи работник без огласување (чл. 1, ЗИДЗВОСН/дек.08). 12 Парични казни И во поглед на паричните казни дојде до промена на одредбите од ЗВОСН од 1997 година.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
А реков, нели, кога почнале да ја градат црквата веќе сум шетала негде и тоа по фустанче! Иди па верувај им на приказните!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Огнот се вивнал и пушта златни пламени и искри и на Доста ѝ се претвораат во безброј ѕвезди што ја осветлуваат куќата за подобро да може да ја види нејзината искра, од која има да пламне силен оган во нејзината згасната душа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Перса би сакала уште долго да го слуша зборот на Пелагија, ама знае дека е уморна и дека треба добро да се одмори за да може утре да работи.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Камилски не рече ништо, туку само, пред да му ја подаде книгата на Татко, држејќи ја од двете страни, му ја покажа за да може да го прочита името на авторот и насловот: Neuman Weissman, Les Janissaires, Fасult des letters, Paris, 1938 прочита Татко гласно.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Раздвижен круг од вода, бран кој успешно ја криеше својата тајност, претворајќи се во тврда, или гасовита форма, преоѓајќи лесно и брзо од еден во друг вид, пред да може човечкото око да ја регистрира таа промена, која, пак, во зависност од притисокот и температурата на воздухот се трансформираше во дел од секундата.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Самиот Шатев признава дека некој од посадата бил во ходникот и дека за тоа морал да го чека додека тој не се оддалечи, за да може безбедно да го запали фитилот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Со таквите крпчиња ни рацете нема да можеш да си ги избришеш.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Кога стана разговорот за женење, Толета го пријаде јасникот и почна да ги реди во умот сите девојчиња од селото и да нагаѓа која ли сака да му ја наметне бегот за да може после, како своја робинка, да ја прибере на кулата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Со својата грациозност и безгрижност, тоа како да поништи цела една култура, цел еден систем на мислење, како Големиот Брат и Партијата и Полицијата на мислите да можат да бидат сведени на ништо со едно единствено прекрасно движење на раката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ти ќе речеш дека нема да можеме да издржиме, му зборуваше.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
До законот стои палка, за да може на лекомислените, вообразените или превратниците да им втера страв во коски.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Лу ми раскажуваше како со недели тој и Џон јаделе само pop-corn, а пари набавувале главно од давање крв и позирајќи за таблоиди на кои им беа потребни фотографии за шокантните приказни.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
За првпат по неколку години, таа сети како од окото ѝ се одделува солза.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Емплфорт, премногу голем за да може удобно да седи на тесната клупа, се вртеше час на една, час на друга страна, прекрстувајќи ги своите долги раце час околу едното колено, час околу другото.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Каков прстен! Најубавиот што го имаше на тезгите. И скап. Голем.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Додека јадевме во кујната, Мила рече: - Е, да знаеш, сон ми е да можам да вечерам кај тебе без да морам да барам дозвола од моите. Блазе си ти што тебе не ти забрануваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Премногу се сложени тие односи за да можеме да тврдиме дека ангажираноста во одредена професија може да го креира дури и изгледот на личноста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Машките пак, притиснати до иконостасот, ги чекаа напаѓачите полни со сила да се удрат и да ја одбијат мечката, но ниту напаѓачот беше мечка, ниту нападнатите беа бикови за да можат со острите рогови да ја убодат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Поголем број на деца немаат пристап до медиите и не можат да го привлечат националното внимание, но сигурен сум дека тоа се случува многу почесто отколку што сум свесен. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А и да можеше, ќе ја видеше само неистрошената љубов готова за дарување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
На болничкото долапче болничарот ги остави златното синџирче со детелинка со четири листа, прстенот што и го имаше купено сестра ми и мобилниот телефон што јас и го оставив за да можам да ја контактирам.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Дури и да успееше да ја разбуди Кетрин, да можеше да го постигне тоа, тоа ќе беше нешто како заведување, сеедно што му беше жена.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ѕин, ѕин, да можат да си ги најдат своите исфрлени коски, сигурно и со нив ќе ми ѕвечат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога некој толку многу свири гитара како мене, сигурно прстот му е подмачкан за да може лесно да го повлече чкрапалото, нели чичко Бен?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да можам би излетал во дворот и најпрво кметот би го задавил.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Забраната ги поттикнува малолетниците на уживање дрога и нејзино продавање со тоа што создава подземје во кое истите тие малолетници можат да остварат таква заработувачка која е невозможна во легални услови.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
– „Колку за гемија, Силјане, околу нашава земја не е чаре да може да дојде, чунки бијат талазите во бреговите и околу наоколу бреговите се спили и камења.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Заборавот нека те однесе некаде далеку за да можам барем спокојно и достоинствено да го проживеам тоа што ми остана без срце и душа, зошто се ти припаѓа тебе засекогаш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Целата прикаска за тоа што стана и како стана дури после се разбра за да можам некако да ја сложам.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
И така Јоше правел сѐ што ќе му речел татко, само за да може да свири, да има некој да го слуша, да има и друг што ќе се радува со неговото свирење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Му беше потребно само едно намерно сторено климнување со главата, за да може и да го види.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
- Не тато, не сум, - реков, иако не знам што сѐ би дала сега веднаш да можев да се покријам под јорганот, таму да го скријам лицето.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Само со погледи се разбираа доволно за да можат да си ја премолчат тагата во душите.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
На дваесеттиот километар мораа да направат кратка починка, бидејќи луѓето беа прегладнети уште во затворот, та требаше да им се даде барем по парче леб колку-толку да се закрепат за да можат да го издржат долгиот пат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Имам педесет години, ниту млад за да можам, како што беше рекол некој, да правам планови за изградба на големи градби, ниту стар за да се предадам на рамнодушноста.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Те вртам полека и среќно и злобно, скоро да можам да го осетам тоа.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Прво, одредбата според која ова право се остварува пред навршени 50 години живот, од 2007 година важи и за двата пола, 99 наспроти претходниот случај според кој жените осигуреници тоа право го имаа при возраст до 45 години, освен ако не поднеле барање тоа право да можат да го остварат и со возраст до 50 години (чл. 13, ЗИДЗПИО/07).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Траеше предолго, за да може да биде некакво измерено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш-двапати се поднаведнав, се позагледав повнимателно долу, зедов земја меѓу прстите, ја прожулавив за да можам да ја осетам и да направам проценка и да ја одредам натамошната стратегија. Сува и плазикава.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Разговарав со еден млад пациент, пак од нашата земја, кој со интервенцијата на Гио во разните канали на нервниот систем, односно во центрите за движење на малиот мозок, успеал, според сето она што денес може да го даде неврохирургијата во светот, да му ги смири движењата, неволните, рефлексивни движења на рацете и на главата и го оспособил да може самостојно да се служи со раката, да може да се вклучи во животот со значително помали недостатоци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Само едно: дека треба да се наоѓаме на пристојна раздалеченост од објектот за да можеме да се залагаме за вистинитоста на она што го тврдиме!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
О, да можам сите солзи да ги соберам!...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одредено ограничување за работниците кои се вработени на неопределено време преку овој закон да не го прекинат работниот однос по свое барање, да ги исполнуваат обврските и да не ја кршат работна дисциплина претставува одредбата според која за повторното вработување на оние работници на кои им престанал работниот однос по наведените основи работодавците нема да можат да ги користат поволностите од овој закон (чл. 8).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
И така беше го поминал целиот бел свет, оној старец, оној бригадирот Језекил, сиот бел свет, кон кого имал толку малечки барања онаа првата утрина, кога заминувал првопратено; со една тајфа тој отиде дури и во Канада, но ни онаа, другата страна отаде Океанот не сакала ни да чуе да биде малку подарежлива спрема него, и сега веќе не постоеше нидно место на светот, кое што не беше запознато со тој заговор: на она ситно човече од мајсторските тајфи да не му даде ништо повеќе само толку колку што му беше најнеопходно, не водејќи сметка за неговите крвави соништа барем еднаш да може малку подолго да здивне, барем еднаш малку да подзаборави на својата тешка копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А моите малечки деца се искрадоа од дома и ете отидоа за да можат со отворени очи да гледаат во тие грозотии. Нели е страшно тоа!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Дрварите, кога доаѓаа од дрва, секогаш имаа по некое полено в седло за кога ќе поминат кадешто ги собиравме дрвата, да можат да фрлат некое.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ја оттурна својата порција настрана, го зеде парчето леб во едната деликатна рака, сирењето во другата и се наднесе над масата за да може да зборува без да вика.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ја зафрли капата назад за да може да гледа и стоеше надуен, небаре не е комите туку војвода.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
- А тоа време е достатно, смета Максим загледан натаму, накај Камен, да може човек, ако тргне сега од Имотот, од Западна Порта, со ден да стигне на Камен и пред првиот мрак да се врати назад.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ти го тврдеше тоа или само се поигруваше со своето знаење за да ме спасиш од гилотината и тоа со единствена цел да можеш сега вака да ме навредуваш?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми рече дека е малку подобра, дека ѝ дале крв и инфузија и дека потпишала некаков документ за да можат да ѝ направат гастроскопија.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
И двете нозе беа достатно дебели за да можат да го крепат и носат ова џиновско тело.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Полека говорел за да може да го разбере по движењето на усните што сакал да каже.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само кога ќе подзастанеше еден миг, со виснати раце и со две капки пот над веѓите, можеше да погледне на сето тоа, но уште веднаш потоа сѐ исчезнуваше, оставајќи го целото негово суштествување само за да може да ја дочуе и најнезабележливата промена во писокот на неговата пила, додека таа саскаше низ некој глужд во трупецот под себе, за сето време чувајќи го на дофат малото кутивче со подмас, со кое поминуваше по сите зглобови и по сите колена на механизмот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Имено, предвидено е тие да можат да бидат издадени како: а) лична работна дозвола, која се издава за определен временски период до една или до три години или на неопределено време; б) дозвола за вработување, која се издава за период до една година, ако поинаку не е утврдено со овој закон; и в) дозвола за работа, која се издава согласно со различни временски ограничувања, во зависност од целта заради која е издадена (чл. 8).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Посакував да можам да ги видам сликите кои трепереа во нивните мечтаења и да ги насетам нивните мисли, сакав да знам што ќе си речеа кога би паднале воздржаноста, непријатноста, срамежливоста, сакав да ги видам движењата на нивните тела во мигот кога желбата би надминала сѐ останато и би направила кожата на нивните тела да биде единственото нешто што ги одвојува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
(...) Оваа филозофија на историјата бара метода спротивна од онаа што ја фалеше Волтер: наместо бесконечната човечка пластичност да се подвргне на наводно еднообразен аршин или некаква иста способност, наместо “оваа или онаа особена египетска доблест да се откорне од своето тло, своето време и од детството на човечкиот дух за вредноста да може да ѝ се изрази со мерките на едно друго време”, би требало да се споредува она што е споредливо: египетската доблест со египетскиот храм, Сократ со неговите земјаци и луѓето од неговото време, секако повеќе отколку да се споредува со Спиноза или Кант.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Но, која е цената што треба да се плати за тие да можат да извлекуваат што повисоки профити?
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Би сакала таа книга да можам да ја прегледам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
До пред малку мислеше дека ќе ја сочува во себе онаа зафатеност и ќе може да ги посреди малку лостовите, со кои кога ќе му дојде време требаше да ги носи и да ги наместува трупците, намалувајќи ја нивната тежина; мислеше дека ќе најде во себе желба да ги подреди и нив така, за еднаш кога ќе биде потребно, да може само со еден дофат, со едно движење, да ги покрене и да ги намести.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Како самото тоа да може да донесе нешто слично и во нашата куќа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога наближија толку многу да можат јасно да се видат, Горјан искомандува: - Оган!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Да го обесиш со нозене угоре пет пари скршени не ќе паднат од џеповине негови. (благо) Еве, на пример, што би било лошо да можеме да ја нагласиме работата да ја земе Никола Стефанов?
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Да можам ... само да можам, да сторам да трае мојот сон кога твојот се руши... зошто не секогаш во една средба трае сиот живот а животот е мал за да го собере сето во тебе за мене... за да собере толку и смеа и солзи, и копнеж и љубов...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сметаме дека тоа ќе биде доволно за заинтересираниот читател да може самиот да ја провери промената која е коментирана.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Да можеа добро да ме слушнат и да ме разберат провокаторите на блиската маса, сигурно ќе беше поинаку.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Едноставно, тоа е еден инхерентен факт за грамофоните, дека тие не можат да направат сѐ што ние би посакале да можат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Со измената и дополнувањето од јуни 2006 година беше воведена и можноста лицата кои веќе оствариле право на старосна или инвалидска пензија да можат да стапат во работен однос или да вршат дејност (чл. 1, ЗИДЗПИО/06).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Петре го зеде шејот на левата дланка, со десната го откри на сите четири страни и на неговата дланка врз црната басма, ние децата што бевме тука собран, видовме нешто ем знајно ем дотогаш невидено: беше костенливо сјајно, со крвчиња во сребро на краиштата на трите краци и со сребрено столче на долниот крај да можеш да го пуштиш и легнат и простум да стои.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
17. ОВЦАТА ШТО СЕ ДЕЛИ ОД БУЛУКОТ ЌЕ ЈА ИЗЕДАТ ВОЛЦИ - и струната откината од цигулката не може да ѕуни, и колата не може да се тркала само на едно колце, само мажот сака да може против жената да се буни...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Време е очајот да се измоча и одземената слобода да се грабне време е во ова невреме мачно месијата мајка да ни расплаче Да можат и сонцето би го згаснале просветлени демони во мрак да можат сите би не убиле време е да им застанеме на пат Парталави души нечистотија шират со омраза нѐ распарчија до коска време е за сурова војна со овој болен и импотентен свет
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
При што никому од тукашните главатари не му текнува Да поведе сметка и за нас коалите Па на секој новодојденец да му наложи при цапнувањето во Австралија Да засади макар по еден еукалиптус За ние да можеме безгрижно да сонуваме И да си ја исполнуваме својата мислителска мисија А не да ни ги скусуваат соновите и од нашиот еукалиптус Уште да прават и некакви бонбони за шмукање Божем нема со што друго да го лечат народот од грлоболка Ние коалите не сме злопамтила Ама вие сега видете каков тоа човек создала работата И дали е баш вистински човек оној кој на коалите им зема дел од еукалиптусот Таквите во Македонија ги викаат човеци Некои од нив доаѓаат од стар крај со навики да крадат дрва за огрев Ама и кога крадат барем крадат дабови и борови а не еукалиптус
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Во тоа време уште не ми беше толку близок како што ми е сега, за да можам да му признаам дека ме мачи грозна љубомора и дека зависта ми ја труе душата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Седнаа близу до водата, да можат почесто да потшмрккуваат за да не им застане некој залаг во грлото, оти леќата не беше доста да можат со неа да ги поголтнуваат сувите залаци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Да можам да станам, рече старецот, Да здогледам Со камен кога ни го набиваат в земи Крстот покрај главата...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
На Адем му се нажали за Катето и пишман се стори што му го натрапи со сила на овој едепц'з, ама сега беше доцна да може да ја исправи таа грешка.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но можам да си претставам мали јазли на отпор, расфрлани овде-онде... мали групи луѓе поврзани меѓу себе, како постепено растат и дури како оставаат неколку документи зад себе, за да може идната генерација да продолжи таму каде што сме застанале ние.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мораш да се понижиш себеси, пред да можеш да станеш нормален.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сите, притоа, избезумено се погледнувавме, се фаќавме за рака, како тоа да може да ја намали опасноста, а понекогаш како луди претрчувавме по улицата, само донекаде и пак се враќавме назад.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Човек не може да каже кога ќе се случи тоа, но неколку секунди претходно би требало да може да се предосети.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Гемиџиите, што се наоѓале во Велес, очекувале дека ќе остане извесна количина динамит, за да можат и тие да направат нешто во Велес и во Скопје, но попусто.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
— Да може да касне и спаијата, оти како шо гледате, човекот и без заби е.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
3. Време, Човек Драма, Сатурне: Јас станувам носечки лик, противник Ти почетна сила, нагон кон целината; Јас тапкам одовде-донде Ти кружиш цикличен, прстенест; Јас им се подбивам на повторувањата Ти повторуваш, ретко но редно демонски син-хроничен, цел; Јас бришам, ишкам епохи, слушаш ли, епохи, ех да можам да летнам Ти гледаш од високо пишуваш и леташ.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
— А таму нема со што да го залажеш касајот, велам, да можеш да го голтнеш...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Полека, како божем секое нејзино нагло движење да може да ја разлути змијата, таа го зголеми растојанието помеѓу себе и змијата и, додека сѐ уште ја гледаше, но сега на доволно безбедно растојание, јурна да трча и, спринтирајќи околу аголот на куќата, брзо влезе во кујната.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го послушала. Не само што го послушала туку и го подбуцнала да се скара со некој од царевите тогашни за што поскоро тој да може да почне војна.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сите да можат да гледаат напред, сите да ги гледа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Почувствува дека започнал да живее во некој вакуум, од кој нема да може да излезе сѐ додека клопчето на таа колективна судбина не се отплетка.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Многу е убаво да можеш и да знаеш да сакаш. Да ги сакаш нештата.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
За да можам убаво да ја пикнам раката во дупката, морав да ја нурнам главата во вода.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Ќе застанам на прозорецот за да го видам Дејан како си оди.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека други го живеат животот Јас го теоретизирам Го оградувам Го тероризирам Се препнувам од него Го канонизирам Го филтрирам и проучувам Го анализирам А потоа нестигнувајќи никаде До никакво откритие и заклучок Го синтетизирам За да можат утре Моите деца Да го почнат овој процес одново Кутрите тие! 2007
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Кога живеете во сиромашниот Трет свет, а преку оградата е олицетворението на Првиот, со сите свои добра, кои нема да можете да си дозволите со вашата минималната плата?
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Море да можам Теодос во манастир да го пратам!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Не туку-така секое утро настојував да се најдам покрај бунарот за да можам да му полевам на момчето да се исплиска со студената вода.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Да можеше да ги инфицира сите нив со лепра или со сифилис, со колку големо задоволство ќе го стореше тоа !
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
VIII Сѐ до вечерта Бошко го мачеше забелешката на Најда, но тој премногу се надеваше во одењето кај Дика во селото преку Пелистер, за да може да најде сила да го открие значењето на зборовите што му беа речени.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А потоа, кога дознава за загинувањето на двата најстари од малите Густави, нема да може ни себеси да се разувери.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А на горниот крај, на десната страна, беше пцалтирницата во која се држеа неколку книги, а на чиј врв беа поставени две штици пирамида на оска на која можеш да поставиш четири отворени книги и да го завртиш така што да можеш да ја читаш која сакаш од книгите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
За да можеш полесно низ животот да одиш.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Учиш да одиш за да можеш да стигнеш некаде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ипак, жалам шо ја нема веќе баба Ванѓа меѓу живите па да можам да тркнам до суседна Бугарија и да ми дае 100 процентна судбинска анализа и у кој период да го вадам следниот албум.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
И пак ги затвори очите да собере уште малку сили за да може да проговори или и да се дигне од местото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој да може и ќе стане да ме натепа, ама не може.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Треба да се знае што кому се кажува, се доверува, а што никому.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Во тренд е теоријата да може и да знае да ги користи слоганите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Како што шаманот може да понуди пејотл (дрога), така терапевтот може да ги понуди фармаколошките плодови на биомедицинската наука за да го промени телото, за тоа да може да каже поинаква приказна со која ќе може да живее.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Софија нема толку хотели за да може да прифати толку голем прилив на гости и туристи од земјата и од странство.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Врз основа на нивните сведоштва, напишани или јавно изречени, кои се, навистина, понекогаш контрадикторни, можат да се изведат извесни основани претпоставки за тоа како и кај кои личности дрогата делува на творештвото, иако сѐ уште сме далеку од тоа да можеме да изведеме некои генерализации.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сите го запреа здивот за да можат да слушнат што ќе биде и кои се овие наседнати на масата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Според него, луѓето уште не созреале толку за да можат да ја утврдуваат причината за она што постои како и причината за она што не постои.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Всушност самиот ти си тој што треба да ѝ ја погодиш мелодијата за да можеш да ја чуеш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Демократија без граници По мое мислење, таа спротивност може да се разреши или со пораз на демократијата поради победата на пазарната економија, или со спротивниот развиток, или така што ќе измислиме „демократија без граници“, демократија во која граници­те веќе не се единствениот критериум за тоа чии сме граѓани според тоа во кој регион живееме; друга можност е човекот своите права на граѓанин (и државјанин е да може да ги користи во разни региони; трето, да има право да припаѓа на поголем број региони.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Избркан на клоци во истиот миг, смачкан, победен, исецкан на парчиња, испарен без трага!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
лебот во водата и ќе го вртиме со устата за да можеш да го поттурниш со јазикот и одиме така - клан, клун, клан, клун, и душата си ја стегаме во носот, тука ти се дели од телото, тука ти се враќа назад, оти лепчето ти тежи ко плитар во мевот, а водата шмркни ја и измочај ја, во едно ќоше, наалкавме една цепнатинка во ќошето и - тука за да не смрди многу во вагонот, ама пак остануваше по нешто за да смрди, да те штипе за ноздринки и за очи и така преткаме ко глувци во сламата, се чешаме од болвите, ебати печалбата наша, ми жеже, вели Стеван Докуз, овдека вака, под гушата, и бара вода, ја тркала кофата, клоца низ вагонот, па ќе го удри некого, а ние ќе го фатиме Стевана в гуша, ќе се давиме, ќе го седнуваме,
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Умираш симболично повеќе пати живееш стократно повеќе имаш безброј животи безброј ликови и сето тоа е - природно и нормално и по сето тоа се будиш наспана преродена за да можеш да поднесеш уште неколку стресови сѐ до следното паѓање во сон.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Имаше натопено многу високи ѕидови, имаше соѕидано многу зданија со својот малтер, во многу градови по главните улици стоеја градбите во кои тој имаше соѕидано многу свои денови, заедно со тешките копанки, а од сето тоа имал само едно уште пониско рамо и само толку заработка, за едвај да може да дочека додека не се започнеше некоја нова градба во тој, или во некој друг град, сеедно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Немаше прекор, ни во нивните лица, ни во нивните срца, само сознанието дека тие мора да умрат за тој да може да остане жив и дека тоа е дел од неизбежниот поредок на нештата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Однадвор влегува една загасита светлина, колку да можам да му ја видам сенката.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ќе го имаш пак само доколку си останал без тоа негде блиску, за да можеш да се повратиш; но ако си одел без тоа толку долго, за веќе да си имал време да ја свртиш браздата на твојот живот во сосема друга насока по која што те повела таа твоја загубена рамнотежа, тогаш повеќе ни еднаш нема да бидеш во состојба да го побараш и да го најдеш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Вистина е, на час сѐ си беше вред: довлечкај се и застани под прозорецот, на вратата или седни некаде на крајот од училницата и слушај: попусто би било да може нешто да се открие и дознае.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Иако, додека траеја работите, постојано боштеа дека нив не им е потребна чешма, зашто тие немаат добиток што да пие од неа, туку добитокот е спахиски, но после, кога ја подигнаа, со три тулејќи и со корито на кое одеднаш да можат да се напојат и педесет грла, не можеа да им се изнаблагодарат на Дамческите - тие, христијаните навистина немаа свој добиток што да пие од неа, но таа, чешмата, беше нивно дело.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Одеа доста скраја од шаторот за да можат нешто да забележат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Понатаму, со промените од 2004 година експлицитно е посочено дека не може да го ужива статусот невработено лице она лице кое е ра- ботно ангажирано или врши дејност спротивно на закон, а покрај тоа настана промена и околу можноста земјоделците да можат да се водат како невработени лица.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Значи, вели Цветан Велјаноски, на Мустафа ефенди не му е доста што тој нѐ одбира, туку нѐ потклава и пред валијата и пред владиката, за и тиа да можат да дрпнат некоја пара од нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сето тоа треба да се прима со задршка, за да можеме некако да ја исцедиме вистината.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
А за сето тоа проклетството ќе падне на нас.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Змејко знаеше дека тука нема да може да направи ништо ни со своето стоење, ни со својата посегната рака, пред која срнчето продолжуваше да трепери како прат; та тоа и потаму се плашеше и од својата сенка, и тој го стори само она, што сега можеше да биде сторено.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И навистина од Црна ечеше некаков монотонен длабок ек, којшто се одбиваше од голите Галишки и Гудјаковски скрки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Оти Господ кога словото го пратил, за луѓе го сотворил, и водел сметка од луѓе да може прочитано да биде“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Билансот на политичките партии во однос на оваа проблематика ќе го прикажеме во заклучокот, а за читателите да можат да го следат тоа која влада какви промени во законската регулатива донела, овде посочуваме во кој период која политичка партија ја предводела македонската влада: •  20 март 1991 – 17 август 1992 година – експертска влада •  5 септември 1992 – 30 ноември 1998 година – СДСМ •  30 ноември 1998 – 1 ноември 2002 година – ВМРО ДПМНЕ •  1 ноември 2002 – 28 август 2006 година – СДСМ •  28 август 2006 година до денес – ВМРО ДПМНЕ.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Да можеа уште порано ќе дојдеа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ама, јас решив да штедам, два дена пропуштив и сладолед да си купам, оти ми беа избројани до денар парите што ги добив за џепарлак, само и само да можам да го купам прстенот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За граѓаните да можат да учествуваат во демократските дискусии, тие треба да бидат информирани и да поседуваат знаење за да можат критички да ги проценуваат информациите 106 Jürgen Habermas, The Structural Transformation of the Public Sphere: An Inquiry into a Category of Bourgeois Society (Cam- bridge, Mass:MIT Press, 1989), 171. 107 Douglas Kellner, “Habermas, the Public Sphere, and Democracy: A Critical Intervention,” http://www.gseis.ucla.edu/faculty/ kellner/papers/habermas.htm. 93 и да ги претворат во знаење.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Ја отвора вратата и се врти накосо за да може да влезе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Таа веќе правеше распределба на нејзината волна, која требаше на Ѓурѓовден да се настрижи од пет шест стотини глави овци и нарочно ќе ја посети Доста, да може да разбере колку ќе треба да задржи од волната.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако навистина е тенџере, мора да е без капак за да може секој да ѕирне внатре, да погледне, да направи анализа, да донесе заклучок, па и да проба малку од твојот живот за да може да го преслика, таму некаде, на кафе со некој кој ниту те знае, ниту те познава.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ќе ги запише, во почетокот на првата глава (романот е поде­лен или распослан врз 58 одделни поглавја или врз 358 страници – Г.Тод.) авторот следниве зборови: „Да можеа да зборуваат сите Мајкини гени и хромозоми, тие ќе ви ја раскажеа најнеобичната балканска одисеја на еден живот минат во најголемиот свој дел, во одбраната на едно семејство”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Надежда ги ладеше камењата во дворот и ја прскаше земјата, од која, кога ѕирнав низ прозорецот, видов како се крева пареа, ја прскаше земјата, за да може потоа да смете.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И насмевка, баш при допирот на ѕвездите - за да можат луѓето долу да пресметуваат на првите дигитрони колку благост збира во една обична насмевка за која се знае дека не се купува на пазар, не се позајмува и не се краде, туку само се подарува.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Тој идеален филм за мене е нешто исклучително добро напишано, занаетчиски добро направено во сите свои делови за сите дисциплини да можат максимално да бидат искористени.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Привлечна сцена за гладните очи на љубопитниците што за момент нив можеби и ќе ги заслепи, но подоцна, кога ќе се сеќаваат на таа сцена никако нема да можат да се присетат која била целта и што сакал да им прикаже претставникот на маркетингот!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И додека сите селани ги возобновуваа заборавените нивки во планината крај нивното село, кои, во времето додека тие печалеле по светот, беа насобрале по малку слоч за да можат да изранат по неколку жетви, а војната ги имаше испобркано сите патишта и сите граници, - оној тогаш шверцуваше со автомобилски гуми.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Немаше туѓ прст само да го допре едниот тас на вагата, па да можеше да каже дека донел решение под надворешно влијание.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Има само една сина сенка, само толку сина сенка, колку по неа да може да се расплисне богатата месечина, што истечува како полн плисок заискрено бело вино од онаа огромна топка на небото, што стои на самата негова средина, како усвитен, пребликнат саан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стануваше од клупата затоа што болката во коските беше неиздржлива, а потоа повторно и речиси веднаш седнуваше, затоа што беше премногу зашеметен за да може да се држи на нозе.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од темницата на вагонот се јавува Роса со својот милозлив глас што ги моли нејзините моми некако да се пробијат до вратата за да може таа да им ги подава шејовите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во семејството на еден скржав имам неговата домаќинка била принудена да меле пченка, кочан и кора од дрвје за да си ги нахрани децата.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Исто така Македонците можеа да работат и заедно со Грците, да можеа Грците да работат поумно и да беа само Грција и Македонија под Турција околу 50 години, кога сите други балкански земји би биле слободни.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Треба денеска многу да знаеш да цениш, та да можеш да проживееш како треба.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Го чувам неговото пусулче. Еден вид признаница, дека реквирираниот автомобил, форд 35та, лично го рекверирал од сопственикот Семјон Иванович, за потребите на неговата единица, и дека на сопственикот на автомобилот, истоименуваниот, му го отстапил својот коњ, за да може да се врати дома.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Осаменоста - товар што го носеше со себе илјадници, милиони години, без да може да се ослободи од него.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Господ Седржителот, кога го создавал светот, водел сметка и во непознатото да стави зрно познато, за да можеме да го именуваме“, рече и продолжи медот да се излева од устата негова: „Зарем кога ќе сретнеш непознат човек, не те потсетува тој, по одот, или по некој дел од телото свое, или по гласот на некој што претходно си го знаел?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оние од кои се откажав да ги пуштам за да заштедам за жена ми да може да продолжи да ги купува сите оние непотребни нешта што жените со толкава сласт ги купуваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
2. За методологијата на истражувањето Дефинирајте ги вашите поими, за да можеме да се разбереме.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
И Григор мавта со раката, го растерува чадот од пред себе, за да може да не гледа. И да се смее.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Страшно многу посакувам и јас да бидам разбран за да можам да видам како ќе биде тоа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Да може да стане некое чудо како во приказните од „Илјада и една ноќ!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Тоа беше еден долгнавест кафез од жица, со рачка на горната страна, за да може да се носи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
118. Според Правилата на Дружината „Вардар” од 15.3.1894 год., целта на Дружината била: а) да работи врз испитувањето и запознавањето на својата татковина во земјописен, народностен и историски поглед; б) членовите на Дружината заемно да се помагаат, како во воспитен и морален, исто така и во материјален поглед; в) да работи врз сестраната подготовка на своите членови за да можат што подобро да му послужат на својот народ во државата на Неговото Величество Султанот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но Борис Калпак и по истрелот стоеше со кренати раце некако потсмешливо исклештен над крвта што се цедеше од едната негова плешка, бездруго и од градите, иако јас тоа не можев да го видам, па веднаш другиот измеќар го принесе врвот на својата кубура до устата на ранетиот и сепак несовладан бунтар и истрела, нѐ заглуши и нѐ заслепи, мене можеби само, нѐ покри со чад и со црвен блесок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Теоријата заклучува дека „еден економски чинител може моментално да реши проблем што економист - теоретичар треба да го анализира за да може, во период од две години, да дојде до негова формулација.“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Така повредената нога бидуваше зацврстена да не се движи, да не се мрда, за да може да зарасне.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А имаше толку простор околу нив за да можат да се шират колку сакаат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Револуцијата треба да биде работа на сите Македонци, или на мнозинството од нив, за да може да се нарече општа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Реката бучи долу Папањ и ги напива ливадите со студена планинска вода, додека овчарите ги прибрале своите стада еден крај друг поблизу, да можат да си помогнат и ги фатат дојниците да намолзат млеко, та и тие да го прават Велигден в планина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
[Следува дека односот помеѓу конструктите не може да се разгледува со помош на бинарната логика]; да се користи бинарната логика всушност значи да се исфрли третиот [генерички] поим, позадинската генеричка природа и да се третира биполарниот контраст како тој да може да се појави и да има значење и во изолација.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
На ниедно поле од животот немам стабилна конекција за да можам да се чувствувам така.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
На шестиот ден од Неделата на омразата, по парадите, говорите, извикувањата, пеењето, транспарентите, постерите, филмовите, восочните фигури, удирањето на тапаните и завивањето на трубите, по тропотот на чизми во марш, чкрипењето на гасениците на тенковите, брчењето на бројните авиони, пукотот на топовите, по шест дена исполнети со сето тоа, кога големиот оргазам наближуваше до својот климакс, а општата омраза спрема Евразија завршуваше во таков делириум што толпата, само да можеше да ги дограби оние две илјади евразиски воени заробеници што требаше да бидат јавно обесени на последниот ден од прославата, без секакво сомнение ќе ги раскинеше на парчиња со сопствени раце - токму во тој момент беше објавено дека Океанија сепак не била во војна со Евразија.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да можеше некој да наѕре во нејзиното срце. Тоа беше скршено засекогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Чанга тие денови читаше книги за козите во светот, за да може да ѝ го најде вистинското место на домашната балканска коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Толеранцијата не е од тој вид. И кога говорот за толеранција е политички, скоро секогаш цели на вредносната определба на постапувањето и однесувањето, што правно не е санкционирано, на вредноста што делува “покрај” системот казни и награди, вградени во правното уредување. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 81
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сигурен сум дека во ранецот го има насобрано сѐ она што е потребно за да може еден погреб да се изведе според воспоставениот ред.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сакаше да ја разбере историјата на својата земја, да ја совлада, да ја спитоми, да ја контролира, за да може да ја предвиди иднината на своите деца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тој рече дека ме паметел како дете, но потоа заминал, рано заминал, веднаш по Втората војна, штом се создале услови да може да се добие пасош.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тогаш Милан успеа да стане. Чувствувајќи се доста слаб за да може да го носи мачорот, нежно го спушти долу, стенкајќи кога го направи тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Се чувствуваше слаб и немоќен за да може болката повторно да се бори со множеството детали, со нештата што требаше да се координираат, една работа да се вклопи во друга, прво ова да се направи, а потоа другото да следува, целата конструкциска скица да напредува со точен редослед, и соодветниот човек и соодветниот материјал да бидат на соодветното место и соодветното време.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но ако има дефект некаде, тој сигурно не е во НИВ туку во нашите очекувања за нивните можности.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Влатко обезбеди статија: ЦЕЛ ГРАД КАКО ДЕПОНИЈА!!! со поднаслов: Градските власти уште пред стартот на акцијата свесни дека во предвидениот рок нема да може да се исчисти градот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Којзнае: од местото каде што се наоѓа, не е исклучено да може да ја метаморфозира земјата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Совет: исто како и со ЛСД, паметно би било да имате друштво покрај себе, во случај на проблеми да можат веднаш да реагираат, ако е потребно.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јас не сакав да ги изумам, но немав доволно љубов кон овие јазици и нивната литература, онолку колку што ги имав опробано, за да можам да им го посветам остатокот од мојот живот: ниту кон јазиците како такви, ниту кон чистата ученост, предавањето или проповедањето.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Поради тоа е јасно дека под дејство на дрога ниту уметникот како креатор, ниту реципиентот како сведок на креацијата нема да можат на целосен начин да ја сфатат убавината на архитектонското дело или музичката симфонија како збирен израз на поединечни запазувања, хармониски созвучја, акорди, златен пресек и.т.н.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Само зимно време молчеа безлисни и заспани. Немаа лисја за да можат да си шепотат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Да можеше да им каже ќе им се заблагодараше, затоа што таа толку многу сакаше да умре.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Го имаме Алтисеровото „Еј, вие таму!“, или „Ја задавив својата жена“, и „Го заборавив чадорот“ на Дерида...
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Често се слушаа пукотници. Го намалував тонот на телевизорот за да можам да одредам од каде доаѓаат пукотниците; од улицата или од телевизорот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
„Има купено кофи“, рече од ќошот Џорџ Шумка. Јас навистина имав купено пет кофи, готови сосе ортоми, за во потребниот момент, веднаш луѓето да можат да се послужат.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
кога се враќав од кјото во токио баш под гордата бела чалма на фуџи одгатнав зошто возот шинкансен нозоми се лепи на магнет и не прави тик-така тики-така како што прават нашите возови удирајќи по шините, тоа мора да е затоа што на дечињата им треба тишина за кога ќе ги виткаат книжните жерави да ја слушнат поубаво песната на славеите од крошните на вечно расцутените цреши и за да можат во тишината во себе да си посакаат да пораснат што повеќе да пораснат ако не бива баш колку фуџи тогаш барем колку долгоногите жерави (ова со долгоногоста, разбирливо, особено им беше важно на девојчињата) тогаш сосе дечињата кои виткаа книжни жерави одгатнав и дека тишината е скришно место на раат да си позбориш сам со себе - ја да се помолиш за троа среќа и праведност, да се помолиш и за мир во овие времиња на секакви предизвици, ја да се заколниш на верност, чистота и побожност, ја да посакаш убавина и љубов, убавина и љубов, љубов, ја да истуриш некоја клетва за ѓоа новиот економски поредок што носи само нови поскапувања на хартијата од која се прават жерави, а може и некоја задоцнета клетва за наставничката по хемија која се насладуваше кога ни ги теглеше ушите и чијшто поглед жежеше како солна киселина. кога се враќав од кјото во токио цело време возот шинкансен нозоми ни го надлетуваа книжни жерави - ем не вардеа од многу замор, ем ни даруваа долговечност, долговечност тадури и бесмртност оригами, оригами на сите страни некои жерави пролетале, некои се струполиле а тебе ако ти чини, прави се дека не знаеш колку заблуди на овој свет и век се стокмени од хартија.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Малку се израдува, кога виде како прокапаа капавиците од неговата стреа, но уште веднаш потоа виде дека и тоа беше само една слаба утеха, и дека беше потребна една многу посилна топлина, еден многу посилен замав на јужниот ветер, за да може да биде размекнат сиот оној дебел мраз, што го чуваше врзан во себе целиот свет, и што му ја скаменуваше и неговата мртва пилана.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Да може сега да влезе во собата, па и нека се лути што без прашање седам тука, сеедно, и нека ми се дере, и нека ми се заканува, сѐ ќе издржам само да е овде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако сакаме да се однесуваме со нив на објективен начин, би се создале два проблема: ограничен пристап на психоделичните супстанции и отсутност на лингвистичка теорија, за да можеме искуствата и да ги изразиме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Па дури и да немаше ништо повеќе од она што го виде тој - и сѐ додека е жива тој нема да може да се сеќава на тој момент без болка; болка која ќе му го кине срцето - сепак она што го виде беше многу повеќе од она што воопшто можеше да прифати, да опрости или да заборави.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Мислев дека и татко ми нема веќе никогаш да можам да го сакам онака како порано.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Зар сѐ уште имам снага да сакам, како кербер го чуваш моето срце, сѐ ми зема и тоа што ми го даде, едно лето и две зими.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И мравките, ене ги го изнесле својот одвишок од храна да го потсушат на благото сонце да не им се расипе од зимошната влага, а мрзливиот штурчо дебне отстрана да може да крадне некое и друго зрнце, оти прегладнел за овие три четири месеци лежење под снегот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јас ќе бидам директор на претпријатието.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
сите почнавме први, вели Силе Плевнеш и едната рака си ја потклава под главата, си прави визглавје, сака да спие, и така ќе се умира, вели, барем наспијан да умрам, далечен е патот до небото, треба одморена да ја пуштиш душата, а јас ништо не сакам, вели Стеван Докуз, само да се најадам, до гуша да се наѕидам и пак почнува да цимолка и да си ги голта солзите, искрен е Стеван Докуз и во плачењето и во јадењето, никогаш не му било доста јадењето, ламја е Стеван Докуз, машина, чапја, коза пропрсната, е што да правам кога мислата само на тоа ме тера, вели, ќе се сетам на шумата наша и пред секое заспивање си мислам колку би било добро и шумата да се јаде, да можеш ко коза да ѝ влезеш, од Зајгазица, или од Чучка, или од уште подолу, од Задмартинец и да фатиш да си кубиш, да си брстиш, со ред, стрижи, кастри, наполни го мевот, напиј се вода и легни си под некоја најширока бука што ќе те павка и ќе те брани од мувите и од сонцето, а кога ќе огладнеш пак стани, и пак брсти, стрижи, мели ко гасеница, 120
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- За какви ли тајни станува збор? - се прашував и сѐ на светот ќе дадев да можам да дознаам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
„Нели, најрано созреваат оние плодови што ќе из'ртат на највисоката гранка и на најпогодно место за да можат да му се изложат веднаш на сонцето?“
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сакам да ги користам сите можни изразни средства што се во некоја врска со другите уметнички форми коишто постоеја во Европа - сликарството, на пример, кое исклучително ме интересира - за да можам да го остварам тој вид на идеален филм.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Нема што повеќе да се каже од тоа, освен дека насловот на приказната е погрешен.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Легнат на грб се обидував во отсјајот на мижуркавата светлина на канделабрите од улицата да откраднам искра од нејзините очи за да можам во играта, која не смеев и не сакав да ја одлагам, да бидам свој онолку колку што таа ме познаваше. Попусто трагав по таа искра.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Само да можеше да го разлути и да ѝ ги истури обвинувањата в лице, да ја осуди, и тогаш таа ќе може да се брани наместо да го моли да ја разбере и да ја признае нејзината невиност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Барањето на само Еден принцип само е израз на биолошкиот страв од некоја нова и непозната („анархична”) ситуација, во која веќе нема да може да се сочува партиската или финансиската контрола, и каде што сѐ се релативизира.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Со човечки тела во мојата земја го ѓубрат земјиштето, со нив хранат кокошки и свињи, со тела се полнат јами за да може еден ден повторно да никне црното, дебело семе на злото.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
А, како и секогаш на Балканот, сѐ беше неизвесно и во ова проклето време, во овој мачен половина век обележан со падот на две моќни империи, со две светски војни, пред да можат да се заборават балканските.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Комисијата за избор ја интересираше формата на градите, нивната тврдост или мекост, нивната подигнатост или спуштеност, потоа должината и формата на брадавиците; должината на нозете од горниот дел на бутот до колената, и од колената до петиците, раздалеченоста на нозете во горниот дел на меѓуножјето (посебно беше важно дали има таму триаголниче за ѕиркање од другата страна, за ѕиркање однапред или одназад, сеедно).
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сакам да ми издигате кула, а од нејзиниот врв да можам да ги видам и Солун и Стамбол и Германија.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Тој на истиот начин секогаш се поместува в десно да можам да поминам за да му го дадам зобот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Со тоа беше обезбедено единиците самостојно да можат да се снабдуваат од сојузниците.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
- Е, токму затоа, заради тој луксузен хотел, каде нема да може со нас да дојде и Мацко.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Кога би била воздух, секогаш би била таму, до твоите усни, да можам така да ги бакнувам нежно.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Хернандо стоеше и чекаше дождот да преврне за да може повторно да тргне со дрвеното рало низ нивата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Сега многу често знае да каже ...сега знам како треба, само да можам да ги вратам сите тие години назад...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
ВЕРА: Цел ден си на нозе. СИМОН: Да можам келнер со седење да бидам, ќе седам.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
Од авиони, пушки и митралези премногу бевме преплашени во нашето место за да можеме да го издржиме и тоа од филмот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Зошто му се две столици?“ „Па за да можеш да седнеш и ти ако ти текне да го посетш“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Дури не бев ни сигурна што може да значи за мене смртта на Таша.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Докторе, јас често патувам и се плашам дека срцето нема да може да го издржи напорот“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Оттаму и мојата додатна согласност на погребот да присуствуа секој што ќе пројави желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Велеа: „Таа“, веднаш после тоа, кога главниот инженер отишол дома, а оној, Ристан, не можел да биде скриен, како што ги криела до тогаш сите други, бил огромен за да може да биде засолнет некаде, стоел среде собата, а таа висела, како играчка на неговиот врат, здрвен и со отпуштени раце, целиот грч, пред да се впушти во она, каде што го повикувал допирот од нејзините колкови: „Дојди колкав си, одлупи ме, сева, стори ме црвена, усвити ме, како да сум била в постела со сонцето, дојди...
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оти рече Филозофот: „Јас буквите ини на карпата не можам да ги прочитам и да ги узнаам; најпрвин на хартија или пергамент треба да ги ставам, за да може топлината да им се врати каменот што им ја одземал, што им ја шмукнал, па потем, според топлината на буквите ќе им ја определам светлината, бојата нивна, и конечно, значењето нивно.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тапанџијата е клекнат пред неа, ја искривил шијата и ја гледа в очи; и свираџијата свирката ја вперил во неа, жилите на образите и вратот ќе му испукаат од напнатост; мевот му е стегнат со појас за да може подобро да дува; челото му е покриено со изналепени пари.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Измачувањето ќе си го чува за себе за да може да ја направи поднослива тагата на Даниел.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ете, да можам да добијам некоја белешка- признаница, писмено признание.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога со тоа беше готов, со ножето изделка друго чамово дрвце, така колку да може да се протиња низ цевката.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
За да може да постои како заокружен и завршен свет на човечките егзистенции Чинго ни го доближува со средствата на јазикот, избирајќи во него нивои кои најсугестивно и највпечатливо ќе го остварат тој вид на вистинитоста.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
За алките заковаа синџир од два метри должина, па тој синџир го врзаа за алката на наредниот и така со дваесет и шест метри синџир и тринаесет алки ги оковаа сите бунтовници на по два метра растојание еден од друг, да можат да одат на двојни редови.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И само уште да ги исфрла по него сите преостанати зрна во својата пушка, однапред сигурен дека со нив повеќе нема да може ни да го достаса, а не пак нешто да му стори.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Со најновиот позитивен развој на настаните, Јакшиќ се надева дека сега ќе се повтори граѓанската постапка 11 и дека овој пат правичноста конечно ќе победи, а тој ќе биде во состојба да ги подмири долговите кон своите роднини и пријатели кои ги создаде овие години за да го спаси видот на едното око, а и да добие средства за да може да отиде на операција за, со помош на трансплантација на рожница, да го поврати видот на окото и како порано да биде нормално способна личност.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Потоа, тамам малку се олабавив, во деновите пред распустот, оти тогаш наставничката ги испрашува само послабите за да можат да поправат некоја оценка, стигна онаа вест за Ивана.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
По некој извик далеку, топот и фркање на коњ, отворање и затворање врата, замавите на метлата на Надежда во дворот уште раното, пред да може да се крене прашина, кашлицата на мајка ѝ.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ни добро утро, ни лека ноќ. А бе Марк, како ми помина првиов ден од слободава, да можам да ти кажам, да можеш да ме раабереш.
„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)
А да не зборувам за тоа дека требало и врата да се искова за да можат да ме стават пред црквата рано в недела и тоа по пелени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од утро до вечер рмбаа на малото парче земја кое што го имаа за да може тој да студира и да стане адвокат.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Предметот на љубовта мора да може да ја прими фантазијата за бучовската пожелност која благонадежниот љубовник ја проектира врз неа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Чита некоја книга чијшто наслов Милчо не може да го види затоа што ја држи книгата свиткана во една рака за да може сладоледот да го држи во другата рака, и сè така лижнува: подиставајќи го јазикот и вовлекувајќи го во устата; задлабена во книгата, сè тоа несвесно ги чини; ако ѝ капне сладоледот на раката, таа и раката ја лизнува; ако ѝ капне на голите колена, таа и нив ги лизнува не оставајќи капката да ѝ се разлие.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Вардеше само да може да го погоди оној миг, кога тоа прегладнето копиле ќе се обиде да му се приближи; важно беше да не му допушти да му се приближи така, за да може да го дрпне одзади со онаа своја шилеста муцка, друго ништо не можеше да биде важно таму назад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А може ли да ми покажете како се прави за да можам во иднина сама да готвам?
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Додека ја слушаше, докторот со прстите ѝ ја милуваше косата, ѝ ја местеше перницата за да може подобро да дише, ја водеше низ лавиринтот на нејзината несигурност со мудрост и нежност за какви што никогаш не ни сонувала.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Главниот инженер ме советуваше да барам да се стават водомери за во иднина, во случај на кризни, сушни периоди, да може да се ограничува и да се контролира потрошувачката на вода.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И им посакувам да бидат присутни тука на земската софра доволно долго за да можат да ги поправат сите грешки што ги направиле ненамерно или намерно, случајно или смислено, принудени или не... и при тоа ги повредиле своите блиски.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ден-два пред да ја сместиме во болница, во еден миг ми прелета мислата дека ако мајка ми умре ќе ми биде толку многу жал што нема да можам да издржам...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога Јосиф ја изодува пругорнината повеќе од половина, си помислува да слезе и да го подземе и станува, но веднаш потоа, зашто знае дека Јосиф не е дете па тој да може на раце да го пренесе ваму, се премислува и останува да стои најгоре на Зедница на зарамнетото.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Или, пак ѕвездите да можат да сторат нешто слично?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Со своите секојдневни извештаи тие допринеле центрите на СОЕ во Каиро и Лондон со внимание да ги следат воените и политичките настани во Македонија, да ја насочуваат активноста на членовите на мисиите за прибирање на потребните воени и политички информации за да можат правовремено да дејствуваат кај командантот на ВШ на НОВ и ПО на Југославија Јосип Броз Тито, а со цел да ги заштитат своите интереси на Балканот.
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Кој се ослободил од мегаломанската фантазија дека судбината на Хрватска е нешто единствено на светот, нешто што ни е сфатливо само нам Хрватите во екстаза од сопственото национално чувство и што белосветските игноранти никогаш ни приближно нема да можат да го разберат, тој знае дека порано или подоцна на местото на овој самиот-себеси-направен аутизам ќе мора да настапи рационалното комуницирање со светот.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Велгоштанецот на севозможни начини сакаше да му помогне, да го подготви младиот човек, да може утре кога не ќе биде под крилото на својот вујко да може сам да ги дочека и да ги издржи неминовните удари на животот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Знајш оти овде кој останал вдовец ретко да може да се прожени. А ти, пред носот кај му и зимаш.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој седеше покрај ѕидот и молчеше, поттурнуван од нечистите тела, премногу обземен од страв и од болката во стомакот за да може да се заинтересира за своето опкружување, но сепак забележувајќи ја изненадувачката разлика во однесувањето меѓу партиските затвореници и другите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И на најмалата воздишка на несогласување тој збеснуваше и кутриот маченик што беше дошол на советување стануваше помал од ништо!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Што би луѓето да не се монасите? Едните мора да постат за да можат другите да водат безгрижен, но грешен живот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Грот:Дали воопшто очекуваше „Симпсонови” да станат толку популарни? okno.mk | Margina #22 [1995] 123 !
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да можеа глушецот и тастатурата да зборат сигурно би нѐ отерале во 3 вагиналне материне за теророт кој го вршат луѓето врз нив.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
„А за да може некој да не верува во Бога, и да каже дека нема Бог, зарем не треба и самиот да гледа сѐ и да биде и самиот снеможен, односно и самиот да биде Бог?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„И јас би сакала да бидам јака, Кети, за да можам да работам исто како тебе. Барем ќе се обидам.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Беше потребно да се измисли несреќа со висечки мост за филмот “The falls” и така беше пронајден Силниот Непознат Настан - скратено СНН - за да можат деветнаесет милиони личности да се бутнат во една ненадејна, далекусежна и несфатлива катастрофа.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Имав среќа да можам да дојдам, поради Атинчето, сестра ми.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Би било природно да можеш да го сториш она, би имал некое право да сториш сѐ со својот нож.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но Евергрин беше супер, за првпат се најдов во институција во која не морав да се борам за да можам да го правам она што го сакам, а за дете како мене тоа беше вистинската работа. ?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Покрај поголемата експлицитност на одредбата, ЗИТ (1997) ја предвидува и дополнителната поволност работникот, своето барање до инспекторот, покрај писмено, да може да го изјави и усно пред него – а новина е воведувањето на можноста инспекциска интервенција да побараат и кандидатите за вработување, односно лицата пријавени на јавен оглас кај работодавачот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Ај ти направи чај, а јас ќе направам ориз, - предложи Ане. - Важи, - рече Дора.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Всушност, тоа би било доволно да можат да го кажат она што Ацо Шопов го испеал во песната „ЈУ-Миткање“: „Пред тебе клечам како голтар/ што ти се заканува со ковчести прсти: престани да бидеш црква без олтар/ во која секој ќе се крсти“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Есејот беше напишан за една ноќ, со многу вино, што може да се забележи, според наместа неповрзаните асоцијации; јас и денес ги гледам тие места, но не ги коригирав, за да можете да сфатите во каква емотивна состојба сум бил тогаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Да можеше да биде сигурен дека О'Брајан лаже, не ќе беше важно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Од глад или од тоа што знам дека пак е одена наоколу да ги подмамува оние мачки и она куче за пак да може по ручекот чиниите наместо да ги измие да им ги подметне на мачките и кучето да ги излижат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Затоа се обидував да бидам колку што е можно повеќе тивок, а кога ќе почувствував дека нема да можам да се исконтролирам ја пуштав водата од тушот да тече во кадата и така да го подзатскрива мојот звук.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Огнено, ти реков, да можеше да те сместиме во сандакот ќе те носевме до куќата на раце - и објаснува Боге толку уверливо што сите веруваме дека тој навистина не се шегува туку настојува да ја вразуми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дека Партијата е вечен заштитник на слабите, посветена секта која прави лошо за да може да дојде доброто, која ја жртвува сопствената среќа за среќата на другите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Другата мајка, ако се реши татко ти пак да се ожени, како таа што ве родила нема да може да стане, но може пак да биде многу добра и да ја засакате, зашто ќе ве гледа, ќе ве подига во добри луѓе.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Е па, додека дојдам следниот пат, мораш тоа да го поправиш, за да можеш ова да ѝ го читаш на мајка ти”, рече брзо дубровчанецот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
За да можеш да најдеш една таква дира веднаш првата утрина по превртувањето на снегот, многу често треба да изодиш безброј шуми.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
За да го анализираат поведението на таквите системи истражувачите мораат во голема мера да се темелат врз компјутерски симулации бидејќи равенките кои ги опишуваат силите во сложените процеси се премногу сложени за да можат аналитички да се решат. 84 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Една куќа, свате, една куќа, на здравје... - радосно отпоздравуваше Карче, среќен што најсетне му се исполни големата мечта да може со најприкажаната охридска фамилија да се смета една куќа...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Јазикот најпосле станува премногу накитен за да може да се чита.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Тогаш, за да може да се качи на чунот, оти тој се нишаше, јас првпат ја фатив за рака. Да не ја фатев подобро.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Јас знаев дека тоа ќе оди мачно и со буна во народот, оти сега светот, со новото писмо изгледаше мал, стеснет и премногу едноставен: ниедно нешто за кое немаше слика во писмото на Стефан Писмородецот – не постоеше веќе, тие нештата постојат само доколку имаат име за да можеме да ги именуваме.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А тој настан не бил мал, напротив, бил мошне голем за да може да се игнорира.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тие резултати јас ги резимирав во два пункта: Македонија по Востанието е загубена за бугарската народност и Македонците ќе си ги сознаат грешките што беа причина за несреќите од воставањето, ќе се откажат од досегашната насоченост на нивното национално самосознание и ќе им отворат систематска борба на сите национални и верски пропаганди во Македонија, вклучително и на бугарската, за да можат со одделувањето на своите интереси од интересите на пропагандите да го постигнат националното обединување помеѓу себе.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Впрочем, откога Борко се фатил со учењето и со студиите, а потоа со кариерата, веќе одвај да можеле да се видат.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш пак ги превртев гениталиите во дланката овде на смртната постела додека свеската, сѐ уште со раката на мојата нога над коленото, чека да може да ја шмугне својата топла дланка нагоре каде што јас ја чекам со гениталиите в рака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ако е мртов, да може барем, за душа да раздава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да имаш нос значи да можеш да намирисаш нечие присуство или да сфатиш каде си и со кој си, всушност, предвреме да видиш во што каша си заглавен.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ако се случеше да снема струја, а тој да може да го отстрани дефектот, го отстрануваше. Ако не, се јавуваше во Б.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не ќе се радувам помалку ни јас да можеше тој да појде со мене кон Пупипафија и да живее таму.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Не постоеја докази, само краткотрајни погледи што можеа да значат било што или ништо: делови од прислушнати разговори, бледи чкрабаници по клозетските ѕидови, еднаш дури, кога двајца странци се сретнаа, едно мало движење со рацете што изгледаше како да може да биде знак за распознавање.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Женката се стиска во ѕидот така што мажјакот не може да ѝ ја префрли и таа нога што е услов за да може да ѝ го стегне.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
1. Денешно Едрене, Турција Одисеј: да не биде доцна Врзете ме, на време високо на јарбол да можам да им се нагледам да можам да им се наслушам а само со поривот да ги допрам!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Измената и дополнувањето од јули 1998 година содржи три одредби преку кои се проширува опсегот на невработените лица кои можат да бидат вработени на неопределено време за работодавецот да може да ги користи поволностите од ЗЗВ.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Пофаќајќи овде-онде по хартиите за да направам некој ред и за да можам подоцна, по чакарењето низ прозорците, по здогледувањето повремено на по некој што поминува, што ја поткрева главата кон мојата соба и, молчејќи, без ни да се накашла, заминува, пофаќајќи, значи, по хартиите, го најдов оној плик со писмото на брат ми од Мелбурн и зедов да го препрочитувам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Само прозорците се отворени за да може да се дише и гледаат кон убаво дотераните тревници, однегуваните стебла со високи крошни, на фонтаната и куќичката во паркот.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Само така, помогнат во најтешките дни, ќе ја задржи верата во себе и ќе ги сплоти сите свои сили за да може еден ден да си ја извојува скапо платената своја слобода без ничија помош.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Или барем да можеше да се посомнева дека тоа не е истата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не дека животот не познаваше врски како нивната, поентата беше во тоа дека тие беа осудени на неуспех, од прогон од етничките и верските заедници на кои им припаѓаа, до фрустрациите што ги доживуваа ако само малку погледнеа во заедничката иднина, сѐ до постојани криења и сѐ поголемите и подолгите лаги што мораа, и таа и тој, да ги плетат пред блиските, за да можат да се наоѓаат и да ја живеат својата интимна фантазија и својата сѐ пострасна љубов.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А кога Васил ги наредува камењата на ќошевите на раздиплената тутурка и кога тој седнува на тревата покрај неа, Максим се исправа на столчето; исправен така на столчето на другите им прави место да можат да се доберат над раздиплената тутурка и да ја разгледаат одблизу.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Душата му пееше, зар човек тукутака излудува па од изутрина до вечер, цел ден, да може храбро да остане на едно такво место.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Мислев дека нема да можам да се вклопам во тажниов настан.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но да се вратиме на основното: за да може барем правно да ни се одврзани рацете да можеме да работиме, јас барам да ни се даде прецизно толкување на Протоколот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И легнуваше едниот од врзаните, а другар му ги броеше стаповите и чекаше што побргу и тој да си помине на редот, за да можат обајцата да лежат еден крај друг и да се тешат дека вечер бабата Доста, Менка, Митра,.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- А не ти пишало молба за да го родиш, му велат луѓето, кој се родил учен, бре Коте, му велат, а детето е уште мало за да знае и за да може да знае, му велат.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Како да сакаш секогаш да постои и друга приказна. Како сѐ да може да се случи.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како оној „Каква шупа!“, секој пример изискува опширни коментари за да може да се опише како функционира.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира, недостасува само уште сандакот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но денес, дури и под претпоставка да можеше да биде воскресната од пепелот, фотографијата можеби немаше да претставува никаков доказ.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Цанул се згади, му се накренаа цревата, се стегна да не поврати,а кога дојдоа дома, ја натера Цанулица да ја измие устата со зач за да може да ја баци.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од срецелото натаму на југ патот одново го поприма својот поранешен изглед, повторно станува широк колку да можат да се разминат две воловски коли натоварени со снопје или со сено, или булук овци, кревајќи по себе пепелници.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А ти, дали веруваш? – Јас, мили мој, не сум толку учена да можам да посочам философски докази за постоењето на Севишниот. – Имаш право, никој не успеал во тоа, сите учења на човека не се доволни за тоа. – Но јас, сепак, верувам во нешто. – Во што веруваш, мила? – Верувам во чинови на храброст или на верба, кога ќе се соочиме со безнадежноста. – И тогаш?
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Учиш да зборуваш за да можеш да се разбереш со некого.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја постави на терасата потпрена на оградата, за да можат заедно да го гледаат изгрејсонцето. (Убаво е кога двајца гледаат во иста насока, мислеше Н.)
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И Влатко се загледа накај тополите... му се сторија како изморени старици, одвај стоеја така извишени... да можеле би се згутавиле и би чемрееле покрај Маркова Река.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Френк не ќе беше повеќе изненаден ако девојката го замолеше да направи куќата да може да оди.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
За да можам да се расплачам, вели првата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Камо јас да можам да најдам некоја женска во овие мочуришта.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Да се пречекори тој раскин кого што луѓето како и да не го забележуваат иако кој знае што воопшто забележуваат тие мрачни луѓе што се качуваат во вагоните на метрото за потоа да се симнат, што покрај превоз бараат тие луѓе што се качуваат пред или по за да пред или потоа се симнат, а што само се поклопува во некоја зона на вагонот каде што сѐ е однапред решено со тоа што никој не може да знае дали ќе излеземе заедно, дали прво ќе се симнам јас или пак оној слабичок човек со ролна хартија, дали онаа баба во зелено ќе продолжи до крај, дали тие деца сега ќе се симнат, ма јасно е дека да бидејќи веќе ги собираат тетратките и лењирите, низ игра и смеење приоѓаат кон вратата додека таму во аголот некоја девојка се стабилизира за да потрае, за уште многу станици да може да седи врз конечно испразнетото седиште, а таа девојка е непредвидлива.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ако ги немате тие документи, за жал, нема да можете да влезете во Албанија. Такви се нашите правила. Простете.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Забраната на дроги доведува до огромен број убиства и кражби во големите градови затоа што создава црн пазар на кој завојуваните дилери им наметнуваат сѐ поголеми цени на уживателите, кои пак од своја страна крадат за да можат да ги задоволат своите навики.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Можеш ли да му ја поматиш верноста кон земното, додавајќи знак по знак откривајќи ги срамните делови на твојот систем загадочниот метод небесниот свод- дом за да може да оди по истиот пат и да стига до истата цел човекот, оној кој над црната точка стрепи по сличното, од различното стрепи спојува еден со друг: еден и еден, два со два, седумдесетидва името го дели на четири елементи – I.H.V.H. тетраграматонот го врти, го враќа ред по ред реди вистината на скрбта ја учи завист и суета, суета и завист сѐ е бесценет камен, а број свет и сила равенката меѓу нив се припикнува како вода меѓу шуплинките во карпата како зрак во мрачна капела бели точки на црна површина поделена на две: еднооко човече дворог Пан троока нимфа четириаголен круг пирамидална петка црно на црно расфрлан, разигран Ум на Светлоста Умна светлост.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Една од приказните кои оделе со Луовата слика била за некој манијак кој убил четиринаесет деца и го снимил нивното врескање, за да може после да дрка секоја вечер во шталата, а Џоновата слика се појавила заедно со една приказна за некој тип кој го убил својот љубовник затоа што сакал да се ожени за неговата сестра, а овој не сакал сестра му да се омажи за педер.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Уште пред да може да им се најде некакво поголемо значење на нејзините врели и недоречени написи (секако под псевдоним) во весниците Дрошак и Про Армениа, некако во времето ерменско- македонскиот митинг во Париз, во 1904, или порано, Рубина Фаин сѐ почесто сонува црвени пожари и виорења на пламени знамиња над кои, сличен на легендарниот громовник стои таткото на ерменското револуционерно движење, Кристапор Микелјан, жолт, расторбешен, куц и брадест, сличен и на праматар и на изгладнет филозоф, човек во чии очи можела да се прочита болката на сите испозаклани Ерменци од преострите сабји благословени од самиот султан, од неговите суви усни без насмевка и затворени во венец на побелена брада, света и злокобна како за него.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Погледот на Костадина е тврд, го крепи таванот од одајчето, го крепи и го поткрева сѐ повисоко и повисоко мислиш секој миг ќе го откорни од ѕидовите туркајќи го лево или десно за да може светот пак да влезе во неговите очи.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На него треба да се создаде една богата училишна, научна и убава литература за да може преку нив да се рашири низ цела Македонија во вид на литературен јазик што ќе ги измести од неа јазиците на пропагандите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За да можат да посведочат дека сум те искористил?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ќе приучам мајстор за ковчези од дрво.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно затоа и реши најпрвин да се одмазди, за потем со чиста душа да може да му се предаде на својот Бог.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас ги поттикнувам да зборуваат за своите проблеми, преку слободни асоцијации, низ спонтан разговор, за да можам да стигнам подалеку од симптомите на нивната болест – до траумите од детството кои заедно со примарните нагони се закопани во нивното несвесно, и така да дојдам до вистинско разбирање на нивните болести и до излекување на пореметувањата кои се јавуваат кај нив во процесите на чувствувањето, мислењето и однесувањето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа трпеливо ги бараше во него сите оние места, низ кои што можеше да се вовлече и уште подлабоко да се протне, за таму во неговата срцевина да може да почне да се загнездува и да ги снесе тука своите змиини јајца на сомневањето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мајка ми имаше обетки. Кон крајот на месецот секогаш ги носевме во продавницата за заложени предмети, за да можеме да ја платиме сметката за плин. О, беше ужасно.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Тоа никогаш нема да можам да го прежалам, ќе се задушам во сопствената продирачка прашина на вина која ќе ја носам како превез околу мојата судбина.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Само две-три педи поднаведни се ме советуваше тој и твојот прогонувач ќе профучи покрај тебе како заслепен бик.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Малиот Мартин сакаше некако да може сосем да се пикне во татка си.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ми раскажа дека спечалил пари за да може со нив да купи современи машини за еден авто-сервис и сега бара локација за сервисот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Премногу сум стар, премногу сум сам, немоќен и уплашен за да можам да се кренам против злото, но со него, од бога, правдината и би ја распоредил така што секој створ на земјава да има еднаков дел од неа и да има еднакво право на неа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Круме Волнаровски пред две години пријателски ме замоли да ѝ обезбедам просторија во Прифатниот центар за да може да изведува настава за членовите на Машкото друштво “Осамени срца”.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Вечерта двете момчиња се спуштија до стубелот и го покрија со штици. Убаво ги заковаа. Оставија само мал отвор, колку да може со чанче да се црпе вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Сестрата тој ден ми го откорна фластерот од чело, ми го тргна стариот завој натежнат од крв и во носот ми стави некакви си тампони, ми го покри со нов, чист завој и ме опреми за да можам да се шетам низ дворчето со нова перница на лицето.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Беше една вистина, која што почнуваше да чекори по земјата, веднаш штом ќе се објасни така, за да може да биде сфатена; таа вистина бараше пат кон срцата на луѓето и луѓето не можеа да не ѝ се приближуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Всушност само ѝ помагав за да може подоцна да рече дека и самата учествувала во потребните подготовки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тоа што учел им дојде згодно на пријателите на Борко да го искористат и да можат да кажат Симон да биде чувар. Земаше редовна плата за тоа.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Тогаш јас се сетив дека, кога заминував во С, зедов едно ливче хартија на кое се потпиша Михајло, како претседател на Месната, и уште неколкумина, за случај да ми затреба, поточно да можам да речам, еве луѓето бараат да се изгради водовод, им треба, животот им зависи од тоа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)