продува (св.)
Над тромавата свест завесата сѐ повеќе се дигаше и го разголуваше настанот со ножот, со ленената кошула, со ударот, со човекот, на чиј гроб лежеше тешка плоча на дваесетте продувани години.
„Две Марии“
од Славко Јаневски
(1956)
- Каде, учителке? ... Таа застана, се избриша со шамијата по вратот и челото, продува низ устата насобрана врелина и рече: - Овде, крај потоков...
„Дружината Братско стебло“
од Јован Стрезовски
(1967)
Сеедно. Сѐ што се случило продувало како вештерски ветар што се врти виорно во круг.
„Тврдоглави“
од Славко Јаневски
(1990)
