завене (св.)
Така, така, и едно време беше сум завенал.
„Пиреј“
од Петре М. Андреевски
(1983)
Некогаш ќе завенам и Никифор ќе ми се јави.
„Небеска Тимјановна“
од Петре М. Андреевски
(1988)
Ќе завене малку Соколе и пак се разбудува, и сѐ си тече тоа изворче од милозливост, а на јасното септемвриско небо, кога да се разбуди, сѐ подруги ѕвезди се наднесуваат над него, како да сакаат сите да стигнат на ова ноќно празненство и да пеат тихо -„уневести сја“.
„Послание“
од Блаже Конески
(2008)
