да (сврз.) - прска (гл.)

Секавично почна да прска сѐ околу него, да испарува, да го обвива во сиви крпи магла.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Почна да штрака и да прска водата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)