не (чест.) - ја (зам.)

Некогаш ни се јавува и небаре запален сноп пченица што се шета низ шумата, ама не ја гори.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги зеде тој уште двете лири од аманетот на татка ѝ на Трајанка, направи триста други зулуми сѐ додека еден ден не ја зеде работата во свои раце дедо Геро војводата и неговите двајца комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На крајот се разбра работата од каде беше: Мајка му на јузбашијата беше била каурка — Гркинка, но беше побегнала за некој си бег во Солун, ама од голем мерак што имале обајцата еден спрема друг, таа успеала да го кандиса да не ја потурчува, што значи тој беше од татко Турчин, а мајка христијанка, која во неговото детинство беше повлијала на неговото воспитание и разбирање за каурите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таа само замавнува со муцката и не ја врти главата од кај мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Разочаран од самиот судски систем, а и од целокупниот институционален систем воспоставен во државата, тој не ја гледа добивката од сето ова и вели дека во иднина, доколку би имал повторно прекршување на неговите работнички права, тој воопшто не би 239 покренал судски спор!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа била девојка сираче, само со еден брат когошто Турците го однеле на заточение и без нигде никого, па кога овој ја грабнал, никој не ја побарал.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
А ловецот ќе го гледа тоа во шумките, во заветното, велеше, и си трае, не ја крева пушката, не пука по никого.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Некогаш, пред дваесет години, тој ги одбиваше стројниците барајќи му на своето чедо што подобра прилика, а кога стројниците престанаа да идат, нему му беше јасно дека е задоволен, дека среќата го зачувала да не ја омажи ќерка си, да си остане таа со него, да не биде тој за неа втор, и спореден, поткошнат па макар и во своја куќа, без право да ја повела.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И токму нејзината изведба, како што забележа Итан Морден, им буди на геј-мажите завист и очај.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но за жал, има и такви деца што не ја сакаат книгата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Таа, со голема тежина во душата, уште еднаш се присеќаваше на мртвите од телеграмите- некролози кои не престануваше да ги добива, се пресели во времето на својот татко, кого не го виде уште од времето на свршувачката, се сети на својата родна мајка, која не ја виде никогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Смеам да те врзам? (Ги врзува ракавите од кошулата одзади.) Те врзувам лабаво. Ти оставам надеж дека можеш да побегнеш. Ти таа можност не ја користиш.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Само неговата балканска оставина содржи седум илјади страници во седум томови, на којашто ѝ посветил дваесет години од својот живот...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога стигна дома, не ја најде својата љубена.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Лудилото не ја разбира нормалноста, нормалноста не го разбира лудилото,“ рече еднаш доктор Гете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тупаници стиснаа силно; пред мртвиот вака клетва изрекоа една: - „Се колнам јас, јунаку, никогаш мајката твоја да не ја нажали Гега.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Македонската теорија воопшто не ја приклучува кон овој редослед, како нешто што е автохтон развиток и надвор од пропагандите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За тоа време мајка ми испуши три цигари една по друга, а Бреза ја отвори машината за шиење на баба ми и, среќна што никој не ја забележува, ги одмотуваше разнобојните макари и ги влечеше низ собата како да ѝ се врзани кученцата.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога минувавме, запревме пред нашата куќа, крај реката, и од силна радост, за да нѐ слушнат сите, ја запеавме песната што тогаш најмногу ја слушавме, а чија порака не ја знаевме и не можевме тогаш, а и подоцна да ја разбереме: „Америка и Енглеска биќе земља пролетерска!“
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Од каде му ДРСКОСТ на тоа бесрамно пачавриче онака да не ја почитува г-ѓа Крафорд?!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
И пак се тргаше. „Со тебе - каде?“ „Сегде“, и не ја пушташе веќе раката. „Знам едно катче од каде можеме да го слушаме мекиот галоп на глувчињата.“ И пак се сети - не, јас нема да умрам од смрт како секој друг; ќе умрам од живот.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Читав: Крива Паланка, Куманово, Титов Велес, Прилеп и... и Битола.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мајка ми ми рече да не си играм на лулашки ама јас не ја послушав.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Шефот беше во недоумица дали жената е во толкава криза за да не ја пушти во авионот и индиректно се обиде тоа да го разбере од Хелвиг.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не знам од која причина но тој ги повтори уште еднаш познатите наоди: дека вратарот изјавил оти преку ноќта портата не ја отварале а и утринава ја нашле заклучана; притоа и објаснувањата што ги добил од дежурниот лекар Јованов се движеле во слична насока.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Не е в ред така да се гледа на овој проблем.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стојо веќе за'рка. Митра се позаврте да се понамести да не ја глочка рогузината и заспа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во густините на подземниот чад се извеле од купови јајца срдити скакулци да ги мачат безбожниците сто педесет и пет дни; главите им биле душмански, со женски коси и со ѕверски заби и имале скорпионски опаши со отровни жила: луѓето ја барале смртта и не ја наоѓале, и сакале да умрат и смртта бегала од нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Шитската економска криза хараше. Македонија додуша не ја ни осети кризата затоа што таа никогаш и не излезе од криза.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Каде е и зошто не ја пречека? Да не му се случило нешто?
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А како причина плус за ова, покрај ликвидацијата,5 се јавува и смртта на сопственикот на СТД „Јасмина“ – со што настанува фактичка состојба, поради која не може да се оди понатаму со присилното извршување на побарувањето, кое иако правосилно и извршно, станува ненаплатливо.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се смести кај неа и за возврат ѝ ја чуваше и негуваше пудлицата која веќе Марија не ја носеше во Пансионот и не плаќаше.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
А Германија и да не ја споменуваме. Таа земја е малку подалеку.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Поразително беше сознанието дека македонските судии, дури и оние од повисоките судови, образовани во духот на правниот позитивизам, не ја следат ниту судската практика на Европскиот суд за човекови права при Советот на Европа (за овој горлив проблем види во заклучокот на крајот од книгата).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ги свитка слушалките, ги стави во чантата и продолжи: „Досегашново негово противставување на болеста може да се спореди со онаа билка што израснува меѓу шини и која постојано живее во страв од возовите што татнат над неа и од ветрот плашејќи се да не ја прекршат или откорнат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Гошко, гледај авион! - вели дедото. - Па што ако е авион! - вели Гошко и не ја крева главата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Од бучавата смогот сѐ повеќе се развласува, се протега и се раскостува, се шири, авторот забележува дека смогот почнува и да се крева, ене го веќе кренат над училиштето „Кочо Рацин“ и наскоро ќе ја зафати и неговата куќа што тој одовде не ја гледа, само по тамина знае каде е.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во Југославија, во врвното раководство, кое го означуваше крајот на Титовата генерација, со аманет да го сочува самоуправниот социјализам, братството и единството, како и неврзаната политика, веќе се насетуваше центрипеталната националистичка контаминација.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога на портата се зададоа нунката, Митра и Гуца, — на Доста срцето ѝ затропа силно: — „Како ли ќе си го викам анѓелчето мое?“ — се праша сама и се прави небарем не ја возбудува тоа прашање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ноќе ја сонував, бледа како Богородица; многу често ѝ ги сонував само колената, колената на Луција, и не ја гледав цела; колената ѝ беа слаби, измачени, и јас само можев да им се восхитувам на тие колена.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ниту ја слушаше, ниту ја гледаше. Беше јасно. Веќе не ја сакаше.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Се мачи ли да ја разбуди, одново да ја оживи или ја убедува да не ја прогонува по смртта?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Одењето за многумина беше само вртење во круг, обична рута која со години не ја менуваа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тие, кои велеа така, тврдеа дека центарот на светот, онаа точка на средното среде на небото цело и на ѕвездите и соѕвездијата, точката што и славен и пречесен Архимед Гркот ја барал, но не ја нашол, паѓала токму во одајата источна на црквата наша.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Па, да речеме... - Тебе, дедо Крсто, важно ти е чупчето да не остани да повторува и даскалот да не ја „дери“, како шо рече вчера, нели?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Не“, реков. „Јас воопшто и не ја силував; таа едноставно го бараше тоа од мене“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Александар не ја поднел разумно загубата на Хефестион, па наредил: Во знак на жалост на сите коњи и маски да им се истриже главата, на околните градови да им се урнат запците на ѕидините.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Веднаш по приемот на писмено изработената пресуда, работодавачот – незадоволен од истата, преку својот адвокат (Т.Неделков) – поведе второстепена жалбена постапка, но исто така жалби поднесоа и тужителите незадоволни од одмерените трошоци – па предметот беше препратен до Апелациониот суд Битола.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
А јас, лева - десна, од едниот до другиот крај на жичаната ограда... лева – десна, исправен со германскиот шмајзер обесен на врат, чував и пазев, не дај Боже, некој пезевенк од народните непријатели случајно да не ја вознемири народната власт.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Камилски дури со зборови и солзи ги убедуваше сопругата и децата дека се токму пред крајот на мисијата, им преостануваат уште две работни средби, а потоа сосем лесно ќе ја состават листата на (без)опасните балкански турцизми, со што ќе биде означен и крајот на нивната работа.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но, не ја следеше понатаму таа мисла. Му беше неинтересна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- О да, простете! Јас не ја ни претставив.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не ја сфати и не исфолира за да ја привлече. „Занимливо“, рече.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Зар не ја знаеш онаа, старата? Тргнал некој слеп на питање, та попат го сретнале некои мажи и го прашале: а бре, кој ти ги извади очите? Брат ми, - рекол слепиот. Е, затоа ти се ископани толку длабоко...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нешто се случи. Не знам што, ама овде Германците Гала не ја гибнаа само што тој офицерот нејзин ѝ го отргнаа, сигурно на Источниот фронт го пуштија така што Гала тука остана само со срамот на образот...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мршата скапува, а сликата останува, вели. - Душата оди без мрша, велам, ама мршата не ја заборава.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Баба, кутрата, не појде по парите, туку по луѓето, по своите, да си ја смири големата носталгија пред крајот на животот, за да не ја следи и по него.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Некаде пред зори, замолив да влеземе под шаторот и да ми најдат една скала (донесоа една прекрасна, алуминиумска скала, одлична за еквилибристика); им ја покажав мојата циркуска точка со Петрунела, љубовникот и мажот со рогови; тие се смееја до бесвест, бараа да ја повторувам точката, и на крајот, Ина рече: „Зошто не ја изведеш таа точка неколкупати, додека сме во градот?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А босите нозе, како да не ја допираа земјата - лебдеше таа во воздухот и танцуваше во чудесен унес...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Посакав да станам, сè да им речам: Бев на Вардар... а реков дека со Влатко игравме топка зад нашата зграда.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Поклисарите на реваншот не ја оспоруваат толку самата идеја за раса туку германската раса.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Помеѓу нас Оваа тула не ја давам.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Со тоа, ако не се декларирате како народен уметник вие автоматски станувате болшевик и марксист, а штом сте тоа, вие немате духовен свет, не ја сакате татковината (многу години подоцна, откако заминав слушав сѐ уште коментари дека сум заминал затоа што не сум бил никаков патриот!), немате однос кон историјата и редовно имате руина од семејство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во телеграмата на К. Фотиќ до Божидар Пуриќ во однос на реакцијата во американските политички кругови по повод говорот на Черчил се вели: „Во добро известените кругови овде (Вашингтон, б.м.) се смета дека говорот на Черчил не само што не ја зајакна положбата на Тито и партизаните на теренот туку пред сојузниците покажа дека исклучителната поддршка на партизаните од страна на Англиската влада е заснована на нереална ситуација на теренот, туку како дел на англиската империјална политика.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Дечиња си играа, се валкаа, прескакаа едно преку друго сѐ дури огнот не ја префрли оградата и не се нафрли на усамената куќарка на старичката.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Не дека порано беше којзнае колку широко наоколу, но таа залегна таму, а сега самиот ѕид и тоа зошто беше граден, не ја веселеше и ја теснеше.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не ја знаете ли пословицата: „Пушти си ја ногата колку што ти е чергата“, чергари парталави!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кога многу, многу години, по татковото исчезнување, трагав по неговите наследени книги, со различни писма, ја барав неговата цариградска диплома, најдов повеќе потврди за нејзиното постоење, но самата диплома не ја открив никогаш, како и сите тајни во самата наследена таткова тишина, можеби задржана меѓу две непознати книги во неговата библиотека.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Некои гледаа дека ова е згоден момент да ги смират Танаил и Китан и му велеа на Китан да ја одложи свадбата за некој ден - да не биде заедно со погребот, но Китан велеше: „Свадбата е закажана и не ја одложувам... Одложена свадба коби на лошо...“
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Тешко е да се разбере војната, Мајко! - рече еден од браќата. – Сине мој, сполај му на Бога, ти не виде војна. И никогаш, да даде Бог, да не ја видите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не растевте од нејзиното срце во очите од мермер не ја вселивте залудноста на своето пролетно ‘ртење Бевте немоќни. Оставивте сама да умира.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Ѕвони телефонот. Не ја кревам слушалката. Седам во лотос- положба, не се помрднувам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Ако побараше Даскалов да му објаснам што толку ме привлекува кај воденицине можев да бидам и многу поопширен а веројатно и појасен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бен Али ќе придонесе стариот Бургиба да живее со спомените на својата величина уште повеќе од една деценија, но со притаена горчина во себе дека не ја достигна вечноста на владеењето.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Горда го отвори пакетот и почна да ѝ ги пробува аливцата што ѝ ги донела, но детето не ја гледаше во насолзените очи туку во лакираните нокти и ѝ сричаше „мамо” на жената, а не нејзе.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
А душата уште неизлезена. Стегнал заби и не ја пушта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И колнела расплетувајќи ги косите и паѓајќи на коленици, секој збор да ги жегне, семето да им се сотре, утрешна бела виделина да не дочекаат. Не ја тешеле.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се позамисли малку, стана со манлихерата в раце и луто, сиот возбуден викна: — Јас, господа војводи, не се покорувам веќе на вашите наредби и од денеска не идам со вас да ја спасувам мојава глава. Не ја напуштам родната земја дури главава стои на рамената.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За да не ја валкам земјата долу, за да не се валкам себеси газејќи ја.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
На тој начин Христов ја пронаоѓа својата еурека, ја реализира својата вродена и природна творечка дарба што на авторот му овозможуваат од секојдневното, обичното, локалното и специфичното да изгради сеопшти уметнички квалитети и симболи а при тоа да не ја наруши или загрози нивната реалност.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Необична перспектива која не ја доживеа мојата Мајка, која се плашеше секогаш од татковите, сега и од моите заминувања.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Италијанците најнапред го уапсија, а веднаш потоа и го протераа митрополитот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Никој не ја виде што пара беше.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Некој им кажал невистини за нивната сестра, она чување на тивкиот оган меѓу неа и Макс им го раскажал како нешто друго, како којзнае што друго, и кога влегле во канцеларијата на доктор Гете, прво што му рекле било дека не ја донеле својата сестра во психијатриска клиника за да се курва, туку за да се лечи, и побарале од него да ги одведе кај неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се мразам и го гризам јазикот, за да не ја повторам катастрофалната грешка, зошто знам дека, во таква инквизиција, го поттикнувам своето его на самоуништување.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
И ако сите знаеја дека една чупа, на нејзина возраст, ниту знаела ниту можела да знае кој сѐ работи за Организацијата но освен мајка ѝ Василица никој не ја зеде во одбрана, никој и не смееше да ја земе во одбрана.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да не ја пуштаме сега по овој снег оти ќе заглави и лиот може да ја нападне.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Толку многу ме боли, а пак не ја давам да ми ја сечат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа никогаш не ја облече бундата надвор.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Фактот дека кравата секако би се вратила кога навистина би почувствувала потреба да ѝ се потегнат вимињата воопшто не ја засегал Брунила Вексли.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Пред да се вслушам во шепотењето таа врата не ја бев забележал.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Бојан, чувај си го огнот, ама гледај и да не ја запалиш колибата“ - се сети на зборовите од деда си.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Родителите имаа притаена и смирена побожност што никогаш не ја пренагласуваа низ верски дејства, повеќе во нив беше насобрана некаква нужност за верување во единствената семоќна сила, по толкуте неприродни умирања во семејството, ненадејни и неизвесни преселби, постојано страдање, нови напори за прилагодување во туѓата средина...
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
А можеби и ќе паднеше во морето ако со својата блага пролетна насмевка не ја храбреше сонцето: Ластовице, лекокрила, биди силна, биди лека, летај, летај, летај мила родно гнездо ми те чека.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Повикувајќи ги да „ги слават животот и делата на старите и на новите популарни геј- икони во тие внимателно (понекогаш и опсесивно) составени приватни збирки и музеи на разни диви“, списанието препорача седум локали, меѓу кои и „Легендарната збирка на Џоан Крафорд“ во Сан Франциско, која не ја собрала некоја остарена филмска кралица, туку извесен млад љубител на Крафорд.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Како не ви е срам, голи жени гледате, а? - свика Анета, и божем тоа не ја интересира, ја сврти главата, ама кришум погледнуваше во сликите од списанието.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Оттука, независно од комбинациите на субјективните и објективните причини, Бојсовите родители не ја исполнија својата прва должност како родители кон своето дете: кај него да создадат чувство на сигурност.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Гошко, гледај авион! - вели дедото. - Па што ако е авион! - вели Гошко и не ја крева главата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Татко ми никогаш, кога излегуваше од дома, не ја вадеше паларијата. Така беше и овој пат.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Да пробам, значи, со букви да опишам, иако однапред знам дека описот неподобен ќе биде, на видението: музика беше тоа од најфини тонови, најзвучна, и затоа што најзвучна е, увото земско не ја слуша.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Одломка сме од она и вечно и бесконечно мало кое само по себе го изгубило сеќавањето на себеси и сега секој саме си ја пееме песната која уште никој не ја испеал и никој не ја чул.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Првите ги закопуваше со соседите, а другите сама; се искрадуваше никој да не ја види, никој да не ја забележи и ги закопуваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Приврзаниците на оваа школа потекнуваат од различни таботи: некои од нив пред војната беа федералисти (на пример, Земјоделската партија, додека мнозинството се состои од луѓе што својата кариера ја граделе бранејќи ги автократијата и централизмот на кралот Александар".
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Ослободените „братушки” сега не сакаат да си ги признаат своите грешки; ете зошто изјавуваат дека тие се сите русофили, и дека го милуваат рускиот народ, но не ја милуваат руската влада, која не ги изразувала народните чувства кон Македонците и негативно се однесувала кон секоја искажана од народот симпатија кон нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Би сакале уште да спомнеме дека не ја сметаме оваа студија за завршена целина која нема потреба од евентуални подобрувања.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
- Дали си забележала дека ако некоја облека не ја фатиш долго време, е полна со прав, и ако е затворена во кофчег а правот во кофчегот не може да влезе?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Затоа не ја закача ни орел ни јастреб.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не раскинавме некоја одредена ноќ, како што и не постоеше некоја одредена ноќ кога почнавме да излегуваме, но се сеќавам на една есенска ноќ кога претпоставив дека бевме при крај.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не, јас пеам само за мојата мајка. Таа од далеку ме следи, јас ја препознавам во мојата тишина, која другите не ја разбираат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И таа така му одговараше, но не ја ведеше главата, ами ги задржуваше своите очи во неговите терајќи го тој да ги наведе прв.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ниеднаш не ја изгуби онаа мирна празнина, онаа што понекогаш му беше и некаква чудесна леснина во сето негово тело, но за која тој знаеше дека е од исцрпеност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се работи за тип на текст во кој она што досега се нарекуваше филозофија, со помош на логичкото или научното или поетското или естетското, ќе може меѓусебно да се преведе (како превод не ја подразбирам едноставно транспарентната еквивалентност), едно со друго цврсто да се поврзе (greffer) или едно со друго да се спои, па така овие споеви дозволуваат тоа да се препознае и во текстот, во денешниот, не во модерниот текст.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
И затоа Митра се „поткршна"; си обу нови калци, нови чорапи, опаша нова фута, си го врза кадифеното гушалче; ресениот ќилим го префрли преку глава, ги растресе цулувците, ги поначешла кркмите и отпред дојде променета, макар кошулата да не ја смени.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мумлајќи во себе шепотеше за да не ја чуе домаќинот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Богами, не ја даваме- рече Петре. – Неа и зимоска и сега маката ја има натерано да дојде кај нас.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Стравуваше Татко, кој беше навлегол длабоко во балканската историја, со својот живот и со своите потраги, да не ја релативизира опасноста од натамошното постоење на јаничар, овој, според него, најопасен збор не само на Балканот туку и на светот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ете, толку ѝ кажал на својата невеста за да не ја прекрши заклетвата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нема болест шо не ја лечел.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Во годините минати во Картагина, каде што Арафат имаше еден од своите домови, тој се провлекуваше како вистински фантом.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тој веќе не ја погледна. Таа одеше по нас до излезот од трошната куќа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој, од своја страна, својата начелна вина во ниеден момент не ја губеше предвид и, исто така, немаше илузија дека проблемот на истата начелна вина го има и таа, но не сфаќаше зошто тоа за возрасни и зрели луѓе би резултирало со уништување на бракот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Беше свесен дека се нагрби да се бори и конечно да се пресмета, според него со најопасните зборови, како што се јаничари, курбан, башибозук, курбан, башибозук зандана и кодош зандана, кои беа сѐ уште во жива употреба во балканските јазици и често менувајќи ја пошироката употреба, не ја менуваа суштината, опстануваа, дебнеа демнеа како неочекувана опасност.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога свати дека од неа се одвојува и нејзиниот маж, се почувствува поосамена и понесреќна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја бакнував диво по вратот, ја гризев; таа молеше да престанам, да не ја повредувам; ѝ ја зграпчив кошулата и ја повлеков; сите копчиња се разлетаа во темнината и потем, во наредните два-три мига го слушав продолжениот звук на нивното удирање на кејот, како ситен дожд од ориз; на слабата ноќна светлина блеснаа нејзините млади гради, како кај кучка; почнав да ја гризам по целото тело, и одеднаш се најдов со устата врз нејзиниот папок; таа ме удираше со тупаници по главата, велеше дека сѐ е готово после ова, дека сум уништил сѐ, дека сум свиња, дека ќе ме пријави, задолжително ќе ме пријави, дека ќе ме убие, дека Партијата ќе ме убие кога ќе им соопшти, но мене веќе за ништо не ми беше грижа, и јас само го бакнував нејзиниот папок, таа рајска чаша со небесен нектар, тој центар на вселената и почнав да тонам длабоко, да пропаѓам во непознати длабочини;
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Додека има во Македонија почва за национални пропаганди, додека не се отстранат причините туѓите држави да имаат во Македонија повеќе влијание од самата Турција, до тогаш Турција ќе има само расход во Македонија, а не ќе има од неа никаква полза, до тогаш секоја минута ќе треба да се плаши да не ја загуби Македонија; а ако се признае официјално оти во Македонија нема неколку словенски народности, ами има само една одделна, ни бугарска ни српска, и ако се оддели Македонија во самостојна архиепископија, наеднаш Турција ќе се ослободи од мешањето во македонските работи од сите 3 соседни држави.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од своја страна, бугарскиот министер за надворешни работи одговорил дека со таквата политика САД сакаат само „да ја продолжат војната“, но американскиот претставник одговорил многу јасно, потенцирајќи дека „Америка не можела да си го дозволи поразот на Англија“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
— Во нив Хегел ги разви своите учења, својот поглед на светот и општеството, не оставајќи во претераната совесност ни една област да не ја подложи и нeа на своето филозофско испитување и толкување.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Немаше човек кој не ја паметеше по добрина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Смарагда е црна, а девојката во огледалото не ја видело сонцето.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Еден по еден се веднеме, сѐ додека не ја загубиме рамнотежата, и еден по еден капеме в уста и долу, низ ледени-от мрак, во длабоките води.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тогаш дојде Соња. Не ја видовме цело лето, зашто беше заминала кај тетка ѝ во Битола. Неверојатно: само за едно лето се извишила.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не ја најде Јана, но го виде него, Ивана, како му се доближува од далеку и, помалку обеспокоен од таа средба, реши да не му се тргне од пат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ќе Те потсетам госпоѓа Лејбовиц неа ја дефинира како литература која и не се занимава со друго освен со длабините на душата (Старова, 2008: 10).
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Зошто пак да не ја остави Ката кога Митра го моли и проколнува да не ја остава?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Остави ја нека тетерави додека не ја изеде лав.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ѓорѓе и натаму молчеше. Ниту јадеше, ниту пиеше. Вака ниту во сон не ја замислуваше Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако беше за рушење на ваквите предрасуди, не ја оправдуваше ни онаа љубов во која безглаво се влегува и чија странична штета за навек остава траги.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Додека Тамара нешто раскажуваше, таа воопшто не ја слушаше туку во себе чувствуваше многу силна мешавина на лутина, возбуда, разочарување, вљубеност, бес, љубомора, очај, повреда, радост што го гледа....
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Повеќе не ја препраша. Не му одговори со зборови ни другиот ден. Ја измачуваа многу прашања.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ова и беше сторено, усно на записник пред судот, на последното рочиште, во декември 2009 – но, симптоматично во целиот овој случај е тоа што адвокатот воопшто не ја извести Триманова, како негов ополномоштувач, за вака постигнатата спогодба меѓу него и застапникот на работодавачот – па таа, за цело време, мислеше дека парите кои ѝ се исплатени на нејзината трансакциска сметка [околу 130 ЕУР], на име испратнина, се по основ на донесена судска пресуда!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Солзите не се моја слабост тие се моите чувства, имам сила да те сакам безвремено, не е наивно ниту едноставно, тешко е, но секој миг е се поблиску до нашата среќа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Медот е лек за сите болести; нема болест што не ја лечи: тифус, офтика, дизентерија, гушоболје, малокрвност, болки на срцето, на џигерот, на жолчката, на бубрезите, нервни заболувања, настинка, ревматични заболувања; го регулира притисокот на крвта, помага при несвестица, слаб вид, астма, ја штити кожата од лишај, красти, првут, струпци, спречува труење, зарази, уништува бактерии.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Од што се плашеле? Бездруго од платеници на суробрадиот Али-бег што не признавал друго воденичарско господарство освен своето: па дури и на оние благолики Турци, наргиличари со среќна насмевка на алахови почитатели што не ја одобрувале неговата алчност, бегот можел да им се одмазди на некој начин; во својот долап со изрезбани арабески во дабово дрво имал пергамент за дедовски и татковски и свои заслуги во кој, со милосливост на султанот Махмуд Втори, се барало од граѓанските и воените власти да му бидат секогаш при рака, не додавајќи ги кон сето тоа легендите за неговите браќа што се истакнале во ликвидирањето на побеснетите јаничари и крџалии и пријателството што го врзувало со секакви мутеселими, кадии, кајмаками, шејови, заслужни бегови; се знаело дека во еден спор и самиот валија, државник и поет и исто толку почитатели на поетите Зати, Фузули, Наби, Вејси, набожно ги допрел со набожниот султански ферман градите, усните и челото и го прогласил неговиот стопан за доживотен праведник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Небриченото лице не ја издаде болката на дланките.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Усните ѝ затреперија и сал за краток миг се стопија и откако низ нос испушти долга, мачна и таговита издишка, таа тивко, одвај чујно, небаре се плашеше да не ја повреди тишината и молкот и никого да не растревожи, шепнешкум изусти:
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И за кога ќе ја сретнам да сум сигурен дека сум сретнал вампирка, а не Митра жива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И Стале, кој уште на триесет и пет години стана дедо Стале поради својата коса, брада и црна антерија не пропушташе ниедна несреќа во селата да не ја протолкува како казна од свети Илија што не му го прават селаните меќанот -манастирот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во очите за миг ѝ блеснала влага.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Приказната на Јаневски, донекаде, има неуспешен крај... Тој не ја доби оштетата што му следуваше и му беше досудена, ниту пак доби ново работно место.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Лете Ристос си игра со дечињата во дворот Полни ведро од бунарот Ги полева како цвеќенца другарчињата Навечер собира светулки со нив И се тркала низ покосената ливада А кога ќе заспие во тревата Кога ќе порасне во сонот Кога ќе заприлега на момче Од ридовите на летната ноќ Ќе се покаже Дева Марија За да си го прибере Исуса И го засолни Во ѕвездената постела на светото писмо Ние така заспани во трева И не ја видовме белата шамија во која беа завиткани клинци И не чувме како одѕива во ноќта Некој дури ни го ковеше крстот.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Луѓето што го виделе како се скаменувал пред тоа на прагот на чудесната жена по која уште неколцина со извртени очи дишеле забрзано и го следеле како чекори и мавта со рацете како пред бескраен лет, не го засегале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сакаше Ластовицата мирно да ја преспие ноќта на неговиот брод, никој да не ја вознемирува.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Којо Пипиле кога дозна дека ќе се венчаат, му рече да не ја зема Марија за жена, зашто во неa има нешто кобно, фатално: досега ѝ умреле неколку мажи што ги имала. А пред да ја земат биле здрави.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Сам ќе се пофалам: е патриот сум ти бре, кир Николаќи, не ја дадов на друг освен тебе што идеш во партијата моја.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Иако и двајцата ја имаа идејата за посвојување, никогаш не ја искажаа јавно.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Многу доцна ве пуштаат, рече таа. Изгледаше како да не ја очекувала.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Има уште многу страници да се прочитаат од есејот за Школата на тираните, да се провери нивната трајна актуелност во малата тиранија која ја замислуваше и не ја оствари Хабиб Бургиба...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Висината на парничните трошоци и чинењето на овој судски спор во ниеден момент не ја поколебаа Ф.И. да се впушти во судскиот процес, од едноставна причина што тоа ѝ беше единствениот начин да створи реални можности за нејзино понатамошно оперирање и лекување.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
„Ни е страв, ефенди...“ „Каков страв бре? Пуштете ги грлата, викнете ја песната: ‘На душа ми, стара мајко, камен воденички’”. „Не ја знаеме, ефенди“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Никогаш повеќе не ја виде мајка си.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неговото несфаќање со сета тежина легнувало врз патот зад него и тој останувал сам, шуплив и пак затворен за сите шумови и гласови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со себе сега не ја носев топографската карта на местото.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Жената не ја разбираше неговата морничавост. Ѝ се чинеше себичен, груб додека водеа љубов.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Не ја чувствуваше. На ова место не можеш да чувствуваш ништо друго, освен болка и претпоставка за болка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога Балканот ќе стане Европа, пред Европа да стане Балкан!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Таа кон мене се однесуваше како Конан Варваринот и беше убедена дека е нова Лиз Тејлор. Каква заблуда, Тики.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Откако повеќе не ја мачеа Татковите илузии на заминувањето, а враќањето во времето го беа исклучиле обајцата, зашто во родната земја настапија тешки времиња за обете нивни семејства.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се будеше среде ноќ. Се стресуваше во сонот. Лоши соништа не ја оставаа да спие...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Зошто да не ја замоли Јованка да го потсети на некои од поединостите што можеби не му паднале на ум, не ги забележал, или пак му се измолкнале од вниманието додека ја земаше поканата во оној налет на еуфорија.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не, тој не ја однесе победата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Засолнати во ќошето, далеку од очите на останатите гости, Ѓорѓе и Рада веќе се држеа за раце. Од внатре не ја забележуваа Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сепак, за сето време, тој не ја загуби својата готовност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пиреј е троскотна трева, а некои ја викаат и Коштрева. Ама ти колку сакаш кошкај ја, корни ја, куби ја, таа пак не умира. Само малку да се допре до земјата и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Грдите претчуства од разговорот со Иван се трудев да ги истуркам уфрлувајќи помеѓу нив некои од дежурните теми на мојот несреден живот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дојде да си одите дома, вели, а насмевката не ја испушта од уста.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Не ја разжали, - реков. - Ни малку не ја разжали.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Од некаде извади слика од него и држејќи ја со прстите така за да не ја извалка му ја покажа на Ѓорѓија.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од малото сопче на источната страна од куќата, бидејќи стаклото од прозорецот беше се скршило и бидејќи таа соба не ја употребував ни јас сега, ниту ја употребувавме при поранешните доаѓања со Агна, слушав црцорење на ластовички.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ниедна зима порано не ја зимувал така лесно.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Бидејќи мојот интерес не ја пречекорува границата на просторот во кој жителствуваат рожбите на духот, перцепцијата ќе ми биде ограничена.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Крчо пак, скриен во малото ќералче, слушаше како шепоти Нешка кога беше зборот за него — да не ја слушне мајка ѝ — а после заедно со Тода се смееше изгласи.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Убаво потстори во бавчата, копна, потпосади и подизрежа, ами зошто не ја искористи сета трева, ќе ја продадеше, да ги прснеше јаболката во цутот. И черешните беа втур цут.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Таа секогаш располагаше со доволно енергија но и со непоколеблива безочна упорност за да почувствува потреба да ја прикрие својата намера.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Татко остана чувствителен и на судбината на Сефардите кои беа спасувани во Албанија, при крајот на монархијата и периодот на италијанската окупација, кога земјата имаше автономија на одлучување, издавајќи им визи за престој на еврејските граѓани кои бараа спас.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Есен е, Биле, - ѝ реков еден ден. - Дрвјата ги соблекуваат летните облеки. - Не ја сакам есента, - ми одговори Билјана.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Играјќи се овчар - со стапот (претходник на неговиот „Евроазијски стап“, како што тој и самиот признава), а „едно имагинарно стадо се собра околу мене“ - Бојс станал сопствен родител.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Не ја бива таа работа, брате!
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Раката на коларот што го донесе сандакот како да не ја држи уздата туку поткренатата муцка на коњот додека го влече по угорницата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Никогаш, дури ни на взаемните велигденски и бајрамски посети не ја споменувале војната, време во кое тие се запознале, по секавичната жестока омраза да станат пријатели.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Болеста силна, ништо не ја запира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Соколе не зајде со умот, да не ја гледа безнадежноста на своето чувство.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Молитвата на Проказник не ќе ја повторам, не ја слушав и не знам кој копаше нов гроб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таквите работи, изгледа, не ја ужаснуваа: не го чувствуваше амбисот што се отвораше под нозете при помислата дека лагите стануваат вистина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Игор Лозински сигурно не ја следеше татковата мисла, но ја насетуваше неговата возбуда кога му зборуваше за метаморфозите на јагулите на големиот пат.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Доста го зготви петелот и пред да се заврват гостите, отиде во земникот да не ја видат така како Ѓупка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поарно дај ми ја здрава, за да не ја крпам после. Војниците зајдуваат од смеење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ти, и кога би ме сменил, не би издржал повеќе од половина час да не ја прекршиш стражарската дисциплина и да не се вовреш кај неа, а јас ти веќавам дека, ако ме смениш, немам никаква намера да одам да спијам и да се откажам од мадемов што сум го открил.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Митрополитот им припаѓаше на оној редок вид предводници што таа позиција не ја разбираат како привилегија, туку како високо достоинство, како морална обврска, како етичка и возвишена, не како прагматична и утилитарна вредност.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Те нема дури ни формално: доколку внимателно ги препрочиташ сите 64 нејзини писма, коишто (впрочем!) го претставуваат најдобриот и најинтересен дел од Твојот епистоларен роман, лесно ќе забележиш дека Елен Лејбовиц Тебе секогаш Ти се обраќа со неутрална формулација Господине, а безмалку во секое обраќање нагласува дека информациите (за Тебе и за Твоите книжевни и други планови) воопшто не ја интересираат.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ѕвезда падна. Небесна илуминација. Тој не ја виде.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Молчеше - не ја издаде нивната тајна.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Како кога ѕвони телефонот, ти си дома, а не ја креваш слушалката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Не,“ рече Клара. „Лудилото не се разбира себеси, и нормалноста не се разбира себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Околу меките и топли залисци имаше густа, црна волна. Ема не ја бричеше волната меѓу нозете.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бабата Петра си направи три пати крст на градите, мислеше никој не ја гледа, ама тоа не ѝ откина на мајка ѝ на Чана.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не ја ни мрднав целната комода дури не сетив дека треба, најпрвин, да ги отстранам фиоките.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ти ветив дека ќе ја чувам Ана додека си во војска. Не ја чував. Ја дупев.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
- Што ми зборуваш така, ѝ велам на Уља, оти ја слушам, а како да не ја слушам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Не ја изневеривме совеста. По некаков случај ние останавме.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ти не ја сфаќаш убавината на уништувањето на зборовите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Уште од почетокот не ми беше право затоа што јас прва ги видов лулашките.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Вистинска зимска ноќ, а во неговиот поглед тоа прилегаше на една топло расплавена цветна априлска или мајска утринска ледина во која цветовите, испреплеткани со рамката на една заедничка слика, те повикуваат со добрината на играта која, до колку не ја прифатиш, цел живот ќе тагуваш, ќе се каеш, ќе болуваш.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И сѐ тоа само затоа, некој од старешините да не се уплаши од најлошото па да не ја прекине починката.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Козите на Чанга се држеа настрана, уплашени уште во утрини да не ја сетат врз себе незадржливата снага на Сталин. Тие добро знаеја како стега Сталин.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не ја натераа на тоа познатите драматични настани, туку некое необично чувство што ја обземаше додека лежеше на своето легло од сено, во плевната.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Никогаш не ја заборавив сликата на разиграните дервиши како занесено до транс играа и скокаа, бодејќи се на крајот со долги и тенки куки кои влегуваа од едниот, а излегуваа од другиот образ.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
ЛУКОВ: (По него.) Не ја изврши ли наредбата, не ќе има катче што ќе може да те скрие.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Знаев, заофкала жената. - Знаев дека ќе му ископате гроб, проклети да сте.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше тоа некаква анамка, што ли? Не умееше да ѝ објасни на мајка си. Не, никогаш не ја беше видел.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Мојата одбрана на задолжениот офицер му се виде сомнителна и јасно ме предупреди да не ја потценувам моќта на нашата силна и непоколеблива армија.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Мило, се плашам дека сѐ повеќе наликувам на кучкана на Кавракови што најмалку два-три пати годишно наидуваше по каменливата патека а знаев дека не доаѓа по сув краешник. Не ја водеше гладта“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Оние што од колено на колено учеле еден занает, а на овчарите им се забранува да бидат и натаму овчари – работа што никој друг подобро од нив не ја познаваше.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кој вака прашува не ја ни насетува „творечката“ сила на традицијата (во една ничеовска смисла), колку и денес да паѓа курсната листа на образовните вредности. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 228
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Затоа тој не можеше да не ја прими и како предизвик кон себе, таа длабока дира во своите нозе.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тешко му беше да се крева со олабавените, од болеста ослабените мускули, но додека сосем не капна, додека од мускулите не ја исцеди и последната капка сила, не попушти.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не ја слушам дали ми вели нешто, но веднаш на усната го чуствувам топлото лажиче што жената ми го бутка меѓу усните.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас сум ѕвезда што тлее и која патот низ ништото сѐ уште не ја истрошил.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Лилјакот, змијулчето. – А животните од ЗОО? – продолжува тој, мртов ладен, како да не ја забележува нејзината итрина: - Кое ти се допаѓа најмногу?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Бендоу го наведува неодамнешното намалување на потрошувачката на алкохолните пијалоци, за да нè убеди дека легализацијата нужно не ја зголемува потрошувачката. Меѓутоа, овој аргумент не е оддржлив поради тоа што потрошувачката на алкохол драстично порасна по легализацијата, а почна да опаѓа дури во почетокот на осумдесеттите години. Тоа што за воведување на прохибицијата веќе никој не се залага, не би смеело да се толкува како аргумент кој би одел во прилог на тезата дека легализацијата не би ја зголемила потрошувачката на крек или метамфетамин.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Рада, која повремено му влетуваше во мислите, не ја бараше. Но, и не ја заборави сосема.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дури со својот избор на актерите за СТОМАКОТ... Гринавеј не ја следи ембрионалната симболика на американскиот филм, кадешто секој негативен лик мора да биде грд.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Четвртиот ден си се вратија среќни во домот, ама од раце не ја испуштаа радоста.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Татко уште еднаш како вистински балкански Дон Кихот, чијашто конечна битка никој не ја разбира, ги дочува сталинистичките книги, кога во земјата никому не му пречеа и беа препуштени на заборав, а во земјата на корените продолжуваше нивниот култ.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Се плашеше скришум, длабоко во себе, Татко да не ја оплоди мислата за јагулите со друг, со трет, па да се најдат во непредвидливи тешкотии.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Приговорот против одлуката за откажување на договорот за вработување без отказен рок или одлуката за отстранување од кај работодавачот – не ја задржува од извршување одлуката за отказ, односно писмениот налог (чл. 91, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ех, не ја познаваат луѓето гората, не ја разбираат.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
— Не ја бранев Гертруда, туку името на мојот народ.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Големците во гратчето одвај ја поздравуваа, нивните жени не ја канеа на журеви.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Како сум можела, си мислам, како сум смеела да не ја сакам оваа милина.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И додека тече мането, Корец гледа со уморните очи: во Солун се враќаат ластовиците.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Зар не слушна што ти реков за оној Ракиткин“? прашува таа оџагарена во мене.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, ни зголемувањето на богатството, ни профинувањето на однесувањето, ни реформите и револуциите, не ја доближија ни за милиметар поблиску еднаквоста меѓу луѓето.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Јас уште не ја разбирам оваа љубов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ако забележите дека ви се потребни сѐ повеќе таблети да го постигнете ефектот, не ја зголемувајте дозата, едноставно престанете да земате најмалку неколку недели. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 127
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Радосен што толку бргу и лесно се сврши целата работа, него место не го држеше, додека не ја види уште момата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само едно суштество не ја чувствуваше оваа радост; само едно суштество натеше и стенкаше под тешкиот товар, наметнато од силата и бесправието.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Татко ја слушаше со милина во душата, како што не ја слушал пред триесетина и повеќе години.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Молчев и не ја гледав, божем не ја забележив кога ми се доближи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Кршете ги и грутките, викам, а не само копни, преврти, велам и не ја оставам мотиката да застане да ми запре.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Да приумрев немаше да узнаам дека и на мртвите им се зема мерка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А кукавицата не ја запира својата кукавна тажба и сега кога сѐ се радува.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој никогаш не ја видел фотографијата што ја одречуваше нивната вина.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Не“, рече тој; „не; тоа е сосем точно. Ти не ја издаде Џулија.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Овој од вчера е наш нов пациент, - им објаснуваше примариусот доктор на стажантите, кои одеа по него. Дијагнозата ја даде на латински и Томо не ја разбра.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По дознавањето дека е утужен, работодавачот реагира различно спрема конкретни поранешни вработени, обидувајќи се да ги компромитира и да внесе неслога меѓу нив – па така, на некои од нив им понудува да ги врати на работа, а тие за возврат да ги повлечат тужбите.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Чашката ракија Никодин не ја испи, едноставно само ја истури низ грлото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Други времиња, други луѓе. Новиот Сојузен го променил некогашниот распоред на кабинетот. Не ја забележувам сликата на Тито...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Даниел беше готов да ја заѕида тулата, кога една сенка падна врз неговата глетка и некаква интуиција го задржа да не ја стави тулата на местото каде што требаше да ја заѕида во ѕидот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Колку минало од тоа време - човечка воздишка, нели?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа воочлива декорираност на иерархот, Германците се правеа дека не ја забележуваат, меѓутоа чувствувајќи ја свеченоста на мигот што со тоа митрополитот им ја сугерираше и тие останаа да стојат пред посетителите.  „Да Ваша еминенцијо, таа листа ни е неопходна”, ја подаде раката СС командирот Беренц.  „Добро, но најнапред ќе ви го покажам писмото што го напишав до една значајна личност”, рече владиката и од под расото извади лист хартија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Но тоа беа распарчани делови од некогашните восхитувачки целини. Дури и љубовните доживувања и спомените за нив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Вие не ја контролирате дури ни климата, или законот на гравитацијата. А постојат и болести, болка, смрт...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ирина си ја пувка цигарата и на ништо не ја клава Жења.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние со масовност сме зафатени и затоа не ја сфаќаме болката на тој Август Рицман.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Нема творец, создавач на уметничко дело што не ја спружил својата гордост, својата машкост пред очите на музата, на вдахновението.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кои биле нејзините жители, ако веќе биле, постоеле?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По оцена на работодавачот, со писмен налог на овластеното лице кај работодавачот, работникот се отстранува од кај работодавачот со надоместок во висина на платата на работникот до донесувањето на одлуката за отказ на договорот за вработување, ако: 1) работникот со своето присуство кај работодавачот го загрозува животот или здравјето на работниците или други лица или се оштетуваат средства од поголема вредност; 2) присуството на работникот кај работодавачот штетно ќе се одразува врз работењето кај работодавачот; 3) присуството на работникот оневозможува утврдување на одговорноста за повреда на работните обврски и 4) кога против работникот е покрената кривична постапка од надлежен орган за кривично дело сторено на работа или во врска со работата (чл. 83, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Одушевувањето што ги беше обземало беше дословно одушевување над таа празнина врз која хегемонијата сѐ уште не ја беше преземал ни еден позитивен идеолошки проект.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Напни повеќе, вели Уља, а јас претам, ја удирам главата со тилот и Уља не ја гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Го гледаа белото блескаво езеро долу пред нив сѐ до малото езеро и мрачните албански планини, ги починуваа очите на зеленилото спрострено под нив, понекогаш ќе здогледаа срна како пасе мирно и одвреме-навреме уплашено ја крева главата да разгледа дали некој не ја демне, а живо задоволство беше кога ќе се појавеше дива коза, една или повеќе.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Не ја боли многу, си велам, штом солзите ѝ се чисти како кај дете.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но Марче остана да седи на подвиените колена, само се фати со раката за срцето, па за увцето („Уф, што ме уплаши!”), а потоа не ја ни сврте главата за осорно да го праша: - Од каде ти?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Зошто си ја убил“, рече Џулија, во полусон. „Не ја убив. Не физички.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во мракови се прибраа в село и Пелагија не ја лсна сијалицата кога влезе во одајчето, туку така промрзната и извалкана, се пикна под кувертата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И замисли си, наеднаш Рајна ми вели дека воопшто не ја интересира со кого спиел, и немало воопшто да ја спомнува оваа љубов на Генералот ако не се случило она што се случи - неговото убиство.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кире дотогаш не ја сфати ситуацијата, но кога ја виде солзата, се преплаши и побегна назад во селото...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Но не ја оставив да тагува и да блада по јаболка. Ѝ носев в пазува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Така дури не ја прејдовме границата, да згазиме на наша земја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Овдека ме боли, вели, ми е страв да не ја направиме поголема.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Е, па, и ти нему му се допаѓаш – заклучи Лета. – Ми кажа другар му. Вели, од ум и од уста не ја вади онаа Бреза.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да или не? Тоа е прашање на самољубието, на честа, на животот, на среќата, многу е важно, најважното прашање на светот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но изгледа ти не ја чувствуваш таа смрдеа, та ме кандисуваш и мене да се потурчам за да бидам пак јас две-три години негова.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Е, да видиш, доктур Коста, и таа работа не ја знам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Таа беше специфична по обликот: одгоре течеше водата, одотворениот чеп на едно големо дрвено буре, паѓаше во една глинена врчва, жуборејќи сѐ додека не ја наполни.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Човекот во расправа со душата „Душата погледнете ми ја! Отидов по беспатие! Не ја слушам!“
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во манастирот влегуваа по групи, тивко и внимателно, ко божем да не ја раскинат тишината, да не го вознемират пламенчето што гореше во кандилото пред олтарот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Зарем беше толку слеп, не ѝ погледна во очи на Рада, не ја виде нејзината невиност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Онисифор Мечкојад не се излажа дека ќе сум предавник, сеедно што тоа се случуваше поинаку отколку тој што очекуваше.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако не ја спраштеше да си оди дома.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сега тоа од мене го бара една девојка која не ја љубам, како Луција, но ја сакам; зошто да не ѝ го исполнам тоа?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Потоа пробуричка во шупата, додека на една греда не ја најде старата раница со која стариот одеше на редовни излети со своите врсници, а на друга страна обесени на сопствените вкрстени врвки скоравените војнички цокули со очувани пенчиња ама испаднати клинци, како едниствен трофеен плен од поразената кралска војска.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Око не ја фаќа саноќ и везден по рабовите на неправилниот круг на животот.  Некој ѕвони. Некој друг.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Потоа влегле во големата просторија во која во два реда кревети лежеа педесетина жени.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се гледа, загатката не ја остава на мир!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едно големо и разлигавено мрсулаво, плачливо дете кое плаче по играчката на сиот глас, а кога ќе ја добие таа толку убава играчка гневно ја фрла на земја и бесно ја гази сѐ додека не ја искрши до последното препознатливо парче.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Нели не ја препозна иронијата кога ти тврдеа: границите нема да се менуваат во никој случај.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Натоварен, Грдан влегува внатре наведнат, но и тогаш таа не се буди - кога ќе ја фати перницата, ни топ не ја буди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дончето ги познава исклештените заби на Мурџо и затоа не ја употребува целата своја сила.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Првото веројатно требаше да го исмее Жолтко, во врска со неговата љубов (не ми беше познато од кои причини, затоа и не ја спомнав).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Рахела, покорната жена на Моше бен Азај, непрестајно напојувана со историите на прадедовските маки, не можеше да издржи пред безумниот очај на љубеното око што веќе не ја препознаваше.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Таа не присуствува на трпезата и со неа не сторија гостинките ни „здраво живо“ да не ѝ секне млекото и да не ја фатат „навите“ како леунка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Разранети им се копитата од острото камење на бескрајните друмови на историјата.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Победата ја однесе Амио, преведувачот на Плутарх: тој, во вековите што уследија, имаше многу повеќе успех од Рабле.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Што ли сѐ не направија само да не ја добијам наградата, Боже?!
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А Толи уште не ја одвртува својата коњска глава од кај мене. Само фучи, само фрка.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мама можеби и не можеше да не ја засече таа рана во мене – јас бев точката во која се среќаваа и се разделуваа сите нејзини болки: предвреме завршените мечтаења и бракот со човекот кој тукушто станал дедо, смртта на вториот син и одгледувањето на своите деца во беда, постојаните преселувања во сѐ помали станови, рибањето на подовите во домовите на богатите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ја криев својата не само восхит, туку и зависта, над тоа убаво нешто.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„Жена ти ја касна змија“. „Ја касна? Каде?“ „Во ногата...“ „Ах, како не ја касна за јазик!“ ивика Полин и стана да ја бара.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тоа е вест од најголемо значење. Погрижете се да не ја пропуштите. Петнаесет и триесет!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Само една ноќ барам молк од вас, о, помлади браќа мои, и да не ја прегрнуваме со многу солзи и воздишки онаа која од трите патишта може да избере два по коишто и натаму ќе чекори жива на зајдисонце.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Понекогаш, тие денови сакав да ја прашам Марина зошто не остана да живее кај татко ѝ и кај маќеата, но се плашев да не ја разжалостам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дури и кога не ја спомнувавме, таа беше присутна со своето давеничко тело - толку дебелкасто во споредба со твоето - и нејзините тажни гради со збрчканите брадавици и скиселено млеко - толку отпуштени во споредба со твоите кои сѐ уште распупуваа - со нејзиниот надуен стомак и срамна грмушка безбојна во блесокот на електричната светлина, со нејзината замрсена, глибава коса и надуреното, спокојно лице - толку безживотно во споредба со твоето - и бледата кожа, бела како молња, како блиц, белина што не може да се постигне на дневна светлина - колку почнав да го мразам тоа бледило, толку студено покрај цветот на твојата кожа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зборувајте сега за востанието како да го правиме и кога, а не дали да го правиме".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Оти не ја сечеш дабицата, му велам, О, Давиде!
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се сврте и за миг речиси не ја препозна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И само едно се плашев кога беше до мене, Ти го галев лицето толку нежно, зошто се плашев да не ја нарушам твојата совршеност.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Но како тој не ја ни забележуваше, и таа лека-полека престана да копнее по него.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Наполни петнаесет шеснаесет години — ајде, турни ја на првиот што ќе ја посака, земи некоја и друга лира прид, позакрпи се со бабата и тие што останале назад; дури и последната не ја даде на Кулета Врчкиќа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Чудно, никогаш не ја слушнавме да каже: А бре деца, ме заморивте! Ниту да не удри ниту да нѐ проколне.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Значи други ми ја напишаа фирмата, не ја измислив јас!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Или на господа. Не ја побарав ѕвездата од Здравко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во тевтерот Акиноски така било запишано, ти одговара и брзо додава: Јас лично него не сум го видел но за многу други работи, кои биле таму запишани, сам можам да посведочам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
— Името е машко, вели, но сопственикот е жена, вели, накај осумдесет носи на душа, вели, кое судии, вели, кое управници на логори, вели, кое по некое ѓубре како тебе, вели, но нашите убиства не ја загрозуваат државата, вели, вие со една парола ќе го кренете народот, вели, не може да си ја затвори устата.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Мојата работа е оставена на нива, вели Витомир. Мојата работа, вели, сега никој не ја работи.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сега стана јасно дека злосторот не му давал мир, дотолку што, изгледа, Партијата, интерно, му ставила забелешка што не ја дочекал веќе испратената наредба одозгора во врска со масовните стрелања.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Играа, пееја, со вода од кладенецот, што ја црпеа со лејки, со бардињата што ги понесуваа од дома и кои како и момите беа закитени со маслинови гранчиња, со полски каранфили и црвени рози но и со плодови од цреша, со одмиваа - за здравје, за среќа и за личнота, На пладне се враќаа во населбата на ручек, а во бардињата понесуваа вода, од Кладенец, која не ја пиеја; ги затнуваа бардината и ги чуваа на темно и студено, сè додека не се исушеа гранчињата, цвеќињата и црешите на нив, а тогаш, кога тие ќе се исушеа, пред изгрејсонце, во недела, чупите ја истураа водата на куќните прагови, на портите, пред пондилите и трлата и на крстопати - овој пат за здравје, напредок и личота на домазлакот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А наеднаш го узнав она, најстрашното: дека е непријател, дека е злосторник, и дека не ја заслужува слободата за која и не можам да речам дека му ја донесовме ние бидејќи и тој самиот за неа се бореше.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Да се случеше барем во одаите на некое воено лице со два чина пониско“, заврши таа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност, не ја сфаќал расправијата. Онисифор Проказник воздивнувајќи чучнал и самиот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој помага, искусиле луѓето, секогаш кога се гради и кога се дига, се разбира додека внимаваш да не ја кренеш градбата превисоко и да го повредиш неговиот престол.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Мајка ми, пак, тежеста на историјата не ја чувствуваше како татко ми од мисловната страна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Лисјата умираат без брзање. Ниедна птица не ја оплакува нивната смрт.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кажи: нема спас од јазикот зад секој знак се изплазува со својата двосмисленост - жива песок во којашто (се) гине со пред-у-мисла а ние, овоземни, талкаме по некоја обоготворена смисла правиме пазар напразно играме комар без ќар: самото правење има своја поетика - ја насетуваме, не ја именуваме;
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
- Томо не ја доврши мислата. Показалецот на Рада, ставен на неговите усни, значеше молк. Немаше потреба од зборови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Каде го фатив? Кај Мими Бошковиќева. Не ја знаете? Па вие ништо не знаете.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Море арно што наврати – ја извлече негде однатре Блаже Ристевски сериозноста и ја обеси на лицето: -Рековме сандак а не ја спомнавме мерката. А на декоратерот му е потребна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Правеше напори да не мисли повеќе на Злата, да ги префрлува мислите на друго, да ја избрише од свеста како да не постои, како да не ја запознал - но не можеше: оттргнувајќи ги мислите од неа, тие сѐ повеќе се упатуваа кон неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Од длабочината на џебот не ја вадеше десната рака.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мојата криза почна еден ден пред втори август , па веднаш Свети Илија ми прискочи напомош, имавме храна сѐ додека не ја надминав кризата...пророкот Илија живеел деветстотини години пред Исуса Христа.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас тетка Рајна не ја затекував веќе дома кога ќе си дојдев од училиште.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ја турнав вратата зад мене, но не ја заклучив. Зошто не ја заклучив?
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Не ја разбрав што му кажа на момчето од другата страна на шанкот, ама, за минута-две, добивме по дупла вотка со мраз и лимон.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
7.  Адвокатот може да го заменува адвокатски стручен соработник со положен правосуден испит, кој има засновано работен однос кај него – само пред суд од прв степен, за спорови чија вредност не надминува 1.000.000 МКД, и тоа со согласност на странката (чл. 86, ст.3 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Ја спомнуваме оваа одредба во овој оддел, бидејќи со измените од декември 2008 година за работникот кој нема да постапи согласно оваа одредба се пропишува глоба од 200 евра, која, ако тој не ја плати во рок од осум дена, ќе биде должен да плати повисока глоба од 700 евра (чл. 12).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Мајка ми всушност со тресењето на прстите како да го наговестуваше можното наближување на таа бура, но насмевката не ја беше тргнала од лицето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Должност на претседателот на советот, односно судијата поединец е да се грижи предметот на спорот сестрано да се претресе, но постапката пора- ди тоа да не се одолжува – така што расправата, по можност, да се доврши на едно рочиште (чл. 297, ст.1-2 од ЗПП). 4.  А токму за темата недостапност на судскиот систем поради финансиски причини, во мај 2009, Асоцијацијата „Magna Carta“ и Клубот на оратори „Forum oratores“ – на Правниот факултет „Јусти- нијан Први“ при УКИМ – Скопје организираа стручна трибина на тема: Правда за сиромашните.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Некои паднаа на оваа „квака“ – по што, по краток временски период откако беа вратени на работа, повторно беа избркани на улица!
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но најмногу од сè ме притиска мислата дека сум заминал во мисија и со внатрешна порака што никој не ја разбра и прашање е дали воопшто ќе биде разбрана во иднина.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој не ја погледна, но проговори нешто нејасно, а потоа веднаш се извини за, како што рече, „непристојноста на еден шеесетгодишен старец,“ на што Софија му влепи шамар и со тоа заврши сцената, бидејќи таа во истиот миг стана и со брзи чекори излезе низ вратата на ресторанот, силно удирајќи ја зад себе.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Иако во тие денови помислував дека сум имун на магиите и дека не дружам со потсвеста, сепак не ја исклучував можноста дека нешто ме има придвижувано кон постариот пријател и низ такви простори.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа живееше врзана во стреата, каде што ја беше преместил од поодамна дедо Димо, откако Стрела беше свикната на неа и веќе не ја напаѓаше.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А кривата девојка со нагрденото лице што најмногу викаше и која најмногу беше готова да се бори повеќе никогаш не ја видов.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа рипна, ја исече сета нејзина руба спремана за невеста, ископа гроб, вистински, и ја закопа - но не подалеку од очите, долу во оградичето: За да ѝ го гледам гробот, рече, ако не ја гледам неа жива.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Понекогаш на овдешните собири се сретнувам со своите колеги, „источњаци“, EEW (East-Europian Writer), и гледам како се прилагодуваат кон однапред зададениот стереотип, како спремно дрдорат за censorship-от (иако самите не ја искусиле цензурата), како дрдорат за посткомунизмот, за секојдневието на својата тажна Источна Европа, како зборуваат за демократија и транзиција, како предлагаат мерки за излез од кризата (од национализам до агрикултура!), како спремно ги прифаќаат идентификациските етикети што ги носат како беџови, како се фаќаат едни за други - Русите за Унгарци, Унгарците за Чеси, Чесите за Полјаци, Полјаците за Романци, Романците за Бугари - како сите сложно да сакаат да ја откорнат таа голема и интересна посткомунистичка репка. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 159
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не ја чувствуваше потта во која се капеше неговото тело.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Почна да скока за да се врати во водата, но високата трева не ја пушташе. Скокаше, скокаше и доскока.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
135. Иако Мисирков и во текстот не ја употребува оваа антиципација на мекоста, овде веројатно се работи за печатна грешка, па наместо туѓа треба да стои тујѓа.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Потсвесно барав трнливи причини за да ја изневерам среќата, која или не ја заслужував или знаев дека не можам да ја достигнам (а и сенсот за тоа што навистина е среќа полека го снемуваше при помислата на индигнацијата кај луѓето, утилитарноста, хегемонизмот, ужасот и теророт во светов во кои сите ние преживуваме и меѓу себе се јадеме).
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
На Твојата машка натура навистина $ требаше многу време (неколку години!) сосема да го разбере, а потоа и да го прифати она што Твојата луцидна пријателка постојано го преповторува: Посебните врски што јас ги одржувам со вашите книги ме водат до мисла дека за тоа што ме учат за вас е бескрајно подлабоко и побитно отколку с што би можеле вие да ми раскажете.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Никогаш не ја чувствувал песната како сега.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И така без збогум, жими тебе, не ја видов повеќе.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
17. Ако е така, тогаш сегашното востание ни за една јота не ја измени положбата.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Не ја распознавме куќата во која влезе дедо Симон.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
А, чекај инаку јас ќе свртам со него.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ние не сме како нив. Ние знаеме дека никој никогаш не ја дограбува власта со намера да се откаже од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во Мајкините реликвии, во малиот ковчег, покрај каталогот на римската стоковна куќа Ла Ринашенте, од пролетната мода на Италија, неколкуте стари италијански весници, стари фотографии, трите заборавени знамиња, се наоѓаше и врската со клучевите од напуштените куќи крај морето и крај езерото, како и едно старо посребрено огледало кое го наследила од мајка си која никогаш не ја видела.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Еј“, ѝ подвикна авторот во слушалката. Веќе не ја прашува како е. „Што правиш?“ ѝ вели.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Во шест часот мајка му донесе супа. Не ја ни допре.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не ја прекинуваше зашто очигледно му годеше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не можам..., не можам да го поднесувам незнаењето. Не ја поднесувам несмасната изгубеност. Тие недовршени мисли ме убиваат.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ретко со едно мавнување да не ја погоди в глава.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој не ја разликува храната и не ѝ го знае вкусот, вели и се прекрстува.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Марија почесто му доаѓаше да му носи сокови и овошје за јадење, но штом ќе му ги оставеше на наткасната, тој ги брецнуваше со раката и ги фрлаше да не ја види ни неа, ни понадата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Овие самонаречени ‘чувари’ на словото, а не на духот на законот, работејќи во една системски корумпирана атмосфера, така дрско и безобразно, застанаа зад парчето интриганство – кое се состои во тврдењето дека меѓу работодавачот и работникот постои божемна ‘слобода на договарање’.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Старицата не ја интересира вревата во дворот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ако комуникацијата не ја разбираме само како идеализирана говорна ситуација во која вклучените страни толерантно разменуваат мислења креирајќи го на тој начин идеалот за еден демократски универзум, туку ако ги земеме предвид и современите психоаналитички и постструктуралистички сфаќања, тогаш комуникацијата станува далеку помалку идеална.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Не ја чуствуваше тежината на крстот – тежината на притисокот на земските потреби на телото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
- Никој, ама баш никој не ја познава? - праша повторно таа со малку построг и повисок глас од првиот пат.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој не ја насетуваше во совршената взаемност на двата споени сада сеопфатната форма на духот на бесконечноста како ползи на работ на секоја капка време.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
На Климент Камилски, во тоа источно царство на книгите посебен впечаток му остави големиот француско-старотурски речник на албанскиот полиграф Сами Фрашери, потоа неговата прва преведена книга од шестомната француска енциклопедија, донесени од Цариград, како и многу други големи книги на старотурската османица која Климент Камилски не ја разбираше, но со восхит ги прелистуваше книгите пишувани на рака, на рабовите, но некои и во средината, прошарени со чудесните бои на минијатури, кои како да блескаа на секоја прелистана страница.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Има ли некоја пред-Христијанска метафора за светоста што некоја рок група сѐ уште не ја прославила на своите омоти за плочи?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така, тој на сите им кажа дека е подготвен да ја сподели одговорноста за војната што не ја предизвика и за мирот што е подготвен да им го донесе. Само ако влезе во власта.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во Потковицата сите знаеја дека за предавниците од страна на Организацијата пропишана е само една единствена казна - смрт, а можеше да го стигне и секого друг кој ќе се ставеше на нивна страна.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Митра и сама сакаше да оди на вода, но се решаваше дали да ја води Доста. Може ли пак да не ја води?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Откаде доаѓа откажувањето, ако е веќе напишана да не ја објави, како да бега од неа?
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Приказни како таа почнуваат и потоа се пренесуваат од генерација на генерација, сѐ додека некој не ја одвои вистината од лагата, додека не се исчисти плевелот од пченицата, како што би рекол ти.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Депресија: попладне Кога влегува во подземното легло ја затвора вратата подраматично од Мадам Шоша во санаториумот на Волшебната планина гротлото на растревоженоста е преполно жешки, ли-з-гави капки се прелеваат низ креветот се подлизнува и паѓа под нозете без тло, одлепено се покрива целосно лицето два пати - никој да не ја гледа. Мижејќи, создава привид на невидливост.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Не знам дали забележа дека во ниеден момент не ја наметна темата за брак и мајчинството.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Лена не ја одби мојата молба за разговор, но рече дека можеби за мене ќе било подобро друг пат да разговараме.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Турците ги затекнала ноќ отаде планинава. Косата им се крева, ни фесовите не ја држат. А зошто?
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Не ја примам...“ „Како рече?“ „Тоа...“ „Мораш да ја примиш! Тоа е должност на сите...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Палјачово не ја разжали сенката, - рече Карамба-Барамба чувствувајќи дека тој палјачо ни него многу не го разжалува.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Доколку доверителот не ја плати цената за администрирање на предметот пред започнувањето со извршните дејствија извршителот има право да му го врати барањето за извршување во примерен рок (чл. 3, ст.6 од ИТ).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Онаа жена престанува да си ги гризе прстите и започнува панично да вика.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
4.  Намалена работна способност постои кога осигуреникот, со нормален работен напор што не ја загрозува неговата здравствена состојба – повеќе не може, со полно работно време, да работи на работното место според кое се оценува инвалидноста (поранешен чл. 41, ЗПИО кој тогаш беше во сила).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Беше сигурен во тоа и само таа сигурност го задржа да не ја земе за цевката, таа своја долга пушка, и да не ја тресне од стеблото до себе така, за да ја раздроби на сите нејзини ситни делчиња, од кои беше составена.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Па сега, не ја пуштај ќерка ти на одмор!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Смислата на победите или поразите во нивните битки со зборовите ветерници не можеше никој да ја разбере, а често и тие самите не ја разбираа, но ги крепеше надежта дека следи секогаш другиот ден, новиот збор извлечен од темнината на минатото во светлината на новиот ден...
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ако не, нека дојде, таа ќе му даде на заем. И му намигна да не ја види Илко.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А сепак тоа идилично постоење не ја намалувало тагата на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сеедно. Може сешто да се случи. Пие тој, пијат Калпаковите качаци.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стиховите не ја кренале добрината, туку ја жегнале лутината. Спукале и неговите борци и соборци.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Трибојната куќа на герлите, која е до самата главна улица „Кенинг-штрасе“, не ја посетуваат штутграѓаните.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Колку ќе се успокоиме кога камените ѕидови ќе нè разделат од калешава...’ А најмладиот се вратил под својот шатор, пеплосан и помирен со судбината, како човек кој на својот пат ја сретнал Смртта лично, со коса на рамо, како кога оди да ја собере својата жетва.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Татко во еден период се допишуваше со својата братучеда Лејла, но никогаш не ја виде, само се случи по многу, многу години нивните деца (Етем Устер и авторот на книгава) да се сретнат ненадејно во Париз и да го живеат сродството, да чувствуваат нешто силно заедничко, коешто можеби само судбината на егзилот може да го донесе.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
У спиеше. Звукот на лимените дувачки инструменти потпомогнати од тапанот не ја разбуди.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Тоа по детали го имав разработено како случка која би се случила, си реков чудејќи се зошто никако не ја тргам раката од гениталиите иако во дланката ги чуствувам како некоја сува крпа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Акиноските, стриковците и братучедите Максимови, кои дотогаш и не ја напуштаа Потковицата, освен во исклучителни случаи, кога одеа да закопаат некого свој во Битола, или кога одеа во Прилеп или во Битола да оженат или да омажат своја челад, преку Прилеп, Битола и Солун,се раштркаа, во Софија, во Цариград, во Русија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Хајдегер не ја разбираше баш оваа луда трка на зелките, не знаеше колку време сака зелената зелка да стане кисела зелка, расол и како што не беше сигурен дали новиот качкет му е тамам така и шепотејќи сам си се прашуваше дали навистина секое мисловно мислење е поезија и секоја поезија е мислење?
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Миговно ја жегнува жеговна мисла: - Прости ми, мајчице мила, сум згрешила... сум се загледала во очите на момчето што вчера ми го препречило патот - ама мислата не ја изусти, ја премолча - за до крај да го дослуша сонот, па му рече: - И јас сум го сонила твојот сон.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Кога Тодора го најде таков, бел како изваден од варница каде несреќно се струполил, крвавата чалма веднаш не ја препозна: таа ѝ заличе на покровот Христов од манастирот Нерези, со кој пред векови му ги завиткаа светите рани на божјиот син.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Не го најдовме „нашиот“ стадион. Не ја најдовме и големата нива каде по една голема дождовна бура ги собиравме налегнатите и неожнеани класови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Кога се урна, кога стрешти, кога се дигнаа некои црни пепелишта нагоре, старичката само се прекрсти и си легна на земја: огнот барем земјата не ја гори, рече кутрата.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Причината за развитокот и движењето на категориите па „светскиот разум“ тој никогаш не ја барал надвор од нив, туку ја откривал во самите нив.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
Не станува тука збор за компаративистичките проди кои настојуваат да го дефинираат пред сѐ општото но не ја напуштат анализата и на посебното во изразената структура меѓу уметничките дисциплини.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Беше смешно да се гледа таа грамада од метал во толку беспомошна положба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Можеби и поради тоа тој некако му беше слабост на дедо кој што имаше поинаков однос со него и не ја криеше неговата наклоност кон Тома.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сестра ми во меѓувреме се оддаде на волшебно одгледување растенија гледаше во нив имаме ли иднина или не моите невени развија раскошно и сега ми се пред очи отворени како мугри ти најмногу ќе ги израдуваш мама и тато со твојата судбина, рече таа на мама ѝ се врати надежта и се насмеа за сите тато се разбуди од сон што не ни го раскажа и појде на извор јас не верував во ништо иако и денес се вознемирувам од помислата на неа барем ноќта да не ја испуштам денот изгледа не е доволен да се стигне на правото место реков и почувствував - имам работа со симболи од -ден-на-ден стравот е сѐ пострвен ако не се исплашам нема да запамтам што се случило стравот е време додека се думам во мракот - останало ли нешто од мене мрда под прстите надигнат и препороден.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Имаше пред себе една таква машинерија, на која можеш само да ѝ се радуваш, таа ниеднаш не ја истенчуваше својата напнатост, во неа беснееше една таква сила, со која можеше да биде рамноправен, а во сето тоа најмногу се радуваше што ни во своите раце,а ни во бичкијата, не можеше да сети ниедна сенка измореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжи да дише еднолично, загледана во ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тревата така растеше по три месеци и никој не ја косеше. Тоа го чинеше Тате, штом ќе се вратеше.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ова отсуство на присност и топлина сигурно не беше потпомогнато од фактот дека „тоа беа тешки времиња и имаа силно и заканувачко влијание на мене како дете.“
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Профим го стега коњот за оглавот да не мрда; Царјанка ги шири рацете и им забранува на сестричките да истрчуваат пред коњот; по скалите трча Профимица со капчето в раце за да му го стави на Скрче; но сликарот чкрапнал, та сè е фатено во една подготовка за сликање; петта фотографија: пак Профим, жена му Профимица и синот Скрче, но сега малку потпорастен; во рацете држи свеќа; зад нив е црквата, околу нив гробиштата, расцутен јоргован, неколку деца што се бркаат со запалени свеќи в раце за да си ги потпалат косите; некое дете во мигот на чкрапањето е фатено одзади каде што им се исмејува со издолжен јазик; шеста фотографија: фотографијата е направена во сликарско ателје во градот: на стол седи Профимица, в скут го држи Скрче во морнарски алишта, до неа седи Профим, потпрен со раката на нејзиното рамо и облечен во градски алишта што му ги позајмил сликарот за сликање; зад нив кулиса што претставува богата градска одаја, украсена со слики, голем ѕиден саат, на ѕидот распнат персиски кавијор со лав чијашто глава со разината уста се наѕира меѓу Профим и Профимица; на Скрче главата му е помрдната при сликањето и изгледа како да е двојна или како да се гледа низ матни очила; седма фотографија: сите деца заедно: Царјанка, Андромеда, Девица, Венера и Скрче; девојчињата држат во рацете китки цвеќиња, а Скрче мало кученце што не седи мирно; сликарот доближен до нив повеќе отколку што треба, не ги фатил сите убаво: Царјанка, која е на едниот крај од сликата, ја фатил половина, како пресечена од главата од петиците; уште тогаш Царјанка сакаше да ја скине сликата, но татко ѝ Профим не ја оставаше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Па, лета високо, високо! - вели дедото и се чуди. - Па што ако лета високо! - пак одговара Гошко и не ја крева главата.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
За да не ја фаќаат навите. Тие се многу лоши за леунките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Приговорот против одлуката за откажување на договорот за вработување без отказен рок или одлуката за отстранување од кај работодавачот, не ја задржува од извршување одлуката за отказ, односно писмениот налог (чл. 91, ЗРО). 5.  Второстепениот суд донесува одлука по жалба најдоцна во рок 108 од три месеци, а во посложените предмети во рок од шест месеци од денот на приемот на предметот во работа (чл. 355-а, ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Небото немало ни капка синило на себе, земјата пукала под тежината на гревови, чиниш сиот свет бил содомско-гоморска арена на блуд, на измами, на пакост и среброљубје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бонети рече: - Не ја исмејувам, но знам дека христијанството се засновува на суровост кон себе, на страдање, на лишување од сите благодети земни, на лишување од сѐ што примаат сетилата, потиснување на радоста, на желбите, на волјата, бегање од стварноста, презир кон телото, живеење само заради душата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Увото се опушти, големите вентили на ноздрите се затворија, улиците веќе не ја мереа тежината, а скриениот механизам престана да работи во своето лежиште.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Кога се одбила нечујно од небото на јастребот верна и на безмерноста та си можел да ја чувствуваш одсекаде а да не ја најдеш. На тој неземен миг сети се.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Бевме паркирани со Рамблерот во ќорсокакот на една улица со фабрики која беше нашата „патека на љубовниците“, слушајќи како ситен дождец и суви лисја ја прскаат хаубата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Во текот на петдневната дискусија се изредија говорници „за" и „против" општо востание, дури најпосле Даме со неколку збора не ја прекина расправијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Изведбата на Џоан Крафорд во Милдред Пирс очигледно е изведба што секој кому мелодрамата му е по вкус – односно, секој што не може да ги заземе, што не посакува и што не може да се стреми кон величието и престижноста на трагичната возвишеност – не може да не ја подражава или да ја преизведува. ‌Сигурно, ненадминливото подражавање на Џоан Крафорд на мајчинското мачеништво и абјектност не ги одвратило поненадарените исполнители да ја „играат“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Рожденката не ја дава ќерка си без пари, Крчо нејќе со пари, и така ќе си се врати на Анѓа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А толку сакам да танцувам по мелодијата на твојата душа, тука ми е во градиве, во мене, Се мислам ако притиснам да не ја снема.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Камилски не беше задоволен од одговорот на Татко, кого, сепак, го сметаше за покомпетентен од себеси и продолжи: Бездруго не ја изуми Книгата на патувањата на знаменитиот патописец Евлија Челебија, кој трагаше по вистината на три континенти во XVII век.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Среќата се живее само на почек додека безочните и неа не ја згазат.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Го допрев увото до неа, замижав и се вслушав.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Чанга се насмеа и ние со овој рефрен на песната што не ја знаевме сета, следени од нашата Сталинка, влеговме во дворот поминувајќи низ долгата авлија.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Јагулата, сирена на студените мориња што го напушта Балтикот за да им се придружи на нашите мориња, на нашите утоки, на реките низ кои се движи, узводно, в длабини, и пресрет на дивини, од ракав до ракав речен, сѐ поневидлива постојано сѐ подлабоко, сѐ повеќе во срцето на каменот, провлекувајќи се низ бразди од тиње до денот кога светлината ќе блесне од костените и ќе ја запали молњата во барите на мртвите води по удолните длабини на апенинските стрмнини кон Ромања; јагулата, факел, бич, стрела на Амор кон земјата кајшто сал нашите бразди и суводолици на Пиринеите водат до рајот на оплодувањето; зелена душа што бара живот таму каде што е сал апеж од жега и тага искра што вели сѐ почнува кога изгрева стебло исушено и јагленосано; божилак миговен, двоглед внесен меѓу твоите клепки и блескаш неизвалкана меѓу синовите на човекот, потонати во твојата кал: зар можеш ли ти да не ја сметаш за сестра?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- Тетко Рајно, да не ја земе насила Ели, - реков уплашено.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Дедо Лико не ја крена веднатата глава.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Душата и стана сурова, безочна, пакостлива, па така никој веќе не ја именуваше како некогашното прекрасно име Нова Година!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Симон ја сети мојата возбуда и направи некое движење како да сака да ја подаде раката кон мојата коса. Но не ја подаде.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Зима. извор Да си молчалив И да не ја сфатиш песната: Говорот на непознатиот Ти, Зборот Низ кој гргори Песната: Преточениот Ти. во мојата глава Во мојата глава: Огнови и цвеќе Во моето срце Огнови и цвеќе О, каде со толку оган И каде со толку цвеќе? тага Лази мрак По мојата Душа Лази. семе Ослободен од себеси Со помалку жар во темето Спокојно талкам по небеси Збирајќи го Од светлоста Семето. патување Долго е Безболното И Бесконечното Патување.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Ако оцени дека околината е безбедна, ќе го издува носот кога тој ќе тргне кон неа: инаку, ќе треба да помине покрај неа како да не ја познава.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кај Мицка Мојсовски пак, ене, растоварил дедот Билјар два товара волна. Не ја носи на пазариште да не плати две банки сергие.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Меѓу другото, тој истакнал дека САД во војната ќе ги поддржуваат Велика Британија и сите држави што ќе застанат на нејзина страна и ќе ги вложат сите воени напори и ќе направат сѐ „Англија да не ја загуби војната“.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Неговите сознанија не ја исклучуваа можноста дека Ниротакис Алимакопулос е вклучен во организираната акција на јужниот сосед за нелегално испраќање кај нас мигранти од Африка и Азија.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Стале облетува околу отец Арсенија, го служи и кога овој не заповеда, а и својата редовна работа околу авурот, воловите, коњите, кравите не ја остава поназад.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Му рекоа дека има уште четири куќи од Штекиќи и дека се најимотните во селото, но дека и селото и сиот тој крај осиромашиле, дека џамијата им пропаднала и изгорела, чешмата пресушила; а најлошо им е тоа што немаат мост на Жепа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Повеќе никогаш не ја виде вујна Клементина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А токму поради еродираниот морален хабитус на медиокритетскиот и малодушен феномен наречен „македонски судии“, насушно е потребно, добро и правично [bona et aequi], да се регулира 308 оваа „сива зона“ – со цел економски помоќната страна да не ја злоупотребува својата доминантна позиција на пазарот на труд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
- Не дозволувам царски да ми го резнете стомакот додека не ја разбудите ќерка ми!
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Девојчињата беа многу смешни. Облечени како кукли - се бакнуваа, прегрнуваа, се смееја, пискаа и којзнае што шушкаа.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Црвен елек потскокнува по ритмот, играат како земјата да не ја допираат, како да не сакаат да ја повредат, или се задеваа со неа како со врв на нозе ја пипкаа така лесно...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во Вашингтон, вопшто е констатирано со чудење и нелагодност во разговорите со официјални лица и во печатот дека во говорот се наведени факти за состојбата на герилата во Југославија кои не одговараат на тукашните известувања.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Забриши моме пенџере и тури сарма у тенџере скалите да ги пометеш џемперот да го доплетеш Чорапи немам два пара ќе одам сега на пазар кошула ми е скината забриши в куќи прашината Цел ден со другачки ломотиш сармата да не ја загориш и ништо ако не работиш назад кај татко ти ќе одиш
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Немаше кибрит, но стражарот кој никогаш не ја отвораше устата и кој му ја носеше храната, му даваше да запали.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Непресметлива и наивна. Топла. Ако не ја негуваме умира и се гаси.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
- А што се мешате вие? - дрско им одговори славејот на сите што не ја одобруваа неговата постапка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Ако забележеше некој момчак работник или подостарен маж како зее во големата цицка на мајка му, за миг ја оставаше големата брадавица и грмнуваше неговиот глас како на возрасен Пуљ си п'тот, пичка ти мајчина, оти!... и пак ја лапнуваше брадавицата и не ја оставаше додека не го исмукаше целото млеко од боската. Понекогаш поминуваше и на другата.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Јас не ја гледав целата работа, оти бев зафатен со трговијата во Цариград.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
А белезицата!? Сепак, ќе беше многу посреќен, дури и овде, во ќелијава, да не ја видеше таа белезица на раката на секретарката Ботка.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Истражувале како да се сочуваат, да останат толку колку што останале живи и пак, без караници, умно наслушнувајќи се еден со друг, се поделиле: едните мислеле дека е побезопасно да се патува дење, другите верувале дека ноќе не ќе сретнат никого дури ни на царски друм.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но, Рада, која и самата почна да верува дека времето брише сѐ, приказната за својата голема тајна не ја ни отвори.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Овој концерт ѝ го посветува на една особа од овој град што ја сретна пред две години во Париз и никако не ја заборави.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Зашто, како инаку да се објасни, ако не со славата и милоста божја, фактот што, ако веќе во Потковицата постоела некаква населба во 12.век, кога Европејците, крстоносците на Боемунд Тарентски, го уништиле Градиште, не ја уништиле и неа?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Слепата Донка викаше од чардакот на нејзината куќа по луѓето да не ја остават сама, да ја земат и неа ако бегаат некаде, но никој не ја слушаше од плускањето на дождот; како што водата растеше и ја зафаќаше куќата, така и Донка бегаше од долниот кат на горниот и пушташе камен врзан на конец, пласкаше по водата за да чуе до каде е нарасната.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И бизнисот ако не оди, и плановите ако не се оствариле, и профитот ако испарил, и жена му ако го оставила, и син му ако се дрогира, и берзата ако паднала, и војнава во Ирак ако не ја бива - за сѐ си е виновен само тој.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Не ја извади запалената цигара од уста и гледаше пред себе во блокот и во него, редум, сѐ додека не му ја разбранува лутата крв што се качуваше од нозе: ги напнуваше градите, го гушеше, удираше со глава и го ослепуваше.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Изговореното не ја следи формата на помисленото, насмевките имаат евтин сјај на кич апликации.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Ако, пак, работникот, во рок од три месеци од конечноста на одлуката, не ја надомести штетата утврдена со 61 одлуката на работодавецот, тој поведува постапка пред надлежниот суд (чл. 108-109, ЗРО/03 – Пречистен текст); •  од друга страна, пак, за прв пат експлицитно се предвиде можноста за т.н. паушално обесштетување, но само во ситуација кога утврдувањето на висината на штетата би предизвикало несразмерни трошоци и само под услов случаите на штетните дејствија на работникот и висината на паушалот да се претходно определени со колективен договор (чл. 157, ЗРО/05).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
По тоа ја наведна главата ниско до книгите што беа пред него на маса и не ја крена веќе.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Искрено, ме изнемошти прашањето и не можев да се воздржам, а да не ја задоволам неговата потреба за сочни содржини.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Централниот комитет ми ја довери задачата под овие услови и ќе Ве молам да не ја усложнувате.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Јас девојката не ја кудам, само реков што чув од чорбаџијата.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Модри од лутина, тие не ја споменуваа водата, туку нешта поврзани со меѓусебна завист и омраза - дека Сотир му купил стан на зетот в град, дека Михајло живее од наполеоните на дедо му украдени од компањони во Америка, дека Бамбо му ја дал кобилата на Бориза Штопар со мана, дека ќерка му на Бориза е вратена три месеци по мажачката сосе машината за шиење, дека Васко Бурзаноски клавал шеќер во комината за ракија, дека голем проклетилак има во сојот Куцалев, што ќе земе на заем никогаш да не врати...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Високо над езерото, чиниш и небото ѝ е мало, не ја собира.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Многумина што намислуваа од разни причини, да си ја менуваат верата и да се потурчуваат, си ги спомнуваа горните зборови од нивните попови, па Анѓа се држеше за нив: Снагата нека ја јадат пците, барем душата да не ја фрлам во калта.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Таман, тој со дружината го префрли Султан тепе, втаса француската коњица, но не ја префрли српско- бугарската граница.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Конечно, во декември 2006, судскиот совет (во состав: м-р Љ. Неделковски – претседател, П. Попоски и С. Спасеноска – членови), носи пресуда со која ги одби сите поднесени жалби на работодавачот и на поранешните работници како неосновани, и ја потврди исправноста на првостепената пресуда, која во јануари 2007 стана правосилна и извршна.6
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Колку и да настојуваа Татко и Камилски да ги убедуваат своите сопруги дека работат за иднината на нивните деца, тие стануваа уште позагрижени да не ја жртвуваат нивната сегашност!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„Кажи, ќерко, слободно“, ѝ рече пак, ѓоа не ја открил.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тој спокојно се насмевна и мирно, многу мирно, како да не ја забележува мојата невешто прикриена нервоза, рече: - Да, и јас бев нестрплив да те сретнам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако чуварот не ја одбрани среќата, сонот е празен, стомакот е празен, страста е избледена.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Уште една причина нѐ тера да не ја гледаме студијата како завршена целина.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Помина во очаеност и хистерична нервоза, дури еден ден не ја најдоа под пенџерето здробена.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не ја одминавме во муабетот и млечната криза (тогаш мене ми пролета низ глава прашањето од што ќе се прават млечни чоколада ако кризата потрае подолго и баш тогаш ти се откри на левото рамо прерамката, боја чоколадна), скршивме и по некој лаф за здравјето и доброто расположение на нашите заеднички пријатели.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Дека кон неа се стремеле поколенија и поколенија храбри и разумни луѓе.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
– Животните, кога им се ближи смртта – рекол тогаш Чанга – ја бараат темнината. – Не ја знам причината – се сеќава татко ми на својот одговор – но човек кога му се ближи смртта, бара светлина, уште зрачец, небаре за да понесе светлина во темнината, во смртта! – Зошто ли е така? – бил упорен Чанга.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Во циркусите, таквите одат по јаже, се превртуваат преку глава, јаваат магариња.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Освен на почетокот кога за кратко ја заведе егзотиката на Солун, таа никогаш не го прифати овој град. И тој не ја прифати неа.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога се завртел ја видел како стои со спуштени раце, чиниш е во исчекување да се врати и да ја поведе со себе кон заедничка неизвесност.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Додека не ја претворив во прасе не можеше да сфати дека не вреди колку ни еден мој прдеж.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Неа никаде не ја делам од мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
60. Вистина, со националното прашање ние ќе се занимаваме 20-30 години, но кривината за тоа лежи во нашите претходници што не ја сознаа сета негова важност и не го кладоа да зрее.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Оттогаш многупати го имам замолувано да не ја забележува мојата неспастреност...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ако не ја разбираш религијата, таа е жива сода за народните маси. Отров и умирачка.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Жештината и сушата не ја забележуваа само децата. Особено Дончо.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Никој не ја тревожи од овие што го плетат орото околу неа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
И тогаш пак се сетив на деда. „Кривицата никој не ја сака, велеше, таа е најсиромашна на светот.“
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа ноќ не ја преспав мирно.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури уште поарно ако не ја дава. Ќе му ја грабиме, и со тоа ќе го срамиме!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Никакво оправдување не ја разубедува поротата да ве осуди на смрт.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Упорно ме одбиваше да излеземе; велеше дека не излегува со машки, дека не ја интересираат, дека има многу обврски во секциите на училиштето, дека сака да направи нешто од себе, дека има за учење.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Премногу е млад, а младоста и тогаш кога ќе прифати дека човекот не е надарен да лета оваа можност сепак не ја исклучува како чувство па дури и како помисла.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Слушав како чекори по нас и во тесната уличка, ги слушав нејзините чекори и ударите на стапот на кој се потпираше; гледав во чекорите на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мечката таму си пасеше. Сите велеа дека ако не ја гибаш ни таа не те гиба.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Но, војната тие не ја измислија...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Огнена Гулева или не го сфати или воопшто не ја тревожеше ваквото однесување на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се повеќе стануваше жена. Врелината не ја топеше; ја ширеше и ја чинеше безгрижна.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Х.Х. е во недоумица. Ја погледнува првин строго, а потоа со израз на рамнодушност, божем не ја слушнал.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Алхен не можеше да не ја украде капелата. И сега тој многу се срамеше.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
ПЕТРИЈА: Леле, мајко! (Се стуткува зад бунарот.) ПОЦКО: Аман, коџабаши, немој!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Мајка Евгенија нѐ молеше да не кажуваме. Не ја изневеривме. Не кажавме.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
— Ајде, ајде мило, ајде да сториме адет, да повечераме, та да си легниме. Не ја фаќа место Миша.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А кога јас, со солзи на очи влегов и сакав да му се исповедам, да му признам сѐ, видов дека светлината околу неговото тело ја нема, оти јас не ја виѓавам веќе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Додека ја слушаше, а не ја дослушуваше жената како ѝ зборува, Горда гледаше во детето - годиначе, тоа си играше на подот од кујната, седнато па стркалано, уште сакаше повеќе да лази одошто да оди, клатејќи се на ножињата како пајче.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Не ја потсетува зошто таа не дошла да го донесе Дончо на првиот час во училиштето туку ја испратила Митра, не почнува разговор за тоа што децата не се во едно одделение а не ѝ ни кажува дека на Пеличка ѝ се падна една многу добра учителка, Како онаа од Долнени, сакаше да проговори.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пред тоа не знаев дека човекот на јамка е повисок отколку кога е со стапалки на земја. Толку паметам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тина, сѐ ќе биде добро, верувај му на татко ти, - ми зборуваше низ солзите, тивко, со страв да не се разбуди Ели и да не ја уплашиме.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Факт е дека Дишан ја одбира еротиката како тема која е апстрактна за неговото творештво, така што природно го нагласува впечатокот, бидејќи ако и постои нешто што не ја поттикнува рамнодушноста туку, напротив, ја возбудува длабоко продирајќи дури и во митот, тогаш тоа е човечката сексуалност заедно со инцестот и смртта.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Тој ден не беше сончев. Ништо не ја прекина ноќта која му претходеше.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Најстариот брат се вратил дома цврсто решен ништо да не ѝ кажува на својата караконџола, чии милувања веќе не можел да ги поднесе и чија распупена убавина веќе не ја ценел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Признавам дека на почетокот мојата снаа не ја поднесував.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Не ја праша, таа самата стана ехо на она што го подлокуваше: „Војна е. Го прогонуваше ноќва германска патрола.“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
- Не ја кревам не затоа што не слушам, туку зашто не сакам – реков. - Е, па и со разговарањето преку мисли е слично.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И зошто навистина не ја силував Луција онаа ноќ? (Таа, всушност, лукава како и секоја жена, ме измами, ме надмудри, оти навреме се предаде: јас само сакав да ја силувам, да покажам извесна надмоќ над неа, како одговор на нејзината партиска декларираност; но таа тоа го сети и во клучниот момент се предаде, да ми го оневозможи тоа задоволство, затоа што Партијата, општеството, нацијата и семејството ја научиле дека е недостојно некој да те силува; така таа, со тоа што се предаде, најде алиби за силувањето, и сакаше скандалот што долго го планирав, да го претвори во регуларен сексуален однос; тука пак, јас киксирав, оти се исплашив од она нејзино ненадејно движење).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Виде дека има трема оти воопшто не ја погледна в очи, туку си ги кршеше прстите и со некоја полукашлица си го прочистуваше грлото.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Не ја крена главата ни кога дојде до изворот каде што беа комитите и децата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ги отпечати расказите и со Зипото кој иако беше непушач секогаш ја носеше со себе, за пријателите пушачи да не ја прекинуваат сред збор нервозно буричкајќи во ташната и реторички извикувајќи „абе кај ми е упаљачот?“, потпали убав оган.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Ама овојпат, иако тој не го забораваше оној стар ферман, со оловен печат, дојден од султанот до дедо му славниот Исхак-бег кога овој стана заповедник на Скопје, пишуван со рака и во футрола од ѓон, а во кој султанот умно ги опоменуваше своите намесници да не се перчат многу и да не се подаваат на суетата, зашто да бидеш господар на еден народ е исто што и да седиш на терезија со два таса, тој сепак не ја менуваше одлуката: првин затоа што потурчувањето на ибн Пајко ќе одекнеше силно меѓу колебливата раја, а второ, затоа што и самиот султан, покрај сите совети, даваше и уште еден, кој сега многу му одговараше на Мехмед-паша: „Својата сабја сепак секогаш држи ја остра!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Пелагија престана да ја негува Пелагија, не ѝ го негуваше лицето, не ѝ ја чешлаше косата, не ја капеше еднаш неделно во дрвеното корито среде одаја, туку еднаш месечно, фустаните ѝ ги врза во бовча а бовчата ја напика под одарот, убавото, мургаво тело ѝ го пикна во стари војнички пантолони, цврстите гради ѝ ги стегна со стишно плетена блуза, косата ѝ ја напика во црн каскет и од мома ја претвори во бербатен маж.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Размислуваше дека сѐ уште не ја дозна конечната тајна.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Детето останувало во својата болка, како потопено во вода, како некоја мака да му ја притискала главата и го присилувала да потоне во болката, и само повремено го пуштала над површината на водата да може да земе здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Бојана удри пак на фалба: како нејзин Ристе за ништо вузло не ја дава.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се веднеше над црви а се сметаше за змиски цар. - За риби, објасни и не ја дигна главата.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Сосетките не ја криеја зависта и љубомората кон неа. Кон сите нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
А во командата на баталјонот дознаа и по телефон се раскараа со пцости и ми се заканија со воен суд, демек ќе ме стрелаат, ако јас неа не ја стрелам. Како да стрелам осумнаесетгодишно девојче?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Никој не ја казнува смртта што те забидела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Лабавиот колан на пушката му се лизна од рамо, долгата цевка се заринка во јагликата и не ја откорна, туку ѝ ги растури златестите круни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Рацете ги држеше во џебовите, од страв да не ја дофати праската, а се знаеше што ќе се случи ако ја фати.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Тој не ја прими понудата не дека гледаше во изедначената позиција некакво скрито предимство за себе, ами просто затоа што само со половина поен ништо не постигаше: оваа партија му е последна во полуфиналниот турнир, и само ако ја добие, само ако реализира вечерва цел поен, тој можеше да влезе во финалето за државно првенство.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Или можеби и не ја прашал наеднаш со чувство дека е болен во шепи на грев, трепетлив и врел, со залепена коса врз испотеното чело.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кај жените се вратиле во она полумрачно доба кога духот на исчезнатата светлина сѐ уште скита над полињата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Одам кај свеска ми. Одам или би одел. Одам да не ја најдам сама или ми рекла дека е сама.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Немаше полза од тоа, ништо не менуваше, не произведе повеќе чоколада, не ја одврати смртта ни на детето, ни нејзината сопствена; но ѝ изгледаше природно да го стори тоа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но не ја виде никогаш.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Откако завршив Махмуд Дарвиш загледан кон другиот брег на Езерото, тивко се огласи: Луѓето се убедени дека кога пеам за својата мајка, јас пеам за Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ја мразеше Партијата и го кажуваше тоа со најпрости зборови, но не ја критикуваше генерално.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се трудев значи да не ја допрам кај Вртанов онаа позната жичка на вознемиреноста.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Но не ја оставав да пека по јаболка. Ѝ носев в пазува.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Како светкавицата што не ја очекуваш во темнината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми ја држи раката и не ја попушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можеби некои се плашат да не ја насочат публиката кон некои необични нешта во културната сфера, да не речам, кон забранети љубови.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
И сѐ уште држејќи ја така срната, ја крена главата кон Петрета: - Даскале, не ја даваме?
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Инаку било толку јасно, она што му го рекла со свој от поглед мечката на човекот, така што тој, потклимнат на едната своја покуса нога, веќе не можел да не ја послуша.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Политиката на Хенри Кисинџер, чекор по чекор во решавањето на палестинското прашање, која беше наложена Мировната конференција во Женева, многумина ја сметаа за совршено промислена стратегиска стапица, која Јасер Арафат не ја разбра или не сакал да ја разбере и во која на крајот ќе се најде во лажниот излез од лавиринтот, во својата Палестина, како претседател, но всушност тоа ќе биде неговиот кафез во Рамалах кој ќе го напушти неколку дена пред својата смрт, се разбира со дозвола на израелскиот водач Ариел Шарон.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
И музика, вселенска, што никој, освен мене не ја слушна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сите ние бевме преокупирани со тој немир што го носеше навестената војна.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
ЛУКОВ: А ние сосем не ја забележуваме. Сме го заборавиле усетот за неа.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Не крв и не заседа на таа крв. Не ја виде црната плима во мене зашто ниеден акт на светот не може да ги нареди под графата души црните плими.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Ни бесконечната далечина не ја брише мислата за тебе.
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Сепак, текстот сакам да го завршам со апел до чинителите на театарскиот чин кај нас: Не ја прикривајте завидливоста, ниту пак потребата од плагијат, оти тие, неретко, раѓаат нови и вредни моменти во творештвото!
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Ние ќе продолжиме сѐ додека големите зборови како бесмртност и засекогаш не ја остварат својата смисла.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Речиси и немаше продавач од големиот пазар кој не ја познаваше Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Војската и полицијата не ја запреа смртта да шета по улиците на градот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Јас знам дека нема на светов роден од жена што не ја знае нашата сила и што не се плаши од неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А можеби просто се најде навреден бидејќи на негово место донесоа едно детиште кое дотогаш беше правниче во некоја задруга, го оставија новодојденецот да го напика во некое канцеларивче во кое повеќе никој ни вратата не ја отвораше да го види, да му рече, Што правиш, како си.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Трошоците во судската постапка – и пред првостепениот и пред второстепениот суд, која траеше безмалку две години, изнесуваа 100.460 МКД (1.645 ЕУР), а работодавачот се стекна со обврската да го надомести и овој износ.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но не ја прифатив како добронамерна оградата со која се обиде да ми предочи дека не било се едно кога таков малер ќе се случел во куќата на обичниот човек за разлика од генералот или високиот раководител.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
После изрекувањето на конечната и мериторна одлука на Апелациониот суд, со која на работодавачот му се наложи да ги подмири сите обврски кон Костадиновска, и тоа во рок од осум дена, тој повторно ја игнорираше оваа обврска и пак не ја исплати оваа сума. Затоа, адвокатот на Костадиновска го упатува предметот до извршител (М. Николовска).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Таа гледа во тревата под багремите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Зошто не измислат нешто поатрактивно, одошто тоа редење во училишниот двор и ѕвонење на училишното ѕвонче?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Со Дејан седиме на ѕитчето и гледаме како чадот што си го испуштаме еден на друг среде лице се меша со памук и дамки, ги отвораме устите и го дишеме чадот: јас неговиот, а тој мојот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
За врв на мака тие ја сметаат физичката работа, а умствената, бидејќи не ја разбираат и не ги мачела, ја сметаат за лешкарење.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
МЛАДИЧОТ: И јас не ја забележував, сѐ додека не паднав болен.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Садриазамот се сврти спрема старецот; тоа, да не ја нападне првин главната цел, туку да удри на неа, со сите расположиви сили, дури откако ќе ја обезбеди заднината, беше основа на неговата воена вештина, па сега, упорно загледан во старецот, се прашуваше дали тој не го лаже, дали навистина луѓето се избегани на Имотот?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш не го знаев сето тоа, не ја познавав во детали технологијата на власта; но со интуиција (тоа прекрасно орудие за сознание само на младиот човек), чувствував дека не треба да го потпишам формуларот на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Затоа не ја кријам тагата и болката, подобро болен крај отколку бол без крај.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Никогаш не ја носеше, па си мислеше дека некаде ја заборавила, ја оставила.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ти си сѐ така свежа и ниедна брчка по лицето не ја издава опасноста што те демне.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Никогаш не ја минуваше ноќта на едно место. Не спиеше повеќе од три- четири часа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Првата лага сѐ уште не ја откриле.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Често покојниот татко му велеше: „Војната е, синко, многу нешто во животот: дури неа не ја поминеш, дури таа не ти помине преку главата, не си ништо; тесто си, зелено јаболко, кревко ластарче. А неа кога ќе ја поминеш, стануваш прекален...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тие можеа да бидат наведени да го прифатат и најочигледното извртување на стварноста затоа што никогаш не ја сфатиле огромноста на она што се бараше од нив и не беа доволно заинтересирани за јавните настани за да разберат што се случува.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој пропис му се допаѓаше зашто му даваше и нему можност да се правда и му ја смируваше совеста пред недоверливите погледи и замолкот на пријателите што таа политика не ја одобруваа, но во напливот на суровите времиња не се ни осмелуваа да ја коментираат.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Прашуваше дали стои обесена на башлакот каде што ја остави да се чува, дали ја подмачкуваат со тревката ноктец за да не ја нагризат молци, дали писката и брмчалото го подмачкуваат со масло за да не се исушат и да испукаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И кога најпосле на Трна ѝ се разболе и последната надеж, Пецето, — тој побрза да ја исплаши дека свети Илија толку се разлутил на неа што не ја дава нивата за манастир, та ете и последното пиленце ќе и го прибере.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се исправил тресејќи се со склопени очи за да не ја гледа белината на нејзините коленици и пошол нишајќи се кон покопот на најстариот од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Шетаме по селата, организираме: им кажуваме на луѓето која линија да ја држат, да не ја пуштаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тој не ја знаел темната јадосаност на Куно Бунгур и неговата вера дека соништата на ноќта што доаѓала се само негови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Таа оттука излегува и ми се јавува… Како не ја познав?
„Духот на слободата“ од Војдан Чернодрински (1909)
И Луис Марија ми ги гледаше дланките, кутриот, мислам дека не се осмелуваше да ми го погледне лицето. Мора да станувам многу чудна.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Оф, потон да потоне таа Горница, синдилија да фати. Како еднаш не ја заборавија. Само стрижена, бричена.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа, за да не ја исплаши, само нежно ја допре до крилцето, за да ја разбуди.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ајде некако да му помогнеме, да го запознаеме подобро со неа, оти Мартин е срамежлив, да не речам – смотан.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Костумите во неговиот плакар, го загубија редот, на пријателите околу себе можеше да им понуди само огорченост која никој не ја сакаше, така што тие почнаа незабележително да го избегнуваат.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Го затворија Дејан зад една сива врата и долго време никој не излезе оттаму освен сестрата Ката, која беше многу дрска и за која сите се сомневавме дека ни плука во супата, па затоа никој ништо не ја праша.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Штом густата лепливост ќе му го ослободела разумот, околу него си се намалувало, и звук и облик, и тој тогаш не ја стискал коскената дршка на ножот и бил без она свое чувство дека однегде ќе го стаса брз удар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Тој човек“, реков јас, „им дал на маказарчани црква, иако сета работа околу црквата не ја финансирал тој, им ставил крст на неа, не еден, можеби два, им обезбедил камбана, учител за црковното училиште, им ископал бунар, а им го поправил и мостот каде што се денес продавниците на Маказар и кој и сега има потреба да биде поправен или да се изгради нов.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
„ Не ја издадов Џулија“, рече тој.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Па има некоја причина, но јас не ја знам, а можеби и никој не ја знае, - велам јас.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Зашто некои работи остануваат запаметени и за по смртта, рече Дуко Вендија, и зашто староста го расчинува човекот и затоа никој не ја сака, рече и зеде варена пченица од жените коишто раздаваа за душа. За испустената душа од Велика Мегленоска.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
СЕЛАНЕЦОТ: Шамија нема на глава.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Рогле, чувствувајќи ги нивните погледи, плачеше. Стоеше како скаменет и липаше. Но повеќе капата не ја ставаше на глава за да го крие рокчето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Старичката погледна наоколу и кога виде дека никој не ја гледа, прошепоти: - Дојди, дојди, наведни се, баба да ти кажи...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За среќа, каква среќа, таа не ја доживеа смртта на сина си! Но тоа повторно беа пусти соништа.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Додека го пиеше, воопшто не ја начнуваше темата која сите ја очекуваа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Змејко не ја сфаќаше многу радоста во очите на младичот со таа негова постапка, бидејќи тој не можеше ни да замисли да постапи поинаку.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Воопшто не ја болеше глава за тоа дека нас олуглавите нѐ пржеше летното сонце и нѐ гореше жед.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Следните денови оти денови пред Нова година мајката Перса ја забележа промената кај Пелагија и не ја остави на мир додека не ја натера да ѝ раскаже што се случило на денот кога падна големиот снег што го има завиено во бело целиот град.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
А јас, лековерниот, и тоа на политички собир, презентирав цела една теоретска расправа за тоа дека праведноста не ја измисливме ние.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Речиси никој не ја делеше нејзината пасија, поконкретно, опсесивност со точноста, бидејќи времето го сметаше за нешто што ѝ причинува најголема тегоба доколку пропуштеше некој интервал или имаше некоја важна секвенца во која таа не беше директно инволвирана.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Одеа кај Танаил и му велеа барем тој да го одложи погребот за понеделник додека се направи свадбата, но тој велеше: „Не ја оставам јас мајка ми да се смрдува...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Гробот сал нејзе ѝ остана жив, неизоран, само неа Бог не ја заборави…
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Утринум, ноќем, секој со своја молитва ја возвеличува смртта или животот, сѐ дури Буда не го довика Исуса да му каже дека преминува но дека не ја открил тајната на преминот.
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Никогаш не поднесувал шминка. Никогаш додека беше со Аниса не ја оставаше да се шминка.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не ја разбирав смислата на молитвите и своеволно ги изопачував чудните, неразбирливи зборови - Оче наш, иже јеси, Стане беси.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
А зад ковчегот тенка колона луѓе потемнети од планинското ветровито сонце.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Луција никогаш немаше видено повеќе од мајчиното деколте, за да не ја открие својата унаказаност, што убавината ја чини уште почудовишна.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Па тој не ја знае Софија, ниту има некого во неа.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ѕвезда го шета сѐ додека питомо не ја спушти главата врз нејзиното рамо. Тогаш го води на поило.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Се омажи и има две чупиња, а и внучиња, ама брат ми не ја виде повторно.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Цели три години му слугувала, ама турската вера не ја зела.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ѓорѓија забележа дека дури готвеа таа постојано зборуваше и како што го правеше тоа граматичките конструкции сѐ почесто и почесто ги грешеше, но тоа како воопшто да не ја сопираше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не, не е како другите Богдановото девојче. Залудно Петре пребрзува. Таа не го гледа убавиот и не ја бара неговата рака.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Сета бригада гореше во натпреварувачки огин и, занесени во работа, бригадирците не ја забележаа веднаш големата промена кај малиот палавник, заборавајќи го своето вчерашно решение.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ни книгата не ја носи за да ни раскажува.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Тука се правеше првиот од многуте мали чекори замислени од Кисинџер во Женева и прифатени од Арафат...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш, за да може да се качи на чунот, оти тој се нишаше, јас првпат ја фатив за рака. Да не ја фатев подобро.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Бандо стрчна кај командирот и почна да го моли, да го запира да не ја рушат, но командирот го оттурна и му свика: „А од каде ќе минат камионите?“ „Здола под куќава”, им рече Бандо, „плитко е езерото...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сѐ преврте по таванот. Секоја штица, секоја греда, сѐ се најде под неговите растреперени прсти, но пушката не ја откри.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И наеднаш им стана чудно: како тоа сѐ досега тие да не ја имаат сетено убавината на таа малечка собичка среде снегот, на тоа седело, што луѓето го имаа оделено од белата долина наоколу само за себе и на леглото, и на развалената печка, и на прозорецот, пред кој снежинките како цветови продолжуваа да си ја играат својата волшебна игра, понесени од бавниот игрив виор на врнежот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето ова беше направило од овој Турчин културен човек, и тој како таков се покажа во Полчишта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја запомнив по чувството во кое ја сретив, блиска како љубовта во тебе што ми згина не ја допрев, а во мене се сви и ми го вети на небото звукот, кога тоа умре, а не мина.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Во дворот Јанчески дотрчаа жителите на Потковицата и никој, освен Турците, не веруваше во приказната што лелекајќи низ дворот ја огласуваа Јанческите: Руса нивна во визбата, на некоја шајка, си го огрубела лицето, за малку и виделото ќе си го осакатела, но и никој не ја оспори гласно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Жената изненадено се тргна. Со години не ја споменал протиница.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Та можело ли да биде инаку, току да ја напади ќерка си никој да не ја види? Господ да чува и да брани!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тодор не ја поднесувше Бојана. Беше ќерка на полковник во гардата, еден од првите поддржувачи на Стојан во градот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Не, жено, ќе си останев јас на коравата смолница. И сѐ уште ќе бев таму да не ги собраа козите и да не ја заковаа земјата во колективите. Бевме меѓу чеканот и наковалната.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
А и за Јона се велат луѓето. Оди гологлав, велат, за да не ја скине капата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Попот, згрчен во стуткана мантија, дремел чучејќи, во мудречко исчекување бил чиниш, луѓето околу него да побараат тој да им пресуди.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За да не ја гледа Анѓа, тој слабо идеше дома, испраќајќи го момокот Кулета, а самиот остануваше да спие со аргатите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Однадвор беше посакувана жена во која се загледуваа и оние кои сѐ уште не ја беа совладале азбуката на љубовта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не е важно која беше процедурата на нашето враќање и враќањето на нашата кола (љубезниот британски моторциклист до автопатот; уште пољубезното арапско семејство кое излегло да се повози последниот ден од рамазанот, до Тангер со еден пар средовечни јенки туристи; следниот ден, љубезниот возач од агенцијата за изнајмување коли кој доби добра напојница и, се разбира, имаше дупликат од клучевите; сигурниот чувар на плажата, кој со болно достоинство му објасни на возачот дека мојата напојница од осум дирхеми не е соодветна на тоа што тој „цела ноќ” го чувал нашето сега веќе отклучано комби, но дека уште два дирхеми ќе ја суредат работата); поентата на оваа анегдота со загубениот клуч, на која во меѓувреме едвај и да помислив, сѐ додека оваа дигресија со која купувам време не ја врати, е што...
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Ова исто така намерно е сложено, за да звучи како реклама: Меѓу нашите артикли од лиено железо, ја препорачуваме славината која сама се затвора кога никој не ја слуша.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
На тој начин, сметале аналитичарите, "Владата во егзил, иако присилена да ја прифати идејата за Југославија и идејата на федерализмот, не ја напушти својата примарна цел, нејзините аспирации да обезбеди повоена српска хегемонија.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
- Потоа? - Тој не ја напушта вилата на своите господари до 11 часот навечер.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
- Учителке, нели беше многу добро, учителке, и другпат така да организираме - викаа насобраните околу неа деца, а некои не ја испуштаа нејзината рака.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Добивката од овој спор Вујошевиќ не ја гледа во исплатата на платите – бидејќи тие секако ѝ следуваат за сѐ она што го сработила тој период.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Дојде и Куно Бунгур. „Слатка им е ракијата. Борис Калпак не ја пушта абердарката од раце. Појди, опамети го.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Судот ќе се откаже од изведувањето на докази ако износот потребен за намирување на трошоците не биде положен во рокот што ќе го определи судот (чл. 147, ст.1 и 3 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Можеби и не ја забележал промената, или само така се преправа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Уште не ја имаа допеано песната кога од орманот под нив излегоа волови, а по нив дете.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Од врата кога ќе влезев во училницата каде што вежбавме не можев да не ја забележам искрената широка насмевка на лицето на Вера, со која ги освојуваше сите деца, скоро без исклучок, како и со топлиот спокоен глас, со срдечноста, со присноста, со топлината во очите.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Не можеше да оди ни до маалската фурна, а да не ја озборуваат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тој не беше човек кој немаше навикнато на осама, но сепак - тој тоа сега го открива - едно вакво живо суштество, суштество какво што се покажуваше неговиот, сега неговиот, грифон, Грифи, таа негова осама сепак не само што нема да ја нарушува, туку и не ја ни осиромашува...
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Ја стега и не ја пушта ни на попатните станици каде што автобусот запира за одмор, а не ја пушти ни кога стигнаа во Скопје, ни кога врвеа по улиците, ни кога дојдоа во интернатот; ја држеше и во канцеларијата на управникот на интернатот каде што татко му го внесе да го пријави.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Но како и на сѐ друго што било, постоело и нестанало во Потковицата, и нему, и на тефтерот Акиноски, времето, луѓето и животот му одредиле судбини и облици на легенда, секој од мештаните кога раскажува за Потковицата, дури и кога не ја споменува неа, тевтерот Акиноски го има во вид и него го приложува како поткрепа, па ако го препрашаш: А, бездруго тоа навистина се случило?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Забраната за вршење на работа, доколку работодавачот не ја плати глобата (во предвидениот рок) или не заснова работен однос со затечените лица, се намали од 60 на 15 дена, а за ваквото противправно поведение инспекторот на трудот поднесува барање за поведување на прекршочна постапка.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Си олеснуваа со тоа што зимата на таа 1941 година почнаа да живеат со подготовките за свадбата која беше закажана за април.  Таа пролет во Белград, ми се чини, не ја почувствува никој освен Алегра и Јехуда кои во квечерините зборуваа за цутот на дрвјата ненадејно бликнати во бело по дворовите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Доаѓаше и третиот распуст, третото мачно лето, кога Луција не ја гледав и по два месеца, оти одеше на село, кај баба ѝ и дедо ѝ, а јас сѐ повеќе губев надеж дека некогаш, кога и да е, ќе успеам да ѝ се доближам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Има луѓе што умираат праведни, има луѓе што умираат грешни”, им велеше попот: ”на праведните смртта им се јавува весела, а на грешните намуртена, страшна, лоша; луѓето се страшат од неа и затоа пред умирачката си го покриваат лицето со покривка за да не ја гледаат; смртта е како некој мајстор; турли-турли алати има: тесла, пила, секира, глето, клешти, сврдел, копан, затегач, турпија, скоби и многу други алати; најпрвин ќе зафати болниот од прстите да го разглобува со сите тие чешити алати: оди од зглоб до зглоб, и откако ќе го разглоби, почнува жилите да му ги сече, и најпосле ќе почне со секира да го мава по тилот додека не му ја земе душата; кога ќе му ја земе душата - ја носи право кај бога на поклонение, а потоа, еден ангел ќе ја шета душата открај-накрај на небото и открај-накрај на земјата за да ги види сите убавини; ќе ја носи по сите места каде што шетал човекот додека бил жив и ќе му покажува ангелот сѐ што чинел: добро или лошо; на четириесеттите дни ќе го врати човекот кај гробот и ќе му ја покаже мршата негова кај што лежела внатре; по четириесеттите дни, пак ангелот душата ја носи кај бога, и тогаш господ ќе му заповеда на ангелот да ја носи душата во рајот или пеколот; ете, затоа треба на умрените до четириесетте дни да им се пее на гробот и да им се носи задушница; со тие добрини може господ да се смилостиви и да им ги прости гревовите: зашто до четириесетте дни душата не му е пресудена на човека”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Во тогашен Тунис, во кој завршуваше владеењето на еден од основачите на неврзаноста Хабиб Бургиба, но кој никогаш не ја прикриваше својата апсолутна приврзаност кон САД (крај работниот стол ја имаше сликата на тогашниот претседател на САД Роланд Реган, покрај онаа на Мандес Франс), новиот претседател Бен Али, по историската поддршка на раководството на Југославија, всушност ја добиваше и поддршката на неврзаните, која овие земји бездруго му ја должеа на Бургиба.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Пошто од селаните билките, печурките и боровинките ги откупуваа селските задруги, на Сврделот не му беше тешко работите да ги нареди така што стоката тие да не ја дават на некој друг додека прво не се допрашаат од него дали тој сака да ја земе или не.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Па што ако лета високо! - пак одговара Гошко и не ја крева главата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Елени не ја видов. Христина ми раскажуваше како бегале од Бесвина по светот и како се мачеле по затворите.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ја прашал зошто дошла. Молчела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Затоа не ја сакаа: ниту промената на светот воопшто, а најмалку пак се обидуваа да сторат нешто за промена на светот овде: На овие македонски простори! Но последиците сите останати ги чувствуваме. ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Впрочем, денешните припадници на македонската „судиска каста“ и нивните спонзори, патрони и подмитувачи, не сакаат да ги симнат матните фикции во кои е обвиткан пишаниот закон – а зад кои се крие „правото на посилниот“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Не ја прифати, кога таа му се нудеше од светлата страна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А не ја ни привлекува дождот. Таа постојано сонцето го бара.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
А ти си од крв и месо и не можеш да не ја чувствуваш близоста и нераскинливоста со сето она што постои.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Мене, сине, татко ти така ми порача, пред да си замине, покој му на душата, никогаш да не ја напуштам куќата!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
„Абре, Симон“, ми вели, “ти се исушила варва. Што ја држиш дупката отворена, што не ја запреташ?“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И самиот во еден момент беше рекол: Празнината што се отвора по заминувањето не ја пополнуваат зборовите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
ОНТОЛОГИЈАТА ЈА РЕКАПИТУЛИРА ТЕОЛОГИЈАТА (...)
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ноќта Ване не ја преседе, туку ја престоја - и тоа не во ходникот ами на папучата од вагонот, тукуречи на една нога.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дванаесет години по раѓањето на Нобел, пронаоѓачот на динамитот, се раѓа Рендген, првиот добитник на Нобеловата награда; до денес „Х“-зраците не ја откриле тајната на човековата душа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никола не ја слуша жената како липа над сандакот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ни во еден момент не ја започна темата која можеше да ја разоткрие нејзината тајна.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бледа е. И скромна. Онаква каква навистина ќе беше мојата ќерка ако не ја подгониле во некој логор, меѓу жици и пци.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Само малку да се допре до земјата, вели, и пак ќе се фати, ќе оживи, ќе потера. Ништо не ја ништи таа трева, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тргни но тихо, да не ја разбудиш пената тој замок без ѕидови и врати, таа небиднина, миг.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Се удрил со тупаница по крвавата празнина во устата за да не зареве со грло на млад волк кој не ја проколнува сегашнината туку со сиот бес на својот вид ѝ се заканува на иднината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му велеа роднините и пријателите да ја напушти да земе некоја куќа под кирија во селото, но тој не сакаше да чуе; постојано ги потпираше ѕидовите со дебели дрвени појаси, ја вклештуваше во дрвени стеги и не ја напушташе - не сакаше да се сити Танаил.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ќе продолжи дефилето на вековите, тираните ќе продолжуваат... Стигнуваме во Картагина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Првиот брза пред другите двајца: - Ја зобаш ти народната мака и на оро, си со брадестиот јарец талјански и швапски и со сите твои и заслужуваш да те избричиме под грло не како што бричи селскиот бербер Кузман па сѐ влакна бијат од лице туку ќе те избричиме јас Мушмула и Сотир ниедно влакно да не ја пробие кожата.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Правеа со брата му Јована во турско време ќерамиди во Витолишча и добија пријатели. Каков поголем пријател можеше да има селанец од оној што го спаси да не ја менува секоја година сламата или 'ржањето на куќата и пак зиме да седи во виришта и мразурки на сред куќи?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Третото камче не ја погодува целта, паѓа некаде меѓу лудите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во случаите кога на донесувањето на решението му претходи утврдување на фактичка состојба, Фондот е должен да донесе решение најдоцна во рок од 45 дена од денот на поднесувањето на барањето (чл. 140, ст.1-2 од ЗПИО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Беше очигледно, поради неговата збунетост дека не ја очекуваше.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Србите не ја достигнаа крајната граница на нивните стремежи, но достигнаа таква граница од којашто вистина не може да се оди понатаму, но којашто може да ги успокои поумерените елементи во српското општество и народ.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
— Ех, Маша, Машенка, ќе вели Перипелицина, нема човек што не ја оставил работата за да те слуша.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Акцијата се однесуваше на собирање на пченката за да не ја покријат снеговите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Додека околу нив се мешале извици, истрели и блиски далечни грмотевици, вториот раненик, оној, преку чии очи минал шрапнел, лежел ничкум и копал со нокти и заби под себе и пцуел, пелтечаво и тешко, под контузија - и султанско знаме, и паши, и вера, Тој до него, со две парчиња од војничкиот ремен ги стискал нозете над коленици за да не ја изгуби крвта и со неверување слушал во зачуденоста без чувство за болка, за еден миг заборавајќи си ја судбината: кауринот, на кого му е укажана чест да биде војник под зелен бајрак, не атакувал за да ги убива оние што ги зеле да се бори со нив за нив, милосливите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Жал ли ти е што не ја турна?“ „Да. Сѐ заедно, жал ми е.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Беше пријатно, така во несреќа, да се мисли на далечната земја и на раштрканото село Жепа, каде што во секоја куќа има приказна за неговата слава и за успехот во Цариград, а каде што никој не ја познава опачината и не ја насетува славата ниту цената со која се добива успехот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
СЕЛАНЕЦОТ: Та, ако не ја тепаш, таа тебе ќе те тепа... И има право сиромашката.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Но кога таа ми објасни дека не можела да поднесе да биде жена на човек кој станал кодош, слуга и полицаец на туѓинска држава, каков што беше и оној кај нас Црн Киро, не можев а да не ја оправдам.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
До колку Конференцијата не ја измени својата одлука - се вели понатаму во нотата - Силите би се нашле пред еден конфликт чија што сериозност би била поголема одошто сериозноста на преседанот што би се создал со менувањето на таа одлука.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Збогум за навек, народни предавници! — плукна пред Бориса и се оддели од нив, цврсто решен да не го остави народот во најтешките страдања.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Боб испи неколку голтки од кафето, но не ја ни допре питата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
VI Тетка Анѓа учителката не доаѓа повеќе да нѐ учи. Учителот не ја остава.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Не верував дека Онисифор со белег на лицето не ја забележа преплашеноста на моето лице и замагленоста под клепките над кои орлите и небото се измешаа црно и сиво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еве ме сега по четири години пред истиот кабинет на Сојузниот секретар, односно Министер за надворешни работи.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Не ја познавав Валери. Знаев дека е основач на организацијата која ја нарекуваше S.C.U.M. (Society for Cuting Up Men).
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Зашто мене, далечната, не ја сакаат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Затоа што станал себичен и почнал својата љубов да не ја дава никому, освен на себе. Таа што му ја давале не ја возвратил.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
„Тетка Клара,“ рече најстариот, седумнаесетгодишниот Густав. Не ја помести ниту името, ниту познатиот глас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Повеќето луѓе не ја забележуваат разликата.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Зар често не ја лажеме мислата со зборови?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јаничарите, веќе исплашени од султановата закана, се сетиле да ги соберат од Кукулино и од другите соседни села сите машки деца од четири до четиринаесет години - доколку ајдутот Парамон не им се предаде или селаните не ја донесат на тепсија неговата глава, тие ќе ги исколат децата и ќе ги обесат нивните главчиња на скопските дрвја, јаболка со мртви очи да се.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Колку е себичен човекот, господе, и болката своја не ја дава секому.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ти гледај да нема влага да не вие во крстот. И норовите да не ја лапаат плашицата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не ја напушта Македонија, никогаш. Останува доследен во својата верност.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
Не знам дали има некој меѓу нас што не ја сака. А особено девојчињата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Селанецот не ја разбира ревољуцјата, та и келку сакаш ти нему објаснувај, тој пак ќе ти меле за волови, овци и ниви и... да ви кажам дека по победата нема да има селани, ами сите ќе бидеме пролетери со две силни раце со кои ќе работиме за големото дело на комунизмо...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
– А-А-А-А! ОВАА НЕ ЈА БИВА ВАКА – се замислија повидните луѓе од сите мариовски села на чело со земскиот кмет Димитрија Сталев и почнаа да мислат како да ја избегнат опасноста: со спогодба – покорност – или одбрана.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Како да не ја носат сликата своја.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ФЕЗЛИЕВ: (Ја гледа. Отспрвин не ја разбира, но кога ќе ја открие нејзината намера и уште повеќе јаловоста на тој нејзин обид, тој ѝ се обрнува веќе мирно и смирувачки.)
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Сите тие нешта се среќаваа во мене, во моите болувања, во нејзиниот страв за мојот живот, затоа и ме мразеше толку, говорејќи со глас со каков се изрекува смртна пресуда, “Ќе беше подобро да не те родев,” затоа и ме сакаше толку, ме сакаше до заборав на сопствената несреќност.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Неосновани причини за откажување на договорот за вработување се: 1) членство на работникот во синдикат или учество во синдикални активности во согласност со закон и колективен договор; 2) поднесување тужба или учество во постапка против работодавачот заради потврдување на кршење на договорните и други обврски од работниот однос пред арбитражни, судски и управни органи; 3) одобрено отсуство заради болест или повреди, бременост, раѓање и родителство или нега на член на семејството; 4) користење одобрено отсуство од работа и годишен одмор; 5) отслужување или дослужување на воен рок или воена вежба и 6) други случаи на мирување на договорот за вработување утврдени со овој закон (чл. 77, ЗРО).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Во фармерките и кошулата што најчесто ги носеше Рада, сличноста не ја забележуваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)