ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

За да го пронајдеме концептот ние треба значи да се загледаме во интенциите, односно, во свеста на изрекувачот. (Свеста значи станува некој вид на присутност.) Но што би нашле, доколку ги испитавме интенциите на изрекувачот?

На трупот се напишани зборовите: Моето име е Ozymandias, Крал над Кралевите: Погледни ги моите дела, ти Моќнику, И очајувај! што очигледно имале сосема поинакво значење во нивниот првобитен контекст. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 59

И ако би го побарале значењето на овие зборови ние само би добиле повеќе зборови.

Тие мрчале надолго и широко ќе ви продаваат морал, а доколку тоа не би го правеле и би ги пуштиле на пазар да продаваат компир сигурно нема да продадат ниту 2 кила, но затоа доколку ги оставите пред МТВ би биле успешни проститутки.

Иако тоа тешко се постигнува, доаѓаме до фактот дека таа е клучна во разрешувањето на проблемите, доколку ги има, односно одбегнување на нивно создавање- мислам како превентива.

Ова се рото-релјефи, серија од дванаесет цртежи поставени врз оваа спирала, за употреба на фонограф, и доколку ги вртите со одредена брзина, да речеме 33 свртувања во минута, ќе добиете ефект на растечка форма, како конус или вадичеп.

Што сакам јас? Можеби ништо, можеби самјакот и нема желби или, доколку ги има, тие се поинакви од желбите што ја движат глутницата на неговиот видик.

Можеме да учиме од метафизиката, но исто така, и од нејзините ограничувања, доколку ги согледаме.

Телото најчесто делува врз духот со физички стимули, предизвикувајќи осети, перцепции, или доколку ги класифицираме осетите како психолошки настани, доаѓа до создавање на сеќавање (меморија).

Можностите за репрезентација се исто толку неограничени како и можностите за мимикрија и на сликата секогаш можеме да го видиме она што сакаме, како во роршаховите флеки.

На тој начин Хјум ќе наслика портрети на некои познати личности (често оние што се исконструирани да бидат популарни, но некако не се, како што е актерката Петси Кенсит, на пример) коишто испаѓаат како некакви увеличани полиња од нивните лица или делови од телото, или пак површини од некои нивни „атрибути“.

Делувањето на духот најчесто велиме дека се изразува преку волевата активност или донесувањето одлуки што доведу­ваат до тоа телото да реагира на одредени начини.

Претпоставувам дека, ако би ни биле познати сопствените коски, никогаш не би ги покопувале мртвите, туку би ги чувале како светињи во соби уредени онака како што би сакале да ги затекнеме кога ќе отидеме во посета; а нашите непријатели, доколку ги украдеме нивните тела од боиштето, треба да ги ставаме во музеј онака како што умреле, со сѐ уште видливиот челик во телата, со искривени шлемови, со неизносени заштитни капни на чевлите, па пријателот и непријателот би станале толку неверојатно историски што и за сто години би ја затекнувале устата отворена за истиот говор и сите делови со кои сме го минувале животот прободени какви што отсекогаш биле - градниот кош, околувратникот, черепот - сѐ уште повторувајќи се, сѐ уште предизвикувачки, лесни како ангели, сѐ уште вредни за сеќавање и љубов.

Мајкл Рифатер во една скорешна статија ги сумира апориите што стојат пред овие алтернативи кога забележува: „Доколку ја прифатите неодреденоста, текстот останува енигма; доколку ги отфрлите проблемите, текстот ја губи својата посебност.

Полесно можеше да остане повеќе, доколку ги исполнеше условите да ѝ се продолжи визата, а тие не беа напишани никаде, туку зависеа од нејзиното „подобно” однесување, отколку да замине предвреме.