Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Тоа е многу малку храна, ти си слаба, треба да јадеш повеќе. – реков загрижено - Не, не ми е доручек, јас секое утро, веднаш по будењето ова го правам не го оставам никогаш гладен стомакот. – одговори таа.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Подоцна ништо не сакала да јаде, сѐ помалку јадела, понеколку трошки леб јадела дневно,за да не им биде товар на нив.

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Да си помуабетиме и да ѝ донесам да јаде нешто.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Но, во Истанбул не морате да наминете во гостилница за да јадете.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Орачите навалија лакомо да јадат и цели корки, голтаа, бидејќи и сношти беа без леб, та од вчера како каснаа, немаше сношти што да вечераат, ни да појадат сабајлево, а ете веќе 78 саати како ги тресат ралата и како запињаат гладни.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие пак што немаа да платат, ниту пак имаше што да им се продаде „на телал", ги тераа гавазот и заптиите, што му ги ставаше на расположение витолишкиот мудур, со авалеџијата од село на село и им удираа секој ден по дваесет и пет стапови по голо месо дури можеа да мрдаат, да одат со нив, а откако ќе им ги искршеа ребрата, ги оставаа да преболат кај некој роднина или пријател, со строга наредба да си одат дома, да работат, да печалат и, на есен, кога ќе дојде авалеџијата, да платат на царот, ако не сакаат пак да јадат двојни ќотеци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јадење имаше: сите носеа јадење.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Ми беше срам да плачам. Па и не требаше да плачам.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Учителката организира да не се двоиме, заедно да седиме, заедно да јадеме, заедно да играме.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Во однос на состојбата во која се наоѓале партизаните Ламби ќе истакне “во ова време ние бевме ограничени да јадеме сѐ што ќе најдеме во шумата, желки, листови од бука и др.

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

КРАМП - Р. Крамб (андерграунд крал за стрипови) рекол: „Од многу гледање во екран човек се претвора во крап! Затоа: прво со кран ќе ти го качам тој проклет екран, а потоа ќе го зашибам со крампови и крампони, или просто ќе го спуштам во кратер. После можеш да читаш стрипови и да јадеш кремпити!“ Margina #19-20 [1995] | okno.mk 43

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Орвел гомна да јаде, осумдесчетврта вода да му носи.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Ги изврши на нормален начин сите редовни, претпладневни задачи, донесе малку сено и две, три јаболка во тремот, пред Кротка, која веќе покажуваше знаци на доверба кон момченцето и почнуваше по малку да јаде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Јадеше со чувство дека мора брзо да јаде, без починка, без застанување, зашто миговите во кои беше собрана таа сладост можеа да се испуштат и задоволството од убавиот ручек да пропадне.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Во еден агол распосла слама, го положи јагнето, а на овцата ѝ стави во дрвена копанка да јаде.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ќе се успокоиш па ќе почнеш да јадеш - рече Бојан, па си помисли дека срната можеби ќе сака да јаде од сеното, или од јаболката.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Потоа брзо се облече, се присили да изгризе едно јаболко, зашто знаеше дека треба да јаде, па се вовлече под чергите.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

А ако мора да седнете на иста маса да јадете од ист леб, од иста чинија, тогаш тоа ќе го правиш внимателно, со такт, а сè во зависност од степенот на досегнатата мудрост.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

„Не, не, Кети. Не можам ништо да јадам.“

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Кога времето беше жешко, освен како денешното готвење, што се вршеше на големиот шпорет на гас, храната, што се земаше од визбата или се донесуваше од бавчите, се подготвуваше овде надвор, на терасата и се јадеше на масата што беше обложена со дабово дрво, на која дваесетина луѓе можеа да јадат без да се тискаат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Да јадеш крадени отпадоци од туѓи софри и да се гордееш со тоа: смешно и тажно.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

МИТРЕ: Вистина, така е од ноќ кому му зинува уста да јаде ама адет е, останало да се стави софра.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Итромани, им ги продаваа и нам ни велеа дека по налог на партијата ги праќаа на фронт за да имаат нашите што да јадат.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Само некои одбиваа да јадат. Најголемиот број подаваа раце за да добијат од сендвичите, кои во пунктот за исхрана ги имаше цели купови.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Во пакетот имаш доволно соленки и слатки за неколку дена, така што можеш да јадеш и по роденденот, посебно јајцата и кашкавалот.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Една девојка е сигурна дека некои нејзини мисли се всушност туѓи наметнувања, и прави спротивно на нив - ако прво помисли: овде ќе ја преминам улицата, веднаш потоа се спротивставува, и преминува на некое друго место; ако си рече: „Време е да јадам“, во следниот миг решава да остане гладна до следниот ден; ако си помисли, додека пие вода: „Пази да не ти се лизне чашата од рацете,“ уште веднаш ја фрла чашата на подот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Такви исти верувања, кај различни луѓе, на различни простори, се повторуваат неброено многу пати низ времето.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пак почнав да се навикнувам да седнувам на поставена маса, со подготвен од друг ручек, да јадам со измиени од друг садови, на испрано и испеглано.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

- Стави ми да јадам, мртов сум уморен и жив гладен, - Анѓа му ја тутна тавата пред нос.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Тие јадеа молкум. Само Паша Емиљевич гурмански нишаше со главата и симнувајќи ги од мустаките алгите на зелката, со тешкотии велеше: - Таква зелка е грешно да јадеш без вотка. okno.mk 175

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Меѓутоа, мрачниот инспектор на противпожарната заштита се спушти по скалите од таванот и, повторно наоѓајќи се во кујната, виде петорица граѓани кои непосредно со раце копаа од бурето кисела зелка и ја прождираа.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

И пуста јас, дали било тоа јадење?! Ако јадат повеќе леб, ќе ги удрам по рака, и ќе им велам помалку да јадат леб.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А може да јал јајца од штрк, ќе нагаѓаат другите, тие тераат многу понадвор.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ми се припива вода и земам снег да јадам, Јадам снег и со снегот го тријам челото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Проста жена, ама мајка ти е не можеш да ја смениш. Таа прва ти дала да јадеш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така лутајќи ноќе од шума до шума и од село до село, по тринаесет години, се нашол на своја голема несреќа во Лесново ...

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Го превртувавме месото на жарот со долги, зашилени ветки, бавно, секој со исчекување дека некој прв ќе почне да јаде.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не бил фанариот, се колнел, не веќе распоп ами побратим или брат на светиот Гаврил Лесновски, дека во манастирот пеел на јазик на кој го научил да пее калуѓерот што го нашол по борбите со аскерот на пашата Лобуд, како што го научил да копа и да јаде половина од она што можел да изеде негов врсник, парче поскура, неколку маслинки и капка вино.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Чудно беше колку брзо наеднаш станавме безгласни.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Пред прикаската, вмугри, го довлекле гладен и исцрпен и, сожалувајќи го стар и нагрнат со безбојна черга, му дале да јаде и му дале ракија.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Трогнатиот отец Панделиј, последниот жив јунак од битките во Негуш, од ракијата дури малку и се сцрвел во лицето.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Одвреме-навреме полуорганизирана група на граѓани можеше да го притисне продавачот и да му каже в лице отприлика нешто вака: Дај бе од тоа робата под тезга, да ти ебам мајката, ги криеш а народот нема шо да јади!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

„Тавата ориз се грее, мамо! Те чекав, да јадеме заедно“.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Додуша, по нешто и контам зашто знам дека муабетот и не му е којзнае колку содржаен, па сигурно ме кани да јадам и да спијам со него.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Жан Мартин пак прашува: - А кој ќе плати да пиеш она што се јаде и да јадеш она што се пие? Тони пак одговара: - Сите овие што седат овде. Се разбира, дамите повеќе. Јас сум за нив неодолив.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

ЛУКОВ: (Ја гледа. Овој пат со посебен, заинтересиран поглед и долго. Потоа седнува да јаде.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Александар заклучи дека мора да јаде за сите негови претци кои биле гладни и дека би било крајно непристојно да не се придржува кон овој своевиден култ на предците.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Иде време за ручок и кметот ги пушта под сенката на дрвото да јадат.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тој, чувствувајќи дека таа сѐ повеќе се отуѓува од него, та кога ќе седнеа на масата да јадат и кога ќе го почувствуваше присуството на Богдана на масата, ја брецнуваше чинијата со јадење и стануваше да не го чувствува во близина.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Откако го уапсија, не му дадоа да јаде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го растовари својот подавалник и веднаш почна да јаде.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој беше едно темно, нечисто, бедно место во кое речиси никој немаше доволно да јаде и во кое стотици и илјадници сиромашни луѓе немаа чевли на нозете и покрив над главата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Мајка ми е избезумена, само супи му готви, му клава ладни облоги, а таја нејќи да јади, ако касни нешто веднаш го повраќа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Немав никакво јадење. Мане ми даде и некоја урда со пиперки, па кога почнав да јадам не знаев за доста.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Тргнавме по патот, имаше голем снег.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Таа не правеше некоја разлика меѓу децата, па тие ја засакаа зашто на сите им ставаше еднакво да јадат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога стигнавме горе, Мане нашол некои чевли па ги облеков, а на петите имаа некои потковици како на магаре, па само што ќе стапнев потковиците ќе го кренеа снегот под нозете и јас пак останував боса.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

На едно место застанавме да јадеме, тоа ни беше и појадок и ручек.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ѕвонарот тој ден конечно сосема полуде. Неизлечиво. Со денови не можеше ниту да јаде, ниту да спие.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Сакаше да јадеш“ , рече брат му. „И да пиеш.“

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Неговата зачуденост удри на крстост на каква не беше свикнат во канцеларијата со опор мирис на нешто непознато од што душникот му се сушеше до корен. „Јас сакав само да јадам“ , рече Отец Симеон. „Сфаќаш ли - леб? Само леб.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Марија почна сама да се мие, да се чешла, да се преоблекува. Сама да јаде.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Се вртеа тој и жена му околу неа и не знаеја што да ѝ прават; ѝ бараа стршлен во кожата, не ѝ најдоа; ѝ бараа трн во нозете, рана некоја, но не ѝ најдоа; ѝ даваа вода, да пие, ѝ даваа да јаде, но таа само рикаше; ја измолзија за да ѝ го олеснат млекото во вимето, но таа и понатаму рикаше; ја одврзаа од јаслите, ја извадија од кералот, ја пуштија да шета низ дворот, низ бавчите, но таа никако да се смири: рикаше ли рикаше.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Секоја куќа била должна да му дава по еден печен вол на ден за да јаде; кога дошол редот на Чулко Заумко, тој се послужил со итрина: го испекол волот и го премачкал со отров што го собрал од многу отровни змии; кога змејот го изел волот, се отрул.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Еден ден Илко одби да јаде. Му рече на Мил: - Синко, жена ти сака да ме отруе... - Да те отруе?!

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога прасето го средија и испекоа месо за јадење, седнаа сите да јадат.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се избистрија и чешмите во селото и луѓето сјурнаа навалица да пијат колку можат и не можат - да се наситат; започнаа фурните по дворовите да чадат, да печат луѓето леб, да јадат, да го заполтат гладот: ги јадеа уште жешки лебовите, уште неостинати; собираа зеленчуци и плодови останати по тињата, ги миеја и ги групкаа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

На колку луѓе им е дадено да јадат и да пијат и да знаат дека е тоа уживање!

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Морскиот лав во Зоолошката градина, кој паднат во некоја депресија одбивал и да јаде, кога се појавив и се подадов кон него, доплива кај мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Работата ја забавуваше тоа што истовремено готвев, заради Симона, зашто знаев дека тој со години земал да јаде само она што ќе му дојде под рака.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Колку јаде човек? Треба да јадеш, нормално, но колку еден сам човек ќе изеде?

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Малку по малку, почна да јаде со мене.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Ами тука? и без него? Ќе дојде ли некој, ќе ги опита дали има што да јадат?

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Само по еден орев да јадеше на ден, пак не е многу!

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Седнаа да поручаат, ама нели беше многу мрсно јадењето, а питулиците и слатки од медот, та не им даде да јадат многу.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го остави крмнакот да јаде и си ја започна редовната вечерна работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој Јован Ѓуров, или како го викаа в село — Ѓуровчето, беше син на дедот Ѓура Јовановски од нашето село Витолишча, кој, за да го исхрани Јована и трите му сестри, помали од него, одеше секоја пролет во Ќесендра или Метуите на жетва, а откако ќе се вратеше оттаму продолжуваше со аргатлакот во Прилепско или Битолско Поле. Со парите што ќе ги донесе од жетва ќе купеше толку леб, колку еднаш во денот да јадат децата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во негово маало немаше здрави сите другари му беа наркомани од дома добиваше пари да јаде но сиот џепарлак за ганџа го даде

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Полковниците воодушевени, не знаеја од кои риби побргу да јадат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Луѓето како што пристигнуваат, така фаќаат место во бавчите, на островцето каде што истечуваат изворите, крај брегот на езерото, по дворовите, спростираат ќилимчиња, веленца и седнуваат да се одморат, да јадат; како што надоаѓаат луѓето од околните и подалечните места, така сѐ повеќе се полни просторот околу манастирот.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ми свика: „Не пукаш... Си го оставил митралезот за да јадеш... А?“

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Потоа седна крај горското изворче, ја сметна торбичката од рамото, го извади пченкарниот лебец, неколку пиперки и почна слатко, слатко да јаде...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Речиси сите мажи ги врзаа. - И ти уште Дорча ќе го гледаш? - Гревота е! И тој треба да јаде - се правдаше тој.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тогаш добро, - вели баба му и замолчува, а кога Зоки посакува да јаде, чинијата со јадењето таа му ја става на столот и си оди.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

На тие зборови и друзи Силјанови што им ги велел на другарите, тие уште повеќе го насрчувале да јаде најслатки работи, чунки покрај него и тие јаделе и пиеле.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Во тоа место беше се направил еден бој и многу луѓе имало истепани и изоставени по планината, та поради мршите беа се собрале орли да јадат од мршите.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

– „Ах, јас сиромав, си рекол сам со себе, дали така ми било речено, наместо од прасе месо да јадам понапред, сега си јадам жаби; наместо јагули и риби напред што јадев во златниот град Прилеп по ладните меани, сега си јадам гуштерици и кауѓерици.

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

„Е, кога ми е посладок сомунов со тан-алвава, бре браќа, им велел на другарите си, како да јадам од дома ’ржани леб?“

„Силјан Штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Но стана толку пребирлив, тој Мацко, што веќе не сакаше да јаде било која салама, а леб - ни случајно.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Мацко се престраши... Како тоа - да фаќа и да јаде нешто што е живо? Тоа никако!

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Зашто во Прењес животот за него е таков.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ја поминавме Кулата и вечерта стигнавме на албанската граница.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Знаат да извикуваат пароли, да јадат, патем да лежат под сенка и да си ги одржуваат чисти војничките униформи. Во Прењес сите се плашат од падавичарите.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Не чекаше одговор. Рече: - Ќе ве вратиме, магариња, пак во Романија. Да јадете таму мамалига!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

А дали ќе ја соблечам? - Ќе ја соблечеш Кире.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И почнале да јадат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Секој петок урда јадам. Секој петок кур да јадам.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

„Јас не сум гладен.“ „Мораш да јадеш. Мораш да продолжиш.”

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тате не ме погледна кога започна да јаде.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

ПОЦКО: Така те сакам, куме! Да јадеме и да пиеме! Рани душа да те слуша!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Од тоа повеќе не бараме, а кум Поцко? (Му намигнува на Поцко.) Ние сме ситни луѓе, па ситнеж сакаме да јадеме.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПЕТРИЈА: (Го зема бебето, се посвртува назад и го дои.) Сонце на мајка!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

ПОЦКО: Е, не бива така!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Некои ги приготвуваше посебно, некои заедно, ги јадеше и ја тераше и жена си да јаде.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

„И што ти рекоа кога те распорија?“ „Ми рекоа: овој има таква киселина во стомакот што може и лајна да јаде“.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Секој ден ти да јадеш помивка и зиме топлина на кожата да не сетиш студот во коските да ти влезе, како да си полн со мразулци!...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

ЕВТО: Не сакам да ме гледаат додека јадам. Сакам да јадам како животно.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ДИМИТРИЈА: Вари ручек. МАРИЈА: Готов е. ДИМИТРИЈА: Ако е готов дај да јадам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

БОРИС: Ќе се шишаш? МАТЕЈ: (Се фаќа под стомакот) БОРИС: Денес нема да јадеш.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Тоа е ризик, но без ризик не можеш да седнеш да јадеш. Или ич или брич.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

И таму да јадете песок. (Пауза) Се тетовирав. (Ги разгрнуеа градите.) Лажам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

МИХАЈЛО: Пак нема да ми зборувате денес? (Пауза) Свињата се фрла од ѕид во ѕид. Ѝ дадов да јаде. Ќе се менува времето.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ДИМИТРИЈА: Чекајте вие уште многу ако сакате. Јас сакам да јадам.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

ВЕРА: Сакаш да јадеш? СИМОН: Дај ракија. ВЕРА: Доста ти беше.

„Одбрани драми“ од Горан Стефановски (2008)

Имав и јас нешто за неа, една болест за која ми зборуваше мојот пријател лекар.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Да погодам“, реков. „Измет“. Таа воскликна. „Да! Да! Зарем тоа не е претерано?! Да јадат измет.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

„Онкокерциасис“, реков. „Знаеш ли што е тоа?“ Гласот ѝ затрепери. „Кажи ми.“

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Таа самата, макар колку да ги сакаше, зеде само едно циронче и долго го мушкаше повторувајќи неколку пати: - Баба нема заби цирони да јаде.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Затоа веднаш ќе ја земете и ќе ја затворите долу во зимниците ќе ѝ оставите сенце да има што да јаде и колку што можете побрзо ќе си разотидете по домовите.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

„Бабини, домаќинот е бериќет. Од Бога ни е пратен. Да не е тој, ќе немаме што да јадеме...“

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

- Што, - рече Коте. - Почна да јаде лајна.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

И очите не му беа сосем отворени.