да (сврз.) - продолжи (гл.)

Ми идеа мислите, морав ова да го сторам... чекорот мора да продолжи...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Колку повеќе беа убедувани во непостоењето на бога, овие луѓе во повоените години на комунизмот толку повеќе веруваа дека Бог постои преку испратените кози за овде да продолжи животот...
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Шефот збунето ја гледаше мајка ми. Не знаеше како да продолжи со пописот, па рече: – Луѓе мои, па во ова семејство сѐ се измешало.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Реката секогаш повикуваше некаде, да продолжиме со селидбата, кон непознатите предели, кон морето, кога веќе еднаш сме се откорнале од родната земја.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
За сѐ се виновни козите! Како да мора да има вечни непријатели, сега и од редот на козите, за да продолжи – социјализмот!
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Оние од кои се откажав да ги пуштам за да заштедам за жена ми да може да продолжи да ги купува сите оние непотребни нешта што жените со толкава сласт ги купуваат.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
И така двајцата сопрузи решија да го пуштат Гоцета да продолжи да учи...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Тој го фрли опушокот од цигарата, го свлечка сорот по себе и тргна да продолжи со чистењето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој брзаше да ги завери документите во полицијата, за да може да продолжи со работата.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, таа сѐ уште не се чувствува добро и води борба со француското социјално осигурување да ја вратат во болница, да продолжат да ја лекуваат и да ѝ овозможат да го школува својот син.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Д-р Паскал Сотировски е горд на титулата, зашто вели дека таа му дава морални сили да продолжи посилно да работи на испитувањето на тајните на сончевите дамки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Девојките од Челзи претставува кулминација на неговото дотогашно творештво и успева да ја заинтересира пошироката публика, но истовремено и да го обележи крајот на неговото занимавање со филм.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Имено, после Девојките од Челзи, првиот Ворхолов филм што доживеа комерцијален успех (прикажуван е и во Европа), очигледно е авторовото тежнеење да продолжи во тој правец, т.е. настанува обид за додворување на публиката со постепеното прифаќање на правилата на комерцијализмот, односно во филмовите кои следеа исчезнува меценизмот.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тоа е начин да се преживее, тие се сите тука свои на своето, тој е дојден и заглавен во туѓ град меѓу туѓи луѓе, во туѓа средина во која единствена смисла има да продолжи да ја држи функцијата, инаку е никој и ништо - се правдаше самиот пред себе си, а оној темен дел од желбите ќе се појавеше ненадејно од темните келари на неговата душа и ќе го потсетеше дека се лаже: „Не се прави наивен”, ќе се соочеше со себе си; неодамна самиот пред германските власти ја издејствува смената на Сабтај Салтиел, но и преземањето на неговата функција, стана и претседател на еврејската заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Се почувствува побезбеден и што е најважно, се почувствува повторно важен.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога слезе од возот, Ване не појде со врволицата по перонот па низ холот да излезе од станицата за да продолжи по улиците на кои во тие утрински часови се среќаваа само луѓето што одеа на работа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А кога некако го заврши школото во гратчето, никако не му се остануваше да пасе добиток или да ора нива, туку запна да продолжи со учењето.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ја гледаше карпата над својата глава, погледнуваше со страв во амбисот под себе и се прашуваше: да продолжиме да се качуваме или да се вратиме здрави и живи.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тогаш мора ноќе да си ги намачка рапавите раце со вазелин, а наутро мора на врвовите на прстите да си залепи фластер за да може да продолжи да работи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Молчев. Ѝ ја подадов макарата и сакав да продолжам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
„Можеме да продолжиме за наш ќеф!“ Нели, да плачеш и да се смееш!?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И сфатив дека за нас други патишта веќе не постоеја освен патиштата што водеа кон нашето искоренување... и во тој миг се слушнаа гласови и викања да продолжиме кон Албанија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Како не би се сеќавал? Но, да продолжам: пред некоја вечер, во пижами, возбуден до солзи, дедо се втурна во спалната.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Но, да продолжам: младиот човек, во сиот свој неспокој, се сети на гатачката, слепа старица која му ја навести необичната судбина.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога брат ми на светот му го соопштувал ова свое сфаќање како апсолутна вистина, не се сетил на мојата болка од она попладне кога тој имаше тринаесет, а јас седум години, онаа болка и оној страв предизвикани од погледот на разликите на нашите тела, од помислата на раснењето и делењето со детството, од претчувството дека мојот живот и неговиот живот нема да продолжат заедно и ќе чекорат одвоено кон смртта; го заборавил тоа попладне и тагата и стравот што потекнаа од него и што како сенка паѓаа врз мене претворајќи се во некоја друга тага, во некој друг страв, влевајќи се во некои други таги и стравови.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Заборави; и на раснењето на сите девојчиња, на процесот што го нарекуваше „станување жена“, му додели само едно својство – зависта.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мора да продолжи да чекори за да не заспие и така заспан, несвесно да не клапне на овој снег како на топла постела.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Само ако сакаш... но тогаш само сакаш музиката да продолжи...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како да беше станал номад дури и во сопственото срце. Мора да продолжи да чекори...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Однеси ме на местото што го сакам Мора да продолжи да чекори.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тешко ми е да продолжам, но морам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сакаше да продолжи да зборува, да се оправда, но немаше сила.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Повторно ќор-сокак, - помисли Рада. По кој пат да продолжам?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше и едно заскитано крајче од мислата за тврдата удина, што можеше да му ја донесе оној самјак вчера, просто го имаше нејзиниот вкус, кога ќе се испече едно доста големо крваво парче, делнато од неа и посолено, веднаш на жарот, така што солта да потплуснува додека го печеш, но сега веќе немаше сили, а ни желба, за да продолжи да се губи во тие сонувања и глодања.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега ги немам пред очиве и навистина не морам и во овие свои денови тука да продолжам да се гризам заради нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше еден од оние самјаци, кои воопшто не обрнуваат внимание колку е длабок снегот, за да продолжат да ја бараат и да ја пронаоѓаат својата храна, а по дирата, што ја имаше оставено зад себе тој, сега можеа да чекорат слободно еднододруго двајца луѓе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше една мечка, што можеше да прими во своето огромно тело уште неколку негови зрна и да ја впие во себе сета нивна придушена бол, но беше и една погодена мечка, што можеше да чекори и да продолжи кон него со една не толку тврдоглава решеност, со сета крвава трага, што веќе ја оставаше по снегот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По некое кусо двоумење, тој можеше да краде и да продолжи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мечката стоела, ужасно иззаплетката и бессилна, без да може ни да се помрдне понатаму, само со можноста да продолжи да лелика, онака жаловито и оптегнато, онака мајчински и безизлезно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но и после, и кога беше совладан од тешкиот сон, таа црвојадина продолжуваше да го глода и да ги населува неговите соништа, терајќи го и таму, и во соништата, да продолжува да се ежи и да се преметнува, да стенка и со некакво чудно завивање да им се одѕива на сите оние расплакани и закискани од ветерот лелеци на дивината надвор.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ќе подлипнат малку, кога ќе се најдат сами надвор, помисли тој, но ќе им биде многу полесно да продолжат, бидејќи само така ќе можат да ги избегнат сите оние работи, што му доаѓаат на човека тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш можеше да се исправи. Набргу можеше и да продолжи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само едно пријателско довикнување, на што старчето, без да се обѕрнјува, клима со главата, за да продолжи да го повторува тоа при секое пречекорување понатаму.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И се влечкаше нагоре, на колената и на рацете; снегот како да беше направен од големи тврди скрупци, од чијшто студ набргу во неговите подноктици му се всади и една гола бол, но тоа не мораше да биде забележано со некакво особено внимание, додека заминуваше со лицето во тој снег, бидејќи дланките можеше секогаш да ги замени со лактите и да продолжи да чекори и на нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го освојуваше секое од нив споро и мачно, а кога ќе го оставаше зад себе, имаше во градите толку здив и толку радост за да продолжи да му се приближува на следното.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пречи. Но, бигадирот Језекил сега загази до коленици во таа вода и мораше да продолжи да гази.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше дури и радосен од тој глас. Сакаше оној да продолжи уште да зборува.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Знаеше дека е уште далеку од работ на таа извишена шума, но тоа беше единственото, на што уште можеше да продолжи да мисли, додека волците си мислеа на она своето.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш тие тешко се решаваат да продолжат да цепат напред.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го убија стрика Анѓела, на правдина, се провикнува наеднаш и наеднаш замолчува, ги гледа луѓето измрзнати, лути и завеани, и сам изѕемнат, лут и сиот завеан со снег и се двоуми дали да продолжи да зборува и да им го каже тоа што го има на душата, што му е, што му тежи на срцето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Рано утрото заедно со цедилото се вади од котелот, добро се истрива со дланките, се направува грутчиња, грутчиња, и пак заедно со цедилото, и потпржен со повеќе сало, се враќа во котелот, за да продолжи да се вари.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Максим Акиноски се истави од прозорецот, оди кај масата,се наведнува над цртежот прострен на неа со намера да продолжи да црта, но веднаш потоа со брзи и долги чекори пак се враќа на прозорецот и лут на себеси, првин што се зафаќа да ги слуша гласовите на лишките, а потоа што подлегнува на народските верувања во нивните способности да искобат нешто лошо, го гледа Васила Митрески кој постојано навалувајќи се на лева страна, на страната на покусата нога, откај `рвениците и низ огратчето оди кај копите во гумното.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Исто така, колку одреден систем е построг, толку е поголема и можноста илегалниот пазар да продолжи да егзистира.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Со ставањето на уживателите под лекарска контрола, слоеви на населението , би применувала други стратегии овој систем би ги деградирал.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Планот на париското метро ја одредува со својот мондријановски скелет, со своите црвени, жолти, плави и црни гранки пространата но сепак омеѓена површина на исфрлените псеудоподии - а тоа стебло е живо дваесет часа на секои дваесет и четири, немирниот хлорофил протекува низ него со точна цел, ту се симнува на Шатле ту се качува на Вожирар а ту преседнува кај Одеон за да продолжи до Ла Мот-Пике, двесте, триста, кој знае колку можности за комбинирање за секоја кодирана и програмирана клетка да може да пристапи кон еден сектор на дрвото и да се промолкне во друг, за да излезе од галеријата Лафает и да остави пакет со пешкири или некаква ламба на некаков трет кат од улицата Геј- Лисак.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Јун Јианг не можеше да продолжи со своето испрашување; но три години подоцна, кога повторно талкаше кон Истокот, додека поминуваше покрај шумата Сунг случајно го сретна Хонг Минг.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Би можела да продолжам и никаде да не застанам... сѐ додека не те најдам на крајот од патот...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Да дишам, сонувам,да мечтаам... Да бидам и јас иста како и ти... да продолжам да живеам...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Понекогаш кога ќе беше сам, кога ќе ги чекаше другарите да излезат од училиштето, од здодевност не знаеше што да прави, та често скокаше да си ја прескокне сенката; кога ќе влезеше сонцето во облак, чекаше да излези за пак да продолжи.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Стоеше така збунет не можејќи да продолжи со работа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Бидејќи веќе беше препознат, не можеше да продолжи и да седне на масата на една осамена девојка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Проблемот беше, како тркалото на индустријата да продолжи да се врти, а притоа да не се зголемува вистинското богатство во светот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Речиси стана непријатно да продолжат да седат така молчејќи: освен тоа, беше премногу студено за да се седи мирно.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сакаше да продолжи да зборува за мајка си.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Конечно, токму со помош на двомислата Партијата беше во состојба и, колку што знаеме, може да продолжи да биде во состојба да го запира текот на историјата уште илјадници години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Немаше смисла да продолжи со испитувањето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
За момент му беше премногу тешко да продолжи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Христина го замоли да ги остави да свртат едно кругче до офицерскиот дом, дека ќе се вратат кај него, па можи заедно да продолжат до кај стрико.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
И покрај сите обврски дома и на работа, тој не престануваше да размислува што да направи, кој да биде следниот чекор кон повторно доближување кон Томаица, давање знак дека тој не се откажува така лесно, дека ќе направи сѐ нивната љубов да продолжи да живее.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
По плоштадот претпоставив дека доаѓа мостот. Така си мислев и не сакав да продолжам.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Под мишка ги носам белите листови на предавството и строгите правила на играта збран како копец: ми трпнат прстите, ги стегам индигата со план да се победи зимата во срцето, веритигинозниот синдром и сета светска иронија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Така, на триста метри височина, наместо да почнеме да градиме врв, подигнавме нови челични греди, една врз друга, во насока на зенитот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Му го читам изненадувањето, оти јас не бев на потег, а сака тоа, колку само сака да ми го рече, ама не дозволувам: ја вртам клепсидрата со видлива енергичност што значи потег и протест и најсетне и простотија и простор во кој има смисла да продолжи играта, граматиката на чутуранга во која бројот на играчите е ограничен на четворица, но се гледа тој е веќе триплициран и нужно е однапред да се договори редот, правилата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Толку беше согласен што речиси вриснав.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, тој, инженерот Ајфел, се надева дека ќе има доброволци кои се готови да продолжат со него. Но, што да продолжат?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ама не го знам името на плоштадот, како навистина да бев пристигнала на плоштад во Будимпешта и се бев загубила зашто не му го знам името; таму каде што едно име е еден плоштад.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Пишувам дотука, немам желба да продолжам да се сеќавам што си мислев.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Според една легенда, во средниот век, Омејадите, престанувајќи да ги преобратуваат немуслиманите, го прифатиле системот dhihmi, кој ги штител христијаните и Евреите, коишто можеле да продолжат да ја практикуваат својата вера, но по цена на тежок данок.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но нејсе, морав да се соземам, да продолжам, моите чеда растеа, требаше да се мисли за нивната иднина...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Меѓутоа, се надоврза Татко по Riconquista исчезнаа и последните живи заедници кои би можеле да продолжат да ја негуваат андалузиската муслиманско-христијанска синтеза?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Можам само горко да се исплакам и да продолжам да талкам наоколу, како жив мртовец.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Се вратив да продолжам да копам. Копав со раце и нокти. Ископав само една малечка дупка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Капнуваше под мекиот товар. Немајќи сила да продолжи, застана и го пушти неподвижниот.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ќе ги премолчеме ли за да продолжиме во ист правец.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Коцката на донкихотизмот беше фрлена. Морав да продолжам.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И не беше случаен фактот што јас, амбасадорот во неодамна признатата држава Палестина, дознавав од градинарот за почетокот на американско-палестинските преговори во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
За разлика од Катон, Сципион, сметаше дека Картагина треба да продолжи да постои! Картагина му се противеше на Рим. Голијат против Давид!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но мораше да продолжи мисијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ноќта лекарскиот конзилиум беше принуден да потпише медицинско мислење за ограничената моќ на Бургиба да продолжи да ја врши функцијата Претседател на Република Тунис.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
... Погледни ме веднаш сенко моја што така немо си седиш и залудно ме следиш Не заборавај сенко, си втора по судбина, после мене А мора, мора да си наследила барем нешто од она што јас вешто некогаш го правев а ветерот го однесе за навек Побарај ме сега види Во мојот дневник Дали јас некогаш те славев и оставив аманет да продолжиш по мојот пат Заборави засекогаш на моите патила Извини за она што некогаш те мамев Врати ми сега, ако не си ми вратила
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Матеј не сакаше да отстапи од зацртаното што го имаше во животот - да има највисоки оценки, да стане студент на генерација, да продолжи со образованието во САД.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Дека започнува ново поглавје во нашите животи…, дека мора да најдеме сила…, спомените за еден прекрасен човек да ни помогнат да продолжиме понатаму…
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Одмавна со раката, со намера да продолжи натаму.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По долго размислување реши да продолжи.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се отсели Тане, а Оруш долго време размислуваше што да прави: да продолжи ли да ја гради куќата или не.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Да продолжи – Тунис, Алжир, до брегот на океанот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Откако ги заврши работите што беше предвидела да ги заврши утрешниот ден, само за да го следи Татко во ноќта, небаре да го преземе својот дел од одговорноста од татковото замислено патување, кое еден ден можеше да продолжи во реалноста, тивко се прикраде до неговата соба.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мисијата требаше да продолжи во спасувањето на други детски животи зашто, поинаку, сета мисија не би ја имала својата смисла. Немаше крај на Мајкините добрини.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Наша желба е тука да продолжи да учи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На некоја од прелистуваните страници, Мајка, низ читањето, очекуваше да се појави некое зракче светлина, некоја надеж за да излезе од лавиринтот на осаменоста, да открие каде запрел Татко кога бил жив, а каде би можел сега тој да продолжи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Помолча пак отец Иларион, и кога виде дека сите гледаат во него чекајќи да продолжи, рече: - Душата човекова се разликува од животните и по тоа што таа прави дела; што управува со сопственото тело; што знае дека телото ѝ е привремено боравиште; што е разумна и знае дека е од бога и во бога ќе се врати; што знае дека ако биде грешна - ќе замине мрачна и темна, а ако биде безгрешна - ќе замине чиста и светла; што знае (како што вели свети Андреј Јуродив) дека сразмерно на делата што ги направила, така и ќе свети: некоја како сонце, некоја како месечина, некоја како пламен, некоја како молња, некоја како камен скапоцен, некоја како килибар, некоја како цвет, некоја како волна, некоја како сребро, некоја како чисто злато.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тоа го налути Китана и тој достави барање да продолжи спорот, да се истера правдата на видело.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Учителот додека деновите беа убави, наставата ја држеше надвор, во природа; но кога зафатија дождливите и студените есенски денови, бараше да му се ослободат училниците за да продолжи внатре, но командантот му викаше: - Какво школо...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
10. Тој се согласува да продолжи, ... нашиот наратор, барајќи само и таа тоа да го направи, спремно прифаќајќи нејзиното молчење да го сфати како прифаќање.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ете, тоа е причината, пред да се впуштиме во спомнатата авантура со прашања, брзо брзо да го симниме погледот пред нашите нозе и да продолжиме да чекориме по порано одредената патека; дури и ќе го забрзаме чекорот исплашени дека секое подзастанување или одвишно шетање со погледот може да биде погрешно протолкувано па дури и осудено од недобронамерните сограѓани.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но да се вратиме на случајот со индивидуата од пред мојата канцеларија.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ниедна мислам нема да продолжи да трае тежината на пустошот ќе влече и ѕвезда по ѕвезда ќе паѓа ќе трае таа толку колку што ќе потрае нашата утрена на постела распослан векот парче по парче дури се собере и последниот бран од праискони што лута ќе нѐ покрие.
„Камена“ од Анте Поповски (1972)
- Три карамели... – повтори Зоки и, та што стана! Тој застана и не може да продолжи понатаму.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Но ако не го сторите тоа, ако не се откажете од намерата да продолжите со потрагата, обезбедете си светлосен извор, веројатно петролејска ламба, или светилка на батерија, за совладување на пречките што времето ги натрупало по тесните ходници.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Мислам дека ќе бидете збунети а можеби и ќе посакате да ја напуштите намерата да продолжите со потрагата заради онаа небулозна а и загадочна порака Влез во безизлезот што стои на спомнатата врата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Жената молчеше, беше згрчена во износен капут и тешко се држеше на нозе - беше болна или пијана, а тој ја гледаше, нејзе и офицерот, борејќи се за малку сила за да издржи додека тие не се оддалечат, за да продолжи кон осветлениот прозорец на крај на улицата, за да - за да живеам, мислеше и слушаше.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Наместо да продолжам со излагањето на своите американски впечатоци, сфаќам дека е попаметно да им ја возвратам насмевката на љубезните сопатнички и да го почекам оброкот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Каков автобус? Казна ли е ова? Дали згрешив што го избришав чевлите? – изнервирано се прашував, што беше забележано од младиот службеник.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Таксистот, пак, за чудо, осети потреба да продолжи: - Извинете, да не сте Вие од Куманово?
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Не знам дали ме разбираш? ...
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Утредента, додека сонцето сѐ уште се готвеше да отскочи на небото и да продолжи да ја пече жетвата, дедо Бошко, онаков сув, висок и подгрбавен, излезе од дома.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Капетане!“ „Да продолжам. Кој ме создал мене? Градот. Луѓето што ме создадоа умреа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Јас не сум гладен.“ „Мораш да јадеш. Мораш да продолжиш.”
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога се вратија вечерта да продолжат со пиење, веселбата беше свршена.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И вториот: Веќе два пати за мене животот има завршено: еднаш, во 1945 година кога татко ми повеќе не можеше да ми овозможи да продолжам да учам така што морав да ѝ се вратам на земјоделската работа којашто не успеав ни да ја засакам ниту пак на неа да се навикнам и, вториот пат, кога почина жена ми оставајќи ме како чкор в планина по кого што никој жив не ќе се наведне да го земе за макар каква употреба ама јас и сам си го имам кабаетот зашто немав пари да му го платам лекот за да си ја излечам женат на Војаната, душманиот на мојот татко заедно со оној Трајка Казиовски од Ливаѓе и сега и мои душмани.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се реши да продолжи со рамнодушноста и речиси потамина: „Па ние сме сите оковано ставени во служба на загадувањето на човечката околина“, со изразита рамнодушност рече Едо Бранов и продолжи: „Без исклучок.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Доколку премиерот Пуриќ „се спротивставува на напорите да се постигне спогодба со маршалот Тито..., Британската влада, потпомогната од Русија и можеби од САД, ќе ѝ стави до знаење дека нема да продолжи да ја признава Владата на Пуриќ во овој состав“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Во првите месеци на 1944 година и Обединетиот одбор на Американците од југословенско потекло презел чекори во круговите на американските културни и политички личности за оддавање признание за учеството на НОВ и ПО на Југославија во борбата против силите на Оската.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
И најчесто оваа потрага по идентитетот претставува индивидуален но не и колективен чин.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Само посакувам овие настани, наспроти сѐ, да претставуваат позитивна алка на една позитивна еволуција и да ви дадат нова смисла да продолжите да пишувате.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Да се сетиме на најрадосниот момент во живот, кога доживеавме искрена, длабока среќа Во хистеријата на секојдневието, кога ќе се сопнете на најситното камче сте се запрашале ли: -„Која е вистината за вашиот живот?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да научиме да гледаме, слушаме, мирисаме, да ги вкусиме најмиризливите зачини на животот, да бидеме шармантни, харизматични, лесни како воздухот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Јас го пронајдов центарот на моето постоење, оската околу која се врти мојот свет, гравитација е љубовта доволно стабилна за да трае и да продолжам да живеам.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Да продолжиме да патуваме низ животот, да го исчистиме минатото од нечистотијата односно да го разбереме, да си простиме себе си и на другите за недостатоците, мааните, несовршеностите, да си створиме мир, конкордија, согласност, урамнотеженост и да дозволиме да бидеме водени од страна на големата сила што се наоѓа во нас, поголема од секоја надворешност, поголема од нас самите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Освежувачки, смирувачки ноти во нови утра кои ни вдахнуваат енергија, кои не воздигнуваат и ни даваат сила слободно да се нурнеме во прекрасната, идилична, раскошна светлина и светоста на новиот ден.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кога ќе се сопнеме и паднеме во стапиците на животот да не го заборавиме она што нѐ тера да станеме и да продолжиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе се дрзнам само да го додадам моето понизно барање: Вашето Величество да го прими моето скромно дело со благонаклоност и да продолжи да му ја пружа својата пресветла Кралска милост на препонизниот и препослушниот слуга на Неговото Величество Авторот Лајпциг, 7-ми јули 1747. 18 Margina #17-18 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Низок, збиен маж се доближи во мракот и откако се претстави себе и бројот на единицата, посоветува: - Не е препорачливо, генерале, да продолжите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Со сила на една чета поддржана со целото тешко оружје на бригадата и едно пододделение на артилеријата утре во 20 часот и 30 минути да преземе ноќен напад во насока Стеницка и да продолжи сѐ до утринските часови на 21 август.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Меѓутоа, јас морав да продолжам: - И на знамињата на Октомврската револуција, на вашите партиски знамиња, во безброј пароли, плакати – лесно се препознаваат – библиски, евангелиски, курански и други повици од светите книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
П.П. можеше да продолжи.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А.А. најпосле ми даде можност да продолжам: - Во одговор на вашето прашање, да се вратиме на прашањето на Апокалипсата и светите книги.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Патувањето со ова вовче, наспрема големиот воз Балкан-експрес со кој и покрај некогашната голема желба на Татко да продолжиме кон западна Европа не отпатуваме никогаш, ни се чинеше како да нѐ носи во небото, до некој облак, како во слика на Шагал.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Како да продолжив да одам во место. Ме обземаа нови бранови страв длабоко во душата!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По планот на Беличот – отсега така ќе го викаме светлокосиот – со возот требаше да се префрлат до последната станица, а од таму со камион или некоја кола да продолжат до бригадните логори.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Старецот весело ги распрашуваше за сето време, им прикажуваше за работата на младинците, кои што работеа блиску до неговото село и ги закачаше дека ако не станат ударници веднаш ќе ги симне од колата, за да продолжат пеш по јулскиот пек.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Во тоа е поразот на Рабле, тоа е баштината на Амио. Вистинско ср... да продолжам. (...) елементи на самосвест Margina #32-33 [1996] | okno.mk МАРГИНА
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
9 НЕ САМО ЗОШТО ПСЕВДОНИМ ТУКУ И ЗОШТО Е ПОДОБРО ДА СЕ ПОТПИШУВА МНОЖИНА ОТКОЛКУ ЕДНИНА
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како што со булуците ја минувавме реката, така возрасните што беа со пушки нѐ оставаа сами да продолжиме, а тие се враќаа некаде во осојското.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Братучедите се свртеа кон војниците, ги погледнаа и сфатија дека ќе мораат да продолжат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Мурџо исто така видливо растревожен од далечниот глас на камбаните оти и покрај тоа што сака да продолжи со нив, онде горе, на крајот од улицава ќе се сврти Пелагија со еден молбен опул дека доста одел со нив, дека сега е време да се врати да ја варди куќата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Горачинов зема здив да продолжи: — Јас, иако сум Македонец, вели, досега не сум се вклучил во македонските организации.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Чекам да му свирнат од другиот крај на ходникот па да продолжиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И затоа растреперените устенца меѓу јаболчињата, подзацрвенети од љубомора, исцвилија: - Е, па време е да продолжиме, оти не сте само вие!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Тој од сопствената моментална вина на совеста градеше одбрамбен механизам, заканувајќи им се на луѓето на кои им значи, дека ќе се самоубие, само за да му ги простат направените грешки и за со мирна совест да продолжи да прави нови уште поголеми.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Пред да продолжам со редоследот на настаните, кратко ќе се навратам на свадбата на средната ми сестра.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
„Да продолжиме“, рече Томе „имаме интересни писма од Кавадарци, Берово и Кичево. Повели Војче!“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)