Од друга страна, ‘деструкцијата-во-уметноста’    претставуваше директен, конфликтен, неугоден и несентиментален дискурс, нејзините пракси се сирови,    страсни, ангажирани, нетрпеливи, скептични, песимистични, критични, а понекогаш и ризични, вон    контрола. (Stiles 1992:85-6)         На филозофијата секогаш ѝ требало субјективното искуство за да ја објасни реалноста, додека    науката требаше да биде на другата страна.
               
             
           
            
            
              „МАРГИНА бр. 37“
              
              (1997)