да (сврз.) - пелтечи (гл.)

Имаше отец Пелазгиј една маана: кога ќе беше притеснет во расправите со параболи, почнуваше да пелтечи и солзи му идеа на очи.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Рада, која секогаш говореше течно, почна да пелтечи. Лицето ѝ доби восочна боја.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш почна да пелтечи. Му реков, имај убав живот, многу среќа ти посакувам и сѐ најдобро, а сега пријатно, од мене толку.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Веќе почнува да пелтечи, да си ги поткасува зборовите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зборуваше со тон што не се запаметува но видливо побрзо одошто усните можат да му изговарат па изгледаше како малку да пелтечи.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Па, па... - почна да пелтечи. - Па што, па? - Па има вкус на млеко... Хм, може да се јаде.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)