солца (ж.)
Кој сака за сметка на ругата си зема житце, волничка, масленце, солца и друго што има манастирот. И тебе така.
„Крпен живот“
од Стале Попов
(1953)
И кој знае што ќе направеа ако Пеце не си спомнеше дека еднаш кога добро беше најаден солца, испи неколку зглопци вода, а не десет вакви шишулиња.
„Луман арамијата“
од Мето Јовановски
(1954)
Беше една таква радост во него, што тоа сега разигруваше околу таа раштркана солца на подот, живо помрднувајќи со опавчето и кружејќи, без ниеден миг да ја одлепи муцката од тоа место на подот.
„Белата долина“
од Симон Дракул
(1962)
- Не би одел, но дома немаме ни зрнце солца - одговори Трајче.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
- Песната - рече мајка му - вака кажува: „Седнал Марко с мајка да вечера, солца, лебец и лути пиперки. Подмустаќ се Марко насмевнува“.
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
А во дрвените склопци кладе ли малку солца? - Не... - А зошто?
„Волшебното самарче“
од Ванчо Николески
(1967)
Прибери си повеќе дрвца, солца, боринка присобери, и без тутун не оставај се, оти што знаеш...
„Бојан“
од Глигор Поповски
(1973)
Го бев сварил пилето и така, само сварено, со малку солца, го ручав и, еве, сега го вечерам.
„Бунар“
од Димитар Башевски
(2001)
Некој си дотури во чорбата солца, некој оцет, а Живко ракиичка.
„Синовски татковци“
од Димитар Солев
(2006)
Фигуративна солца, речита без реч! Неповторлива алогиа! Кодирана схизма!
„Ерато“
од Катица Ќулавкова
(2008)
- На изгрејсонце сум се разбудила на еден зглавник со него, бабо, покриени со една јамболија... од една вода сме се измиле... во бела крпа од лебот и пиперна солца сум му врзала... и сум го испратила угоре сè до Самовилската ливада, до езерцата Пелистерски очи... по една темјанушка како нишан си подадовме - Ќе се вратам - ми рече - Ќе те чекам - му реков... и си замина отаде превалецот - како мама што си замина - накај Беласица...
„Молика пелистерска“
од Бистрица Миркуловска
(2014)
