да (сврз.) - појде (гл.)

А ние не сакавме по никоја цена да појдеме без козите – прифати веднаш Чанга. – Разбирам, разбирам – продолжи загрижено градоначалникот – но што ќе правите сега со овие кози? Ќе ги продадете, заколете или...?
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- А што велиш да појдеме на прошетка во убаво расцутениот парк, што во оваа доба од годината, несомнено, ги поседува сите палетни бои? (Мислиш дека знаеш сѐ за мене?).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Добро. Се сложуваш ли, Јоле, да појдеш ти?
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
„Ако е поканет, ред е да појде. Некој динар да му дадеме“, рече тато.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Можел да појде и во партизани, ама бил врзан за нив, работел за нив. Како шпион, како предавник.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А понекогаш му се случуваше да ја пробие ноќта, па место дома да појде право на работа; тогаш се заклучуваше во кабинетот и преспиваше облечен на каучот за пациенти, а сестрите го бранеа од нив под изговор дека докторот моментно е зафатен со неодложна научна работа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
На Стрела, која лежеше скраја, до неговото легло, ѝ даде мало парче сланина, колку да ја расположи, зашто со неа мислеше да излезе надвор, да појде до плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Никогаш порано не бев ѕирнал внатре и затоа решив да појдам со него.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сакав да појдам и јас по нив но агентот ме викна: - Еј, бездомнику, дојди ваму.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Решивме да направиме свој циркус, да се вежбаме и да појдеме по светот. Беспризорните беа занимливи - имаа премалку леб, премногу фантазија.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Видоа дека не се плашам и ме поканија со раце да појдам со нив...
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Мајмуните и папагалите многу ми се допаднаа, но јас не ги нацртав зашто толку и не знаев да цртам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Го чекавме Земанек пред циркусот; јас го бришев со шамиче и му велев да појдеме на лекар; тој одбиваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Штом ќе дојдеше денот, сите тие мои ноќни помисли – да појдам и да го барам (дури и телесниот копнеж по него) – ми изгледаа бесмислено.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Давеник беше Лествичникот, и друштво бараше за давење, уште некој со него на дното да појде.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Требаше да стане, да појде до вратата и да ја запали сијалицата. Кога е светло не е толку страшно.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Симче реши да појде на гости кај Тоше. Тој не бил кај нив уште од многу одамна.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Таа скоро секогаш кога сакаше да го види братчето ме молеше и мене заедно да појдеме кај нив дома.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Потем беа само неколку викови, некој од мајсторите довикна озгора така, за да чујат сите малтерџии, дека оној кому му е жал може да појде да го одбрани, ако сака, а после беа уште неколку плачливи викови и сето тоа заврши така што оној истрча од вратата на бараката и ја спрашти по градилиштето, а Башмајсторот дојде само до вратата и окара „Натемате натема“, а мајсторот довикна озгора дека ќе се врати тој, дека никој тука не дава месен-обесен, но тоа излезе лошо пророштво.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А сепак, сите имаа разбирање за него и мислеа дека со нив ќе успее, секоја група, секоја тајфа, што го поведуваше да појде со нив, да се обиде уште еднаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Уља ми вели да појдеме кај Мисајлета Ковачот. Кај Прпушовци. Знам дека тој нешто се разбираше, на мнозина им имаше извадено заби шупливи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да, после почнаа сите да раскопачуваат нови ниви. Кога се зафати сета земја во Дрмине и во Батацине, почнаа да се префрлаат кон Задмартинец, Росуље, Лутешки Дол и на други места. Секаде кај што беше посложно и кај што можеше да појде вода. А некои и кај што не можеше.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И кај да појдеш во планината, таму и него ќе го најдеш, ќе го затекнеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веќе се растураше пазарот, му плативме на анџијата за сеното, а слушаме вика човек. Ќе си одиме, не си одиме, ама нешто како да нѐ натера да појдеме кај човекот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сакаш да појдеш некаде, барем со погледот да појдеш до некаде. Да видиш што има, што нема.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И ѝ кажав и за клинои, ако детето многу се моча, и ако е крепа во ципите, да земе трипати по девет зрна грав и јачмен и да ги остави да ги намоча детето, и после да ги извади од под детето и да појде меѓу две води и со зрната да го боцнува детето и да вели: „Ако се сувите нека одат посуво, ако се водените, нека одат по вода.“ 60
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Еднаш некако, кој знае како, го измолив да појдеме во Росуље.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Одвај го разгазувам, за да појдам до гробот од Ангелета.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не знам што да направам за да ти помогнам, му велам јас на Мирчета, да појдеме кај Маса Ќулумоска, му велам, може таа знае некој маривет. Нека ти закуша, го наговорувам...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Попусто Онисифор Проказник се обидувал да ги натера да појдат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сега што - да се исправи и да ги пречека, доброволно да појде во смрт и да го победи своето двоумење?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Онисифор Проказник ја гребеше со нокти брадата. „Да појдам и да пијам со нив? Не верувам дека ќе ме пречекаат со раширени раце.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Најпрвин на зачудениот Али-бег му го споменал своето пријателство со мулазимот на градот, потоа им се заканил на неговите слуги кога разбрал дека преку ноќ урнале недоградена воденица на селаните.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дојде Чучук-Андреј и рече со пелтечење дека луѓето сакаат да појдат и да го извадат избеганиот Онисифор Мечкојад и од дупка на гуштерица ако треба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За делче од миг низ неговото сеќавање поминал настан од неговото најрано детство: неугледна старица од некое планинско село дошла на еден Велигден во полна црква и со голем крст во рацете го надвикала свечено облечениот поп барајќи од набожниците да појдат по неа во доброволна смрт.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И тие, чиниш сториле што може да се стори, веднаш го заборавиле: зима е, старците умираат наесен. Затоа овој Дмитар-Пејко ќе си поживее.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дојде и Куно Бунгур. „Слатка им е ракијата. Борис Калпак не ја пушта абердарката од раце. Појди, опамети го.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас ви го донесов под таа јамка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Што можел да стори Онисифор Проказник - да побара од непознатите осуммина да се тргнат од патот за да помине дружината со двоколките или да заповеда веднаш да се пука?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И се смилостивиле на бабата, и дале печено месо и вино и ја пуштиле на слепа магарица, подалеку од нив да си ја бара судбината ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Отфрлен и потценет од угледните бегови, жолтолик, жолтоок и жолтобрад, под широката облека со повеќе коски отколку што му се нужни на еден мислител, не сфаќајќи дека попусто крева глас и дека дури и селаните бегаат од него, се решил да појде во Стамбол и да ја обвини грабежливоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ти го донесе, ние го бесевме, се јавил од темницата Пандил Димулев обеспокоен од копнеж да појде во родната планина и зад широкиот појас на смреките да ги собере сите лековити билки од царството на тревите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Седиме и мислиме со Емина - поарно ќе е на царска служба да појде Емин.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сакаш ли да појдеме и ние во бавчите на султанот?
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Треба да се отргне извесно време од оваа бркотна средина, да појде кај своите, таму на лозјето. Ќе се одмори и ќе си дојде на себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Стана и, неразбирајќи што треба да прави, каде и зошто да појде некаде, залута низ ходникот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
-Секогаш сум се плашел од случајности. Сѐ е пресметано, до тенкости проучено и, наеднаш, стоп. Слушај, Арсо, за сега не. Да појдеме горе и да размислиме.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Да појдеме горе и со Иван да размениме мисли. За вакви работи му сече умот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Што ќе помисли Киркор за него кога навистина тој нема да појде и не појде денес да си го плати костумот со штедрата рака на богат расипник.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ламбата што треба да го осветлува патот ноќе низ долгиот ходник до тоалетот ако посакаш да појдеш повеќе од нужда отколку од желба, огледалата во бањите и една вазна ги собиравме со лопатка и метла за пајажина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Иванов порачал и ти веднаш да појдеш кај него.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Оваа забелешка ме зачекори назад кон евтината забава, но Младичот ме задржа и, веројатно, сакаше да појдеме некаде каде што докажано нема да помине никој.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Прва напиша порака пријателката од Америка, известувајќи ме дека пронашла стан и дека треба само да појдам.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Изворот е далеку да појде да се олади, но и кметот не остава да се оди додека се работи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја мразеше затоа што беше млада и згодна и несексуална, затоа што тој сакаше да појде со неа в постела а никогаш нема да го стори тоа, затоа што околу нејзината слатка тенка половина, која како да те повикува да ја опфатиш со рака, се наоѓаше само оној одвратен црвен појас, тој агресивен симбол на невиност.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Веќе беше доцна, и таа мораше многу брзо да појде дома.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Не ќе беше лошо да појдиш до кај бакало една франџула да купиш оти леб немаме, тато ќе нѐ отепа!“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
- Тогаш да појдеме, - рече влечејќи ме низ мрачниот и со пајажина полн таван на домската зграда.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А ние само што требаше да појдеме по него, проклет да бидам, - и сега не знам откаде толку сила, волја, храброст за еден таков ужасен, тежок пат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
- Ох , - реков сочувствувајќи, - ох, добро вујне, - сакав уште некој збор да речам, но таа уште посилно заплака и јас конечно морав, морав да појдам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Макар што бев силно внесен во лектирата за миграциските движења на птиците, рибите, посебно јагулите, миграцијата на туната низ морињата и океаните на светот, ми беше помалку позната, а за ловот матанѕа слушав за првпат. Се согласив да појдам на овој лов...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сега е времето кога туните во јата минуваат крај Сиди Сауд, на педесетина километри од Тунис...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Па сепак, жарчето што пред исчезнување за кратко вивнуваше, го натера едно утро, откако се изми во браздата крај неговата ограда, решително да појде да ги запознае соседите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Прости ми ги гревовите со лесна душа да појдам в црква на Воскресение Христово... и да се причестам... смирена да го примам Телото и Крвта на Синот Божји - од Богородица Мајчица роден... руган, плукан, мачен, распнат, умрен, од Крстот симнат, во Гроб легнат... си шепоти баба Петра седната пред куќи, веќе променета за в црква.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Да месиме леб, па дури да втаса за размесување, ти да појдеш до црквичето.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
IV Татко сакаше да појдеме од бистрата изворска вода која се влеваше во Езерото и која како ’рбет го означуваше патот сечејќи ја невидливата граница, што ја поставуваа и преместуваа луѓето.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Работата беше друга. Тој требаше да појде во училиштето пред Неда, за да може тој да ја дочека, а не таа него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Илко нацепи дрва за фурната и излезе до кај средсело да види што има што нема, ама една работа го интересуваше најмногу: дали ќе го најде дедот Балета да му понатолче пак да појде до Рожден, белким ќе „м'сне ала" некако да ја заврте господ надесно Рожденката и да се стори себап, да се прожени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само себап да се стори, да не ми страдаат дечињата, кај а намери ѓаволот, в реката да појде и она и он.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега, тие исти соседи, на кои им беше најпотребна во невремето, ја молеа да појде со синот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не успевајќи навреме да го стори пресудниот чекор, да појде кон Запад или кон Исток, насоките на неговите постојани илузии, останувајќи засекогаш во овој град, поверува во сигурниот реванш на судбината.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Најпосле, попушти, се согласи да појдеме, но откако убаво ќе ја среди куќата, иако сè во неа беше во совршен ред.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Наспроти сите притаени сопирања од страна на Татко да појде во родната земја, Мајка беше решена да се најде и на жртвеникот на враќањето, небаре сакајќи, со самото минување на границата, да ја обезличи, да нѐ ослободи од нејзиното митско присуство во нашите животи, да го наложи чинот на враќањето како нормална состојба, како и за сите други луѓе на земјата, како нејзин реванш над балканската историја.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Дејко настојува да појде првин в црква, но тие му велат: - Поважно од сѐ сега ни се полковниците...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога ќе мораше со родителите да појде на задушница или на некој закоп - гледаше што побргу да излезе од гробиштата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Намисли да појде кај отец Серафим да му го каже сонот, да му се исповерда, да почувствува леснина во душата, но се исплаши да не го погледа прекорно отец Серафим и да му рече: Соновите ни го кажуваат она што го мислиме...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Косот пак исвирка. - Двајца да појдат и да видат што има! - повторно нареди командирот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Така тој ја пропатува едната половина од овој широк свет – доволно му е кога е дете! – токму сакаше да појде и понатаму, туку шоферот го донесе дебелото црево и – почна да го мие извалканиот камион.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Затоа, ако сакате да го запознаете Зоки Поки, првин ќе ви препорачаме да ги прочитате приказниве за него, а ако и покрај тоа сакате да го сретнете, ќе мора да појдете од она што сте го дознале за него, и да го барате. Каде ќе го најдете?
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
И за вистина, Силјане, клетвата од старецот, што ги колна прадедови ни, ни се исполни и до неколку години сите деца од лошата сипаница изумреа и останале сите како црни кукавици без челад; да му е милост на Бога, зер нејќел да нѐ сотре сите, ами и дошол на старата од стариот на сон за да им каже на дедови ни да појдат кај изворите и во едниот извор да се искапат, та ќе се сторат штркови, и да прелетаат бело море и црно, та да појдат во вашата земја и тамо челад да родат и да ги изгледаат, та пак овде да си дојдат и да се искапат во другиот извор, та да се сторат пак луѓе.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Пилци да се сторите и од куќава наша да одлетате, да в поле да појдете по трњето да стоите и еден-друзи да се барате, та да не можете никогаш да се најдете.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Си ги прошетал нивјето негови, си ја прошетал куќата, и најпосле летнал и отишол дури на манастир на Богородица на Трескавец, та застанал на кубето од црквата и многу ѝ се молил на Богородица, за да му поможе да појде на штрков вилает и пак да си дојде и човек да се стори, та три години ќе служел на манастирот.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
По неколку дни му се смилило на Силјана да појде кај трлото да си ги види јагнињата, чунки тогај се јагнеле.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Му се смилило на Силјана да појде и тој на нива за да го гледа татка си како ќе ора.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ако рече Господ уште еднаш јас да појдам тамо, три години ќе чинам измет на манастир на Трескавец, на Богородица.
„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Постелата беше топла и тешко се напушташе за да појде во неизвесност, за да се остават очи со дотогаш непознат сјај.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Да појдеш на извор зад девет младости и девет премрежја да се напоиш и внесеш во него бистер и озарен да се вратиш при мене и да ме гледаш сѐ додека не протечеш дробно по мојава планина песу мој!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Дал` постои барем еден сензор во оваа моја изветреана глава за да ми каже каде е?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Комшивката, облечена во фармерки (тесни) и избледена блуза (широка), веднаш, уште пред да појде лифтот, почнува срдечно да му објаснува: Јас, комшија, никога не одам со малиот, туку со овој, големиот лифт.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И така, не му преостанувало ништо друго освен да појде до нејзината куќа по лекови и мелеми и леле! колкава изгореница имал на лицето, под очите!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Најпосле Милчо реши тој да појде кај неа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Да појдеме и да јавиме оттаму дека дрвцето е скршено, дека чешмата во паркот е запустена.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Не знае поради што, ама никако да го прифати како нормално дете кое оваа есен за прв пат треба да појде на училиште, особено не може да прифати почесто да се гледааат со Пеличка, нејзиното срце слути само лошо, чувство што не сака да го сподели со Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Денеска е Голема Богородица па рековме кај неа да појдеме!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Треба убаво да се изнавардиш па да појдеш в нужник или некаде.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше речено да појдам кај кумата, да се поврзам и да се оѕвијам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Можеш да појдеш таму? — Можам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сакам и јас да појдам, ама којзнае дали ќе знам самата нешто да си побарам, да си купам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
1. Ни јавија да појдеме во главната управа на НКВДЕ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се договоривме да појдеме заедно.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ми е страв да допојдам, да му се доближам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ама, некои веќе остануваат, не можат да појдат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Соопштението во училиштето си е така. Ако не веруваш, ајде да појдеме до таму и да прочиташ!“ се тревожеше Нина.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Каде и да појдам, секогаш сум во вода.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Имаше некои што лежеа на душеците на брегот, ама како никому да не му текнуваше да појде кон давеникот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Даме: „Да не е водата, сега би можел да појдам кај Младена.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)