е (несв.)

Оти позгодно е да се поправаат после, отколку првпат да се создаваат.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Блажено да е твоето пресветло лице озарено од Светиот дух, од него на моето лице богоразумен блесок сјае и многубожечката измама се искорени.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Блажена да е твојата пречиста црква во која лежи твојот многуразумен богогласен органон.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
Блажена да е твојата пресвета душа што ја излекува мојава душа од струпјето на гревот и всади разум во нашите срца со духовни зборови.
„Пофалба на нашиот татко и учител словенски Кирил Филозоф“ од Климент Охридски (1754)
И како што се размешаа јазиците и наравите и обичаите, наредбите и законите и искуствата*: на Египќаните - геометријата, на Персијанците, Халедеите и Асирците - астрономијата, гатањето врачањето, маѓепсувањето и секаква човечка вештина; на Евреите пак, светите книги, а во нив е пишано дека Бог го создаде небото и земјата и сѐ на неа и сѐ по ред како што пишува; а на Грците - граматиката, реториката и филозофијата.
„За буквите“ од Црноризец Храбар (1754)
Видох што око човеческо не видело и чух што ухо не чуло, и не е кабил да се искаже, ни на сердце некому от живите на земјата не му дошло таква благост и сладост.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
И му рекл татко му: „Чедо, нам требува да земеме девојка на наша прилика, а ти сакаш неја — не салт што е без руки, ами Бог знае каква е некоја сељанка и за кој кабахат ѝ отсекли руките Това ќе да ни е на срам.“
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
Кога ја видел старецо, се уплашил да не е дјаволска работа.
„Избор“ од Јоаким Крчовски (1814)
1. Сълнце-то ми е на заодъ.
„Мисли за болгарскїй-отъ ѧзикъ“ од Партениј Зографски (1858)
Таа е кутрата Неда, несреќната, достојна мајка на Кузман.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Знам, свето е за херојство и подвиг да се слуша ... - Сѐ молкна. Сегде тивко е ...
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Свршеницата е таа; Марија, и една надеж на Томе, својот татко стар.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Мож' богат да е твој тејко ил' е чорбаџија, та ште можит да помогнит на стара ти баба.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Што е било? - пита штете, гиздави девојки, мене, лада сиромаха, скитника без рода.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Мина сја ден, вториј, третиј, мина сја недеља; ништо нема, сѐ е мирно в село, п' околија.
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Го прашал домаќинот, како е мајка ти Стојна, невестата Неда?
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Чунки сам знаеш ти стрико; те молам, стрико, ако е кабил, кажи ми како ти е името? ( „Името ми е, Силјане, му рекол домаќинот, Аџи Кљак-кљак, внучко!“)
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
– „Ако е, внучко, ако, терај ги ти воловите.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Тој не бега, негде збор да не се чуе што бомбашот страшен исплашено бега, за надежта млада безразлично му е, не се плаши мртов да падне тој сега.
„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)
И вистина дијалектот велешко-прилепско-битолско-охридски е јатката на македонскиот јазик, зашто на запад од него е дебарскиот (рока), на југ – костурскиот (ронка), на исток – источниот или солунскиот (р’ка) и на север – скопскиот или северниот (рука).
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Повеќе