да (сврз.) - слушне (гл.)

Секретарот, барајќи да си го поврати авторитетот разнишан од овој козар, пред своите потчинети, сега поприбрано и одмерено му се обрати гласно на Чанга за да слушнат и другите главни козари: – Ние градиме социјализам на патот кон комунизмот, кон бескласното општество.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И татковиот пријател Чанга, кога разбра за името на нашата коза, мигум остана зачуден, но никогаш не ја доведуваше во прашање татковата чесност, што и да слушнеше за него.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Проштевај што го споменувам одново името на овој човек, знам дека не сакаш да слушнеш за него, но досега не можев да најдам ништо друго напишано за крајот на животот на Никола.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми доаѓаше во сон како да сакаше да ми каже нешто, но никако не успеваше да изусти или кога ќе успееше да пушти глас јас не можев да слушнам...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ако се навртени долу Црна, лебами, зорт да слушнат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Да слушнам, Толе. Ако е до мене работа, јас сосем куќа сум готов.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сакаше со своите уши да слушне од Стевановата уста дали навистина Ката зборувала дома за нивното продавање.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ти обневидува видот, па не го гледаш тие тоа сите што го гледаат туку ти се привидува никој што не гледа; ти секнува жедта, па не го чувствуваш јазикот како ти талка по сувата уста како давеник што не сака да слушне за вода; ти гасне гладот, како излишна потреба да се наполни утробата во привидна компензација за секој неуспех во животот; ти се нивелира вкусот, така што ти е сеедно дали пиеш изворска вода или жива сода; ти испарува мирисот, освен на хризантемите ако воопшто испуштаат нешто додека рамнодушни ги ставаат во китки на свежите гробови.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ако не можеш да слушнеш, се обѕираш да видиш - што е тоа?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Беше на растојание, од кое можеше да слушне што зборуваат тие, кога Даниел низ заби пропелтечи, „Слушај, мудрецу, ако истресеш уште една глупост, ќе те мавнам со тулава.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Откако забележува дека не реагирам ми приоѓа уште повнимателно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сѐ стивна. И богами, сѐ ми дојде на ум. Затоа и ја испружив раката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да ми беше спомнато и името? - прашува таа додека ја затвора вратата и ме гледа испитувачки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А боите, боите ми се последна ебана грижа”, како да слушнав дека шепоти додека издишуваше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се престорив невешт. - Како да слушнав нешто?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го напрегнав слухот да слушнам што зборуваат, но ништо не се слушаше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас замолив да разговарам со Луција; мајка ѝ рече: „Почекајте Лудвик“ и ја остави слушалката отворена; и јас наслушнував како се отвора вратата од другата соба, како мајка ѝ го кажува моето име, како вели дека мора да сам некое чудно дете и како Луција вели нервозно: „Не сакам никого да слушнам!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не се обидував да видам во моите мисли како лежи едвај подвижен, не сакав да слушнам како последните капки сила го принудуваат да вдишува и издишува, не сакав да знам ни што му врвело низ мислите во тие мигови – дали го мачела помислата на сестрите кои постојано се јавувале во неговиот дом и молеле да се најде начин да ја напуштат Виена, дали имал грижа на совеста од претпоставувањето дека во логорите на смртта ќе ги приберат и нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не се обидував да ги замислам последните мигови од неговиот живот, доволно ми беше што дознав дека е мртов, дека е смирен, без телесна болка, без душевна јанѕа, затоа што сигурно на оној свет душата се ослободува од сите тегобности и самообвинувања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакав да гледам и да слушнам за велосипедизмот на спортските програми на телевизијата, на радиото, но од медиумите добивав само скудни податоци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Како си думаш да ја избистриш, прашува Максим и вели Сите да слушнеме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Единствено што можете е одненадеж да слушнете, на ист начин како кога имате кивавица, тогаш можете само ненадејно да кивнете.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Одеднаш, како да слушна дека зборува некој друг, Винстон се слушна себеси како вели со длабок громок глас дека нему треба да му припадне целото парче.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Можеби никогаш веќе добрите луѓе во Париз немаше да слушнат за мене.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сите го запреа здивот за да можат да слушнат што ќе биде и кои се овие наседнати на масата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Па дури и Илко Сукалов, излегувајќи од вигната на Прцуна, застана да слушне за последен пат турска лакрдија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Уште на пет чекори пред општината, а Дуче веќе чука со двете големи вретена на него: дангара, дамбара, дангара, дамбара, — мава Дуче колку што може и не може и знае дека далеку се слуша неговиот барабан, иако сам ништо ве може да слушне, бидејќи беше глув на двете уши.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Старата чекаше да слушне од него какво варилце да зготви за ручек, а можеше патем да пропере некое алиште или да ја фати метлата.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
- Ти си помислил, а јас како да слушнав!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„А вие? Таму, додека копавте, ги слушавте ли патролите кога наидуваа?“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
„Прашуваш што да слушнеш? Па тоа, што ти го реков: дека цвеќињата се како луѓето.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Требаше да слушнам како се прикрадуваат вашите чекори по дворот па да се поослободи сонот и да ми пријде.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ги претставува „оркестралната“ - музика старомодните хиерархиски структури. е толку дигитална, толку Оркестралната музика претставува сѐ скроена, ритмична, и што не сакам од Ренесансата... зависна од улогите на Ако си композитор кој пишува таква музичарите. музика, можат да поминат неколку години пред да слушнеш како звучат твоите дела.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ми зборуваше полугласно, но доволно јасно за да слушне и некој непознат од групата: - Да не си изнемоштен од напорното патување низ татковината?
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Ја спраштив низ вратата уште пред да слушнам нови викотници и караници.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Си ги зеде куферите и исчезна низ вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)